“ฉันไม่ต้องการ！”

เหอรุ่ยหลินส่ายหน้าราวกับว่าเสียสติไปแล้ว ปากก็เอาแต่พร่ำบอกว่า “ฉันไม่ได้ต้องการให้เราไม่ติดค้างกัน ฉันต้องการให้คุณรักฉัน” อยู่อย่างนั้นซ้ำไปซ้ำมา

เธอร่ำไห้อย่างอับจนหนทางและผมของเธอก็ยุ่งเหยิงไปหมด

แต่ถึงอย่างนั้น จงจิ่งเฮ่าก็ยังไม่ใจอ่อนแม้แต่น้อย

“อาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว——” เซี่ยเจินหวีเอ่ยพร้อมกับเดินเข้ามา ทว่าเธอยังพูดยังไม่ทันจบ ก็ต้องร้องลั่นขึ้นด้วยความตกใจเมื่อเห็นภาพเหตุการณ์ตรงหน้า

จงฉี่เฟิงตะโกนเสียงดัง “รีบเรียกรถพยาบาลเร็ว”

เหอเหวินฮวายรีบหันไปตะโกนบอกเหอรุ่ยเจ๋อทันที “ยังไม่รีบพาน้องสาวแกออกไปอีก！”

เรื่องนี้เดิมทีเป็นความผิดของจงจิ่งเฮ่า แต่ตอนนี้เขากลับต้องได้รับบาดเจ็บที่บ้านของตระกูลเหอ

เรื่องราวกลายมาเป็นแบบนี้ ไม่ได้ส่งผลดีกับตระกูลเหอเลยสักนิด

เหอเหวินฮวายเดือดพล่านไปด้วยโทสะในใจที่ไม่อาจระบายออกมาได้ เขาจับขอบโต๊ะไว้แน่นด้วยความโกรธ จนเส้นเลือดที่หลังมือนูนปูดขึ้น