“เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม？”

“คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม？”

ทั้งสองพูดออกมาอย่างพร้อมเพรียงกัน

ตอนนั้นเองที่หลินซินเหยียนพบว่า เธอยังคงอยู่ในอ้อมแขนของชายคนนั้น เธอรีบผละตัวออกมาจากเขา มีคนจำนวนมากมองอยู่รอบ ๆ ดังนั้นจึงเป็นการดีกว่าที่จะไม่เปิดเผยความจริง

เมื่อในอ้อมแขนว่างเปล่า จงจิ่งเฮ่าจึงรู้สึกหดหู่เล็กน้อย

เขาซ่อนมือที่บาดเจ็บไว้ข้างหลัง และจ้องมองไปที่รปภ. ความเยือกเย็นจากมุมริมฝีปากของเขาเริ่มแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ “มัวทำอะไรอยู่อีก？”

หลังจากได้รับคำสั่ง รปภ.ก็จับเสิ่นซิ่วฉิงลากออกไปทันที

เสิ่นซิ่วฉิงดูเหมือนคนบ้า เธอดิ้นรนไปมา และกัดรปภ.

“จงจิ่งเฮ่า คิดว่ามีเงินแล้วจะทำอะไรก็ได้อย่างนั้นเหรอ？ มีเงินแล้วไม่ต้องรับผิดชอบหรือยังไง？ พวกเราที่ไม่มีทั้งเงิน และอำนาจต้องถูกพวกแกรังแกแบบนี้อย่างนั้นเหรอ？ ถ้าแกไม่รับผิดชอบต่อลูกสาวของฉัน แกไม่มีทางได้ตายดีแน่！”

เสิ่นซิ่วฉิงตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง ทุกประโยคล้วนแล้วแต่กล่าวหาจงจิ่งเฮ่าว่า รังแกเธอ

ผู้คนที่ดูอยู่โดยรอบต่างก็ซุบซิบนินทากัน