“อย่าร้องไห้ไปเลยนะ” กู้ฉงรู้สึกอึดอัดมากเมื่อมองดูใบหน้าที่น่าสงสารของหมิงเจา “หมิงฮ่าวถูกชายสวมสูทจับตัวไปรึเปล่า？” เขาถามพลางเช็ดน้ำตาให้เธอ

น้าหวังเกือบจะน้ำตาไหลเช่นกัน แต่เธอก็พยักหน้าเป็นการตอบกลับ

“พวกเขาก็ไม่ใช่คนเลว ผู้ชายพวกนั้นเป็นลูกจ้างของลุงของฉัน...” กู้ฉงหน้าแดงเมื่อเขาหันไปเผชิญหน้ากับหมิงเจา “พวกเขาแค่มาส่งฉันที่โรงเรียนแค่นั้นเอง”

“อะไรนะ？” หมิงเจาและน้าหวังอุทานออกมาด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

“ตอนนี้ฉันต้องไปที่โรงเรียนอนุบาล เมื่อลุงของฉันพบว่าพวกเขาจับผิดคน เขาจะส่งหมิงฮ่าวกลับไปที่นั้นอย่างไม่ต้องสงสัย”

ในขณะเดียวกัน หนวนจิ่วก็รีบมุ่งหน้าไปที่โรงเรียนอนุบาลด้วยความตื่นตระหนก เมื่อเธอหาน้าหวังไม่พบ เธอหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาแล้วกดโทรออกด้วยเสียงสั่น ๆ