“คุณเหยียนหมายความว่าอย่างไรคะ？” เสียวเสี่ยวกัดฟันถาม

แต่เหยียนเจ๋อกลับเดินตรงไปหาหนวนจิ่วและยิ้มอย่างอ่อนโยน ราวกับว่าเขาไม่ได้ยินสิ่งที่เธอถาม

หนวนจิ่วจ้องมองเขาด้วยความงงงวย ‘เขารู้จักฉันเหรอ？’

เหยียนเจ๋อไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่ม เขาถอนหายใจและหันไปมองเสียวเสี่ยวด้วยแววตาเห็นใจ “คุณเกาดูเหมือนว่าคุณจะเป็นคนเข้าใจอะไรยากนะครับ”

สีหน้าของเสียวเสี่ยวร้อนผ่าวด้วยความอับอาย แต่เธอก็ไม่กล้าพอที่จะตอบโต้ผู้ช่วยท่านประธาน

“ขอย้ำอีกทีนะครับ หนวนจิ่วจะไม่ลาออกจากบริษัทของเรา” เหยียนเจ๋อกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนแต่ดูหนักแน่น “มันคือคำสั่งคุณมู่”

ทันทีที่เขาอ้างถึงท่านประธาน ทุกคนก็ต่างพากันเพ่งเล็งไปที่หนวนจิ่ว

จนหนวนจิ่วรู้สึกเสียวสันหลัง

และเสียวเสี่ยวเองก็ทนไม่ได้จนระเบิดอารมณ์ออกมา “เป็นไปไม่ได้！ นังผู้หญิงคนนี้ เธอทำให้ลูกค้าคนสำคัญของเราต้องขุ่นเคืองตั้งแต่ที่มาทำงานวันแรกเชียวนะ ทำไมคุณมู่ถึงยังอยากเก็บเธอไว้ในบริษัทล่ะ？”