นิชำนาญ ดวงหน้าหวานแดงเรื่อผละออกจากใบหน้าเข้มเพียงนิด ปลดกระดุมเสื้อของเขาออกทีละเม็ดๆ จนกระทั่งสาบเสื้อเชิ้ตสีขาวหลุดออกจากกัน มองเห็นเสื้อกล้ามที่เขาสวมใ

รียกเสียงครางฮือให้กับเขาได้ไม่น้อย ริมฝีปากเลื่อนต่ำลงไปตามหน้าท้องแข็งแกร่งที่ขึ้นเป็นลอน ไม่ลืมที่จะตวัดปลายลิ้นลากไล้ตามไปด

ี่เขาแสนเกลียด สร้างความเสียวซ่านและความทุกข์ทรมานให้กับชายหนุ่มเหลือเกิน เพราะเธอกำลังกลืนกินความแข็งแกร่งเข้าไปในปาก หากแต่เธอไม่รีบร้อน

้ม ปากร้องครางครวญกระเส่า สูดลมหายใจเข้าปอดราวกับว่าออกซิเจนที่อยู่ในร่างกายนั้นมีน้อยเต็มที่ ม

ะ...

้นลง โพรงปากนุ่มคับแน่นไปด้วยความยิ่งใหญ่ที่เธอครอบครอง สยบความร้ายกาจของชาย

สันให้กับรัฐภาคย์มากเป็นเท่าทวี ปากหนาที่เคยด่าทอด้วยถ้อยคำเจ็บแสบ บัดนี้สั่นระริก ยิ่งเขาก้มใบหน้ามองการกระทำของเธอด้วยแล้ว พระเจ้า...เขาร้องเรียกหาพระเจ้าทันที เพราะมันเป็นภาพที่ไม่ว่า

ดีเหลือเกิน

ของบุรุษเข้าไปให้ลึกที่สุด แต่ทว่าดูเหมือนมันจะเข้าไปได้เพียงครึ่ง เธอจำเป็นต้องใช้มือช่วยเคลื่อนไหวอีกแรงเหมื

ิ้นของหญิงสาวทำงานอยู่ที่เดิม เท่านั้นเองรัฐภาคย์คิดว่าตัวเองกำลังจะชีวาวาย ใจเต้นถี่รัวยิ่งกว่ากลองชุด หายใจไม่ทั่วท้อง มือหนาอีกข้างจับที่เท้า

ดอมกลืน มือบางเคลื่อนไหวไปตามจังหวะของปากขึ้นลง สะท้านทรวง เร่าร้อนและหฤหรรษ์ เธอควบคุมร่

ะ...

ป็นสายธาราหยาดนที เสียงครางยาวโหยหวนเป็นทางยาว ร่างกายเกร็งกระตุก ปากห่อเสียวกระสันที่กลางใจ ลามเป็นไฟเผาไหม้ทุ่งโล่งไปที่ท้อ

่ปลายเท้า เสื้อเชิ้ตถูกร่นขึ้นเหนือทรวงอก พร้อมกับบราตัวสวย รัฐภาคย์โน้มใบหน้าดื่มด่ำกับดอกปทุมถันอย่างรีบร้อน ราวกับว่ามัน