“เข้ามา”

หลินซินเหยียนผลักประตูเข้าไป

ห้องทำงานของจงจิ่งเฮ่าดูทันสมัยมาก กว้างขวางและเรียบง่าย พร้อมกับหน้าต่างฝรั่งเศสด้านข้าง ยิ่งทำให้ในห้องดูสว่างมากขึ้นไปอีก

ยืนอยู่ตรงนั้น สามารถมองเห็นบรรยากาศได้ทั่วทั้งเมือง

หลินซินเหยียนยื่นเอกสารออกไป

จงจิ่งเฮ่าไม่เงยหน้าขึ้นแม้แต่นิดเดียว กลับพูดขึ้นเบา ๆ ว่า “วางลงบนโต๊ะ”

หลินซินเหยียนเลยต้องวางเอกสารลง แล้วขยับริมฝีปากเล็กน้อย แต่ก็ไม่มีคำพูดที่ดีพอจะพูดออกไป

จงจิ่งเฮ่าคิดว่าเป็นไป๋จู๋เวย “มีเรื่องอะไร？ ”

เขาพลิกเอกสารดูแล้วหน้าหนึ่ง ก็ยังไม่เงยหน้าขึ้นมา

“ฉันอยากขอให้คุณจงช่วยอะไรฉันหน่อยค่ะ” หลินซินเหยียนรวบรวมความกล้าแล้วพูดขึ้น