หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว หลินซินเหยียนก็เดินออกมา แต่ก็ยังไม่วายหันไปมองห้องลองเสื้อทางด้านซ้าย แต่ประตูกลับปิดสนิทไปแล้ว

“เข้ากับคุณมาก ๆ เลยค่ะ“ พนักงานในร้านเอ่ยด้วยสายตาชื่นชม

หลินกั๋วอันเห็นว่าเหมาะสมจึงเตินไปจ่ายเงิน เมื่อนั้นเขาถึงได้เห็นว่าเดรสชุดนี้ตัวละสามหมื่นกว่า แต่เมื่อคิดว่าเดี๋ยวก็ต้องไปพบคนตระกูลจง เขาจึงกัดฟันยอมจ่าย แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไปเถอะ”

หลินซินเหยียนก้มหน้าเดินตามหลังเขาไปขึ้นรถ

เมื่อรถยนต์เคลื่อนตัวเข้าไปในคฤหาสน์แล้วค่อย ๆ จอดสนิท

ทันทีที่เห็นคฤหาสน์ที่ทันสมัยและโออ่าตรงหน้า หลินซินเหยียนก็กระตุกยิ้มที่มุมปาก

ในขณะที่เธอกับแม่ใช้ชีวิตอย่างลำบากเหมือนตายทั้งเป็น เพราะอาการป่วยของน้องชาย พ่อของเธอกับเมียน้อยกลับใช้ชีวิตกันอย่างมีความสุขที่นี่

“มัวยืนงงอะไรอยู่ตรงนั้น？” หลินกั๋วอันหันกลับมาถามอย่างไม่พอใจ

พอหลินซินเหยียนได้สติก็รีบเดินตามเข้าไป

คนใช้ในบ้านบอกว่าคนจากตระกูลจงยังมาไม่ถึง หลินกั๋วอันจึงให้เธอนั่งรอที่ห้องรับแขก

เปียโนยี่ห้อเซดล์ซันหลังนั้นยังคงตั้งอยู่ข้างหน้าต่างเหมือนเดิม แม่ของเธอซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดตอนเธออายุ 5 ขวบ

ตอนที่เธอยังเด็กเธอชอบมันมาก แต่หลังจากถูกส่งไปอยู่ที่อื่นแล้ว เธอก็ไม่ได้แตะมันอีกเลย

หลินซินเหยียนใช้นิ้วชี้กดลงบนเปียโน เธอออกแรงเพียงเล็กน้อย เสียงไพเราะก็พลันดังกังวานขึ้น

ความรู้สึกที่แสนคุ้นเคยทำให้หัวใจของหลินซินเหยียนสั่นไหวเล็กน้อย

“ใครใช้ให้แกมาแตะต้องของของฉัน ！” น้ำเสียงเพราะพริ้งแฝงไปด้วยความเดือดดาลดังขึ้นมาจากด้านหลังเธอ

หลินซินเหยียนหันไปมองด้วยสายตาที่เย็นชา

นี่คงจะเป็นคนที่เธอเรียกว่าน้องสาวสินะ ใบหน้านั้นคล้ายกับเสิ่นซิ่วฉิงผู้เป็นมารดา หน้าตาดูดีไม่เลว

เพียงแต่ท่าทางถลึงตาแยกเขี้ยวตอนนี้ออกจะดูดุร้ายไปหน่อย

“ของของเธออย่างนั้นเหรอ？” นัยน์ตาหลินซินเหยียนฉายแววเย็นเยียบ

พวกเธอทำลายชีวิตแต่งงานของแม่ และยังเสวยสุขอยู่บนทรัพย์สัมบัติของแม่ฉัน ตอนนี้กระทั่งเปียโนหลังนี้ก็ยังกลายเป็นของหล่อนไปแล้วงั้นเหรอ？

“เธอ... เธอคือหลินซินเหยียน！” หลินหวี่หานนึกขึ้นได้

หลินหวี่หานยังจำตอนที่คุณพ่อส่งพวกเธอแม่ลูกไปอยู่เมืองนอกได้ดี ตอนนั้นหลินซินเหยียนคุกเข่าวิงวอนอย่างน่าเวทนา

“คุณพ่อรับเธอกลับมาแล้ว เธอคงดีใจมากสินะ？” หลินหวี่หานกอดอกมองเธอด้วยสายตาดูแคลน “อย่าเพิ่งได้ใจไปล่ะ คุณพ่อก็แค่จะจับเธอแต่งงานกับตระกูลจงก็เท่านั้นแหละ ได้ยินว่าผู้ชายคนนั้น...”

หลินหวี่หานว่าแล้วก็ป้องปากหัวเราะเยาะเย้ย

แต่งงานกับคนพิการ ชีวิตก็พังไปทั้งชีวิตแล้วไม่ใช่หรือไง？

หลินซินเหยียนขมวดคิ้วมุ่น

“คนจากตระกูลจงมาแล้วค่ะ” ทันใดนั้นเอง คนใช้ก็เข้ามารายงาน

หลินกั๋วอันรีบร้อนออกไปต้อนรับ

หลินซินเหยียนยืนนิ่งอยู่ที่เดิม และในตอนนั้นเองเธอก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งถูกเข็นเข้ามา

หลินซินเหยียนพลันอึ้งไป

นี่มันไม่ใช่ผู้ชายที่เธอเห็นในห้องลองเสื้อหรอกเหรอ

เขาคือคุณชายใหญ่แห่งตระกูลจงจริง ๆ ด้วย！

แต่ตอนนั้นเธอเห็นเขายืนได้ชัด ๆ แถมยังโอบกอดผู้หญิงคนนั้นด้วย

นี่มันเรื่องอะไรกัน？

“ซินเหยียนมานี่เร็ว นี่คือคุณจงแห่งตระกูลจง”

หลินกั๋วอันดึงเธอไปอยู่ตรงหน้าจงจิ่งเฮ่า ก่อนจะค้อมตัวลงยิ้มอย่างประจบเอาใจ “คุณจงครับ นี่เหยียนเหยียน ลูกสาวผมเองครับ”

สายตาของจงจิ่งเฮ่าจ้องมองไปที่ร่างหลินซินเหยียนแล้วขมวดคิ้วแน่น

ก่อนที่แม่เขาจะตายก็เอาแต่พร่ำบอกเรื่องการแต่งงานนี้ เขาจึงไม่อาจปฏิเสธได้ ดังนั้นหลังจากเกิดอุบัติเหตุ เขาจึงจงใจปล่อยข่าวลือออกไป เพื่อหวังให้ตระกูลหลินเปลี่ยนใจ

เมื่อเห็นจงจิ่งเฮ่าเอาแต่เงียบ สีหน้าเครียดขรึมลงทุกที หลินกั๋วอันก็นึกว่าเขาไม่พอใจ จึงรีบกล่าวอธิบาย “เหยียนเหยียนเพิ่งจะอายุ 18 เอาไว้โตขึ้นกว่านี้อีกหน่อยจะต้องสวยมากแน่ ๆ ”

จงจิ่งเฮ่ายิ้มลึกซึ้ง “ผมไปทำงานที่ต่างประเทศ ไม่ทันระวังก็เลยได้รับบาดเจ็บ ขาคงเดินเหินไม่ได้แล้ว การใช้ชีวิตฉันสามีภรรยาก็คง...”

“ฉันไม่ถือค่ะ” หลินซินเหยียนตอบขึ้นทันที

ขอแค่แต่งงานเข้าตระกูลจงได้ก็จะสามารถเอาสินเดิมของแม่กลับคืนมาได้แล้ว ตอนนี้ต่อให้ต้องแต่งงานวันแรกแล้วหย่าในวันที่สอง เธอก็ตอบตกลงทั้งนั้น

หลินซินเหยียนใช้โอกาสนั้น และมองแผนการของจงจิ่งเฮ่าออกว่าเขาต้องการอะไร

คงเป็นเพราะผู้หญิงคนนั้น เขาถึงได้นั่งรถเข็นมาที่บ้านตระกูลหลิน และคิดจะทำให้ตระกูลหลินเป็นฝ่ายเปลี่ยนใจจากการแต่งงานครั้งนี้ไปเสียเอง

แต่เขาคงคิดไม่ถึงว่าหลินกั๋วอันจะสละลูกสาวที่เป็นลูกชังมาให้ทำตามข้อตกลง

จงจิ่งเฮ่าหรี่ตามองเธออย่างสงสัย

หลินซินเหยียนถูกจ้องมองจนเสียวสันหลัง เธอรู้สึกขมขื่นอยู่ในใจ ทำไมฉันจะต้องเต็มใจอยากแต่งงานเข้าตระกูลจงด้วยล่ะ？

แต่ถ้าไม่ตอบตกลงเธอจะกลับประเทศได้ยังไงกัน แล้วจะเอาทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของแม่เธอคืนมาได้ยังไง？

หลินซินเหยียนระบายยิ้ม “เรื่องแต่งงานเป็นเรื่องที่ถูกกำหนดเอาไว้ตั้งแต่เรายังเด็ก ตอนนี้ไม่ว่าคุณจะเป็นยังไง ฉันก็ยังควรจะต้องแต่งงานกับคุณ”

จงจิ่งเฮ่าลุ่มลึกขึ้นกว่าเดิม ผู้หญิงคนนี้ฝีปากไม่เลว

หลินกั๋วอันฟังไม่ออกถึงความผิดปกติอันใด จึงถามหยั่งเชิงออกไป “เรื่องการแต่งงาน”

จงจิ่งเฮ่ามองหน้าหลินซินเหยียนด้วยแววตาล้ำลึก “ทำตามข้อตกลงครับ”

หลินซินเหยียนหลับตาลง เธอจัดการกับความคิดและอารมณ์ของตัวเองอยู่ จึงไม่กล้ามองเขา เห็นได้ชัดว่าเขาเองก็ไม่พอใจกับการแต่งงานครั้งนี้

“ถ้าต่อไปเหยียนเหยียนของเราทำอะไรไม่ดี ก็ต้องรบกวนคุณจงช่วยชี้แนะด้วยนะครับ” หลินกั๋วอันยิ้มกว้าง

ใช้ลูกสาวที่ไม่เอาไหนคนหนึ่งไปแต่งงานเกี่ยวดองกับตระกูลจง ย่อมเป็นเรื่องดีอยู่แล้ว

เขาโน้มตัวลงไปเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มอีกครั้ง “ผมให้คนเตรียมอาหารเย็นไว้เรียบร้อยแล้ว คุณจงอยู่ทานอาหารเย็นด้วยกันก่อนค่อยกลับนะครับ”

“ไม่ต้องหรอกครับ ผมยังมีธุระอีก” จงจิ่งเฮ่าปฏิเสธ

กวนจิ้นเข็นเขาออกไปด้านนอก ทว่าขณะที่เขากำลังจะผ่านเลยหลินซินเหยียนไปนั้น จงจิ่งเฮ่าก็ยกมือขึ้น รถเข็นก็พลันหยุดลง

เขาเหลือบตาขึ้นมอง “คุณหลินพอจะมีเวลาว่างหรือเปล่าครับ？”

แม้จะเป็นคำถาม แต่น้ำเสียงของเขากลับชวนให้คนรู้สึกว่าไม่อาจปฏิเสธได้

หลินซินเหยียนพยักหน้า ดูท่าเขาคงมีเรื่องอยากจะพูดกับเธอ

เธอเองก็มีเรื่องจะพูดกับเขาเหมือนกัน

หลินกั๋วอันเตือนหลินซินเหยียนด้วยสายตา “ทำอะไรให้รู้จักมีขอบเขตด้วย”

หลินซินเหยียนทำเหมือนไม่ได้ยิน ก่อนจะรีบตามเขาไป

จงจิ่งเฮ่าหันรถเข็นกลับมา ดวงตาคู่นั้นหรี่ลง “จะแต่งงานกับผมโดยที่ไม่สนว่าผมจะพิกลพิการอย่างนั้นหรอ？ คุณหลินนี่ช่างไม่เรื่องมากดีจริง ๆ ชอบผมตรงไหนเหรอ？ เงินทอง อยากเป็นคุณนายตระกูลใหญ่โตขนาดนั้นเลยเหรอ？

หลินซินเหยียนถูกจ้องมองจนรู้สึกชาวาบไปทั้งตัวเธอฝืนทำนิ่งก่อนจะถามขึ้น “คุณเองก็กำลังเสแสร้งอยู่ไม่ใช่หรือไง？”