หลินซีเฉินหันกลับมา และเห็นชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างอ่างล้างมือ

จงจิ่งเฮ่าเช็ดมือของเขาด้วยท่วงท่าที่สง่างาม เขายกเปลือกตาขึ้นอย่างเกียจคร้าน “ยืนไม่ถึงเหรอ？”

หลินซีเฉินเงยหน้าขึ้น เขาพ่ายแพ้ต่อความสูง แต่เขาไม่สามารถยอมรับความจริงนี้ได้

“ผมไม่ได้จะฉี่” เขาไม่สามารถยอมรับต่อหน้าชายที่ไร้หัวใจคนนี้ได้ว่า เขานั้นยืนไม่ถึง

จงจิ่งเฮ่าโยนกระดาษทิชชู่ลงในถังขยะ และเหลือบมองเขา “ให้ฉันช่วยไหม？”

“ไม่ต้อง” หลินซีเฉินกล่าวอย่างหนักแน่น

จงจิ่งเฮ่าพยักหน้า เขาถกแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นแขนท่อนล่างที่แข็งแรงครึ่งหนึ่ง เขาล้วงกระเป๋าด้วยมืออีกข้างหนึ่ง จากนั้นเหลือบมองไปที่โถปัสสาวะ แล้วหันมาเหลือบมองที่ความสูงของหลินซีเฉิน “ถ้างั้นฉันไปแล้วนะ？”

หลินซีเฉินเม้มริมฝีปากแน่น เหงื่อไหลซึมออกมาจากหน้าผากของเขา ร่างเล็กของเขาสั่นสะท้านเล็กน้อย

เขาแทบจะอดทนไม่ไหวแล้ว