จงจิ่งเฮ่าขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเขาลุกโชนไปด้วยไฟโทสะ

ขณะเดียวกันที่ห้องรับแขก ป้าหวีเห็นหลินซินเหยียนยังนั่งอยู่บนโซฟาในชุดนอน ก็เอ่ยถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “เมื่อคืนหลับสบายหรือเปล่าคะ？”

เมื่อคืนเธอได้ยินเสียงแปลก ๆ ก็เลยลุกขึ้นมาดู เมื่อเห็นว่าคุณจงของตนกลับห้องไปแล้วก็ชื่นใจเป็นที่สุด

อีกฝ่ายเป็นภรรยาที่นายหญิงเลือกไว้ให้ ย่อมต้องดีแน่ ๆ

น้ำเสียงของป้าหวีกระตือรือร้นเป็นพิเศษ

หลินซินเหยียนฝืนฉีกยิ้มให้ “ก็ดีค่ะ ดีมาก”

“ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้วล่ะค่ะ คุณไปอาบน้ำก่อนเถอะค่ะ อาหารเช้าเตรียมไว้พร้อมแล้ว” ป้าหวีพูดพลางเดินเข้าไปในห้องรับประทานอาหาร

หลินซินเหยียนนวดที่เบ้าตาของตัวเองแล้วอ้าปากหาว

ตอนนี้จงจิ่งเฮ่าคงสวมเสื้อผ้าแล้วกระมัง

เธอเดินขึ้นไปบนห้องนอนแล้วเคาะประตู แต่ไม่มีคนตอบ

หลินซินเหยียนจึงเปิดประตูเข้าไป ทันใดนั้นลมหายใจเย็น ๆ ก็พลันโถมเข้าหน้าเธอทันที

จงจิ่งเฮ่าสีหน้าเย็นเยียบ เขากำกระดาษในมือไว้แน่น

เมื่อเหลือบไปเห็นข้าวของกระจัดกระจายเต็มพื้น ใจหลินซินเหยียนก็เต้นรัวระส่ำ

เธอพยายามตั้งสติให้นิ่งเข้าไว้แล้วถามออกไป “คุณมีสิทธิ์อะไรมาแตะต้องของของฉัน นี่มันของส่วนตัวรู้ไหม？”

“ของส่วนตัวอย่างนั้นเหรอ？” จงจิ่งเฮ่าแค่นหัวเราะเย้ยหยัน

เขาลุกพรวดขึ้นโยนกระดาษใบนั้นใส่หน้าหลินซินเหยียน “ในท้องมีลูกใครอยู่ก็ไม่รู้แล้วยังมาแต่งงานกับผม ตอนนี้ยังจะมาพูดเรื่องความเป็นส่วนตัวอะไรอีก？”

“ฉัน...” หลินซินเหยียนหน้าซีดเผือดลงในทันที

จงจิ่งเฮ่าลุกขึ้นบีบคางเธอไว้ “บอกมา คุณเข้าหาผมทำไม？”

คิดจะให้เขาเป็นพ่อที่หลงเลี้ยงลูกคนอื่นไปอย่างนั้นเหรอ แล้วให้เด็กในท้องกลายเป็นหลานคนแรกของตระกูลจงอย่างนั้นใช่ไหม？

ข้อตกลงก่อนหน้านี้ก็เป็นแค่แผนเฉพาะหน้าของเธอสินะ？

ใบหน้าของจงจิ่งเฮ่าเครียดขึ้งขึ้นกว่าเดิม

หลินซินเหยียนใจเต้นระส่ำอย่างบ้าคลั่ง ทว่าใบหน้ายังคงสงบนิ่งอยู่เช่นเดิม “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังคุณ แต่แค่แต่งงานกันตามข้อตกลง หลังจากนี้หนึ่งเดือนเราก็จะหย่ากันแล้ว ฉันถึงไม่ได้บอกคุณ ฉันไม่ได้มีจุดประสงค์อื่นแน่นอน”

“งั้นเหรอ？” จงจิ่งเฮ่าออกแรงบีบหนักขึ้นกว่าเดิม

หลินซินเหยียนพยายามเอ่ย “ที่ฉันพูดเป็นความจริง เรื่องแบบนี้จะปิดกันได้ยังไง？ อีกอย่าง ถ้าฉันคิดจะเกาะคุณจงจริง ๆ ฉันคิดว่าคุณก็มีวิธีที่ฆ่าฉันให้ตายได้”

จงจิ่งเฮ่าเหลือบลงไปมองที่บริเวณท้องของเธอ ก่อนจะถามขึ้นเสียงเย็น “เป็นแบบนั้นได้ก็ดี ไม่อย่างนั้นผมไม่ปล่อยคุณไปง่าย ๆ แน่”

หลินซินเหยียนพยักหน้า จากนั้นก็ยกมือขึ้นลูบที่ท้องของตัวเอง

เด็กคนนี้มาเกิดแบบเกินความคาดหมายจริง ๆ แต่เขาเป็นคนในครอบครัวที่ผูกพันกันด้วยสายเลือดของเธอ เธอทำใจเอาเขาออกไม่ลง

เธอไม่กล้าแม้แต่จะบอกแม่ด้วยซ้ำ เธอพกใบเสร็จที่ได้หลังจากไปตรวจที่โรงพยาบาลไว้กับตัวตลอด เพราะกลัวว่าใครจะเห็นเข้า

คิดไม่ถึงว่าแต่งงานไปได้วันเดียว วันต่อมาจงจิ่งเฮ่าก็เห็นเข้าเสียแล้ว

สีหน้าของจงจิ่งเฮ่าเขียวคล้ำจนถึงขีดสุด เขาเตือนเธอขึ้นอีกครั้ง “ในหนึ่งเดือนนี้ก็ทำตัวให้มันดี ๆ ถ้าผมรู้ว่าคุณทำอะไร...”

“ไม่มีหรอก ไม่มีแน่นอน ฉันจะทำตัวดี ๆ ถ้าฉันทำอะไรผิดอีก ก็แล้วแต่คุณจงจะจัดการเลยค่ะ” จงจิ่งเฮ่ายังพูดไม่ทันจบ หลินซินเหยียนก็รีบเอ่ยรับประกันทันที

ถึงจะไม่ได้ความเชื่อใจจากเขา แต่จะทำตัวชวนให้เขาระแวงไม่ได้

ตอนนี้เธอยังอาศัยสถานะนี้เพื่อทวงทรัพย์สมบัติคืนจากหลินกั๋วอัน

จงจิ่งเฮ่าก้มลงจ้องหน้าเธอนิ่ง ๆ ด้วยสายตาลึกล้ำ

ก๊อก ๆ ——

“คุณจงคะ นายหญิงคะ อาหารเช้าพร้อมแล้วค่ะ” ป้าหวีบอก

จงจิ่งเฮ่าดึงมือตัวเองกลับมาแล้วสงบสติอารมณ์ “เก็บของที่พื้นให้สะอาด”

เขาพูดจบก็หันหลังจากไป

พอจงจิ่งเฮ่าออกไปแล้ว หลินซินเหยียนก็ต้องจับตู้หลังเล็ก ๆ ด้านหลังไว้ กว่าเธอจะตั้งสติกลับมาอยู่ในความสงบได้ก็ใช้เวลาพักใหญ่

เธอนั่งลงเก็บข้าวของที่กระจัดกระจายอยู่กับพื้นขึ้นมา ครั้นพอมองผลอัลตร้าซาวด์อีกครั้ง น้ำตาเธอก็พลันไหลออกมา

เธอปาดน้ำตาสูดน้ำมูก แล้วเก็บกระดาษแผ่นนั้นให้เรียบร้อย ก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าออกจากห้อง

ในห้องรับประทานอาหาร บนโต๊ะมีเพียงจานเปล่ากับแก้วกาแฟวางอยู่ ปราศจากเงาของจงจิ่งเฮ่า

หลินซินเหยียนถอนหายใจด้วยความโล่งอก

หลังจากทานอาหารเช้าเรียบร้อย เธอก็กลับบ้าน

ทันทีที่เข้าไปในบ้าน จวงจื่อจินก็ดึงเธอไว้ “คุณจงเขา...”

มารดายังพูดไม่ทันจบ หลินซินเหยียนยิ้มบาง ๆ ขึ้น “เขาดีมากค่ะแม่ ไม่ต้องเป็นห่วงหนูหรอกนะคะ”

ดวงตาของจวงจื่อจินแดงก่ำ “แม่นี่ไม่ได้เรื่องจริง ๆ ขอโทษด้วยนะลูก”

หลินซินเหยียนกอดผู้เป็นแม่ไว้พลางลูบหลังเธอเบา ๆ “ขอแค่แม่อยู่กับหนูตลอดไปก็พอแล้วค่ะ”

มื้อกลางวัน จงจื่อจินเห็นหลินซินเหยียนสีหน้าไม่สู้ดีนัก จึงตั้งใจทำซุปปลาของโปรดเธอให้เป็นพิเศษ

หลินซินเหยียนเพิ่งตักขึ้นมาคำหนึ่ง ก็ได้กลิ่นคาวคลุ้งแสบจมูกก็พลันพุ่งขึ้นมา

เธอทนความคลื่นไส้อยากอาเจียนไม่ไหวจึงรีบวิ่งไปห้องน้ำทันที

“เหยียนเหยียน”

จวงจื่อจินตามไปดูด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นหลินซินเหยียนเกาะขอบอ่างล่างมืออาเจียน ในหัวเธอก็พลันว่างเปล่าขึ้นมาชั่วขณะ

เธอถามเสียงสั่นเครือ “เหยียนเหยียน เป็นอะไรหรือเปล่าลูก？”

ร่างทั้งร่างของเธอแข็งทื่อ มือทั้งสองข้างกำขอบอ่างล้างหน้าไว้แน่น

เธอหันกลับมามองมารดา แล้วรวบรวมความกล้า

“แม่คะ หนูท้อง”