“ครั้งแรกเหรอ？”

ลมหายใจของชายแปลกหน้าดังก้องอยู่ข้างหูเธอ หลินซินเหยียนตัวสั่นเทา ไม่กล้าแม้แต่จะลืมตามอง

“ผ่อนคลายหน่อยสิ ฉันกลัวทำเธอเจ็บ” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า

หลินซินเหยียนยังไม่ทันได้ตอบ ชายหนุ่มก็ใช้มือช้อนคางเธอขึ้นมารับจูบจากเขา

โอ๊ยเจ็บ！

ความเจ็บปวดที่ราวกับถูกฉีกทึ้งทำให้ในหัวเธอมีแต่ความว่างเปล่าไปในชั่วขณะ

พอหลังเที่ยงคืน ชายหนุ่มก็ลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ หลินซินเหยียนกัดฟันรีบพาร่างที่เจ็บปวดของเธอออกจากห้องไป

ในค่ำคืนที่เงียบงัน เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอย่างฉับพลันทำให้จิตใจของเธอรู้สึกว้าวุ่นกระวนกระวายใจ

หลินซินเหยียนมองโทรศัพท์แค่แวบเดียวก็รีบมุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาลทันที

“คุณหมอคะ รีบช่วยแม่กับน้องชายฉันด้วยนะคะ…” หลินซินเหยียนเซ็นชื่อด้วยมือที่สั่นเทิ้ม แล้วยื่นเอกสารส่งให้หมอ

หมอมองไปที่เธอพลางพูดว่า “ขอโทษด้วยครับ น้องชายคุณได้จากไปตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้ว ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ！”

มันเหมือนราวกับฟ้าผ่าลงกลางศีรษะของหลินซินเหยียน

หลินซินเหยียนทรุดลงไปกองอยู่กับพื้น

เมื่อแปดปีก่อน เธออายุได้สิบขวบ พ่อของเธอนอกใจแม่ของเธอ เขาได้ส่งแม่ที่กำลังตั้งท้องและตัวเธอไปยังที่ที่ไม่คุ้นเคย

หลังจากน้องชายเธอคลอดและอายุได้ 3 ขวบก็ตรวจพบว่าเป็นออทิสติก เธอกับแม่จึงต้องวิ่งรอกรับจ้างทำงานไปทั่ว ถึงมีชีวิตรอดมาได้ถึงทุกวันนี้ ทว่าอุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งนี้ กลับทำให้ครอบครัวเธอเหมือนถูกเคราะห์ซ้ำกรรมซัด

ทันใดนั้นภาพที่อยู่เบื้องหน้าของหลินซินเหยียนก็พลันดับวูบลง…

“คุณผู้หญิงครับ คุณผู้หญิง… พยาบาล… เตรียมปฐมพยาบาลด่วน…”

หนึ่งเดือนต่อมา

หลินซินเหยียนกำลังถือกล่องเก็บความร้อนอยู่ พลางมองตัวเลขที่ลิฟต์สูงขึ้นเรื่อย ๆ แล้วถอนหายใจ

หลังจากที่แม่ของเธอได้รับการรักษา อาการก็ดีขึ้น ทว่าพอได้ยินข่าวร้ายเรื่องน้องชายของเธอนั้น แม่ของเธอก็ผอมซูบลงไปเลยทีเดียว

เสียง“ติ๊ง”ดังขึ้น

หลินซินเหยียนสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะเดินไปหน้าห้องผู้ป่วย และขณะกำลังคิดจะเปิดประตูนั้นเอง ก็ได้ยินเสียงดังมาจากข้างใน——

“จื่อจิน เมื่อก่อนเป็นเพราะเธอกับคุณนายจงสนิทกันราวพี่กับน้องแล้วจึงได้ตกลงให้ลูกแต่งงานเพื่อเกี่ยวดองกัน ว่ากันตามหลักแล้ว ถ้าจะให้ทำตามข้อตกลงนั้นก็ควรให้ลูกสาวเธอเป็นคนแต่งถึงจะถูก...”

“หลินกั๋วอัน คุณหมายความว่ายังไง！” จวงจื่อจินจ้องมองคนตรงหน้าอย่างเดือดดาล

แปดปีที่แล้วเขาไม่เคยสนใจว่าพวกเธอแม่ลูกเลยว่าจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร แต่พอมาถึงก็คิดจะให้ลูกสาวเธอแต่งงานอย่างนั้นเหรอ？

“คุณจงทั้งรูปหล่อ แถมยังชาติตระกูลดี แต่งออกไปก็มีแต่จะได้เสวยสุข...” พอพูดถึงประโยคหลัง เสียงของหลินกั๋วอันก็แผ่วลง

คุณจงเป็นคนสูงส่ง แต่เพราะเดือนที่แล้วเขาไปทำธุระที่ต่างประเทศแล้วถูกงูกัดจนเป็นอัมพาต เดินเหินไม่ได้ แถมยังไม่สามารถมีความสัมพันธ์ทางเพศด้วย

แต่งไปก็ไม่ต่างจากการเป็นหม้าย

“ฉันจะแต่ง”

หลินซินเหยียนผลักประตูเข้ามา เธอจับกล่องอาหารเก็บความร้อนในมือไว้แน่น ก่อนจะโยนมันลงไปเสียงดังลั่น “แต่งงานน่ะได้ แต่ฉันมีข้อแม้”

หลินกั๋วอันมองประตู เขาตกใจจนถอยร่นไปเสียหลายก้าว

แปดปีผ่านไป เธอสูงขึ้นมาก ผิวพรรณขาวผ่อง แต่ออกจะดูผอมไปหน่อย แถมยังดูไม่มีการศึกษาเอาเสียเลย ต่างจากลูกสาวคนเล็กที่บ้านของเขาอย่างสิ้นเชิง ที่ชวนให้ผู้พบเห็นรักใคร่และเอ็นดูยิ่งนัก

หลินกั๋วอันขมวดคิ้วหน้าเครียด “ข้อแม้อะไร ว่ามา”

“พวกเราต้องการกลับประเทศ และต้องคืนทรัพย์สมบัติที่เป็นของแม่ให้พวกเราทั้งหมด” หลินซินเหยียนกำหมัดแน่นอยู่อย่างนั้น ถึงได้ค่อย ๆ สงบลง

“เหยียนเหยียน...” จวงจื่อจินคิดจะเกลี้ยกล่อมเธอ

หลินซินเหยียนต้องตกระกำลำบากกับเธอมามากแล้ว จะทำให้เธอต้องมาตกระกำลำบากด้วยเรื่องการแต่งงานอีกไม่ได้

หลินกั๋วอันเกรงว่าเธอจะถูกโน้มน้าวให้ไม่ยอมแต่ง จึงรีบเอ่ยขึ้น “ขอแค่แกยอมแต่ง ฉันจะให้แกกลับประเทศ”

“แล้วสมบัติของแม่ล่ะ？”

เมื่อเห็นท่าทีคล้ายจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็กลืนคำพูดตัวเองลงไปของหลินกั๋วอัน หลินซินเหยียนก็แค่นหัวเราะเย้ยหยัน

“แม่น้องสาวคนดีของฉันคงจะหน้าตาสะสวยไม่เบาสิท่า หล่อนน่าจะหาผู้ชายที่ดีกว่านี้ได้ แต่ถ้าต้องมาแต่งกับผู้ชายพิกลพิการแล้วล่ะก็ ทั้งชีวิตของหล่อนก็คงจะจบเห่พอดี มิหนำซ้ำ คุณกับแม่ฉันก็หย่ากันไปแล้ว คืนสมบัติให้เธอก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้วไม่ใช่หรือไง？

แววตาที่มีประกายความรู้สึกผิดของหลินกั๋วอันไม่กล้ามองหลินซินเหยียน

พอคิดว่าเธอจะต้องแต่งงานกับคนไม่ปกติ หลินกั๋วอันก็กัดฟันกรอด “เอาไว้แกแต่งแล้ว ฉันก็จะให้แก”

ลูกสาวคนเล็กของเขางดงามราวกับบุปผา ล้ำค่าราวกับหยกมณี จะให้แต่งงานกับคนพิการได้อย่างไร？

พอคิดถึงจุดนี้หลินกั๋วอันก็ไม่รู้สึกเสียใจมากขนาดนั้นแล้ว

แต่ในใจก็ยังนึกรังเกียจหลินซินเหยียนขึ้นกว่าเดิม เธอไม่เพียงปากคอเราะร้าย แต่ยังคิดจะขโมยเงินไปจากเขาอีก

หลินกั๋วอันมองเธอด้วยสายตาเย็นชา “แม่แกนี่เลี้ยงลูกได้ดีเหลือเกินนะ ไม่มีมารยาทเอาเสียเลย！”

หลินซินเหยียนแค่นเสียงหัวเราะอย่างเย็นชา แต่ก็ไม่ได้คิดจะสวนกลับแต่อย่างใด

เพราะตอนนี้เธอกำลังเป็นรอง การยั่วโทสะหลินกั๋วอันก็ไม่เป็นผลดีกับเธอเช่นกัน

“เตรียมตัวให้พร้อม เราจะกลับกันพรุ่งนี้” หลินกั๋วอันสะบัดแขนเสื้อแล้วเดินออกจากห้องผู้ป่วยไป