ไม่นาน เสียงของเหอรุ่ยเจ๋อก็ดังขึ้น “เหยียนเหยียน นี่ฉันเอง”

เสียงของหลินซินเหยียนตึงเครียด “สืบพบแล้วเหรอคะ？”

เหอรุ่ยเจ๋อเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดว่า “ผู้หญิงที่เธอพูดถึงคนนั้นได้ตายไปแล้ว.....”

“อะไรนะ？”

จู่ ๆ ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงตายได้？

“เหยียนเหยียน เธอไม่ต้องกังวลนะ เรื่องนี้บางทีมันอาจยังมีทางออกอื่นอีก” เหอรุ่ยเจ๋อกล่าว

หลินซินเหยียนกำโทรศัพท์แน่น ความหวังอันริบหรี่ปรากฏขึ้นในใจของเธอ “ยังมีเบาะแสอื่นอีกงั้นเหรอคะ？”

เหอรุ่ยเจ๋อเงียบไป

หลินซินเหยียนเองก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกไป เพราะกลัวว่า คำตอบจะทำให้เธอผิดหวังอีกครั้ง

บรรยากาศเงียบมากจนสามารถได้ยินเสียงการหายใจของกันและกันได้อย่างชัดเจน

หลังจากผ่านสักพัก เหอรุ่ยเจ๋อก็เปิดปากถามขึ้นอย่างลังเลว่า “เหยียนเหยียน เธอ..... เธออยากรู้จริง ๆ เหรอว่าพ่อของเด็กเป็นใคร？”