หลินซินเหยียนไม่นึกแปลกใจที่จงจิ่งเฮ่าจะตามหาเธอ

เป็นเขาที่บีบให้เธอกลับมา ดังนั้นก็ย่อมต้องรู้ที่อยู่ของเธอแน่นอน

เธอเองก็มีเรื่องอยากจะพูดกับเขาอยู่พอดี

“ไปกันเถอะ” หลินซินเหยียนเดินตรงไปที่รถของกวนจิ้น

ทว่ากวนจิ้นกวนจิ้นกลับไม่ได้เดินไปในทันที เขาหันไปมองหวีโต้วโต้วแวบหนึ่ง “ถ้าฉันยังเห็นว่าแกมาตามรังควานเธออีกล่ะก็ คราวหน้าฉันจะไม่พูดดี ๆ กับแกแบบนี้แน่”

สิ้นเสียงเตือน กวนจิ้นถึงได้ขึ้นรถไป

หลินซินเหยียนไม่ถามอะไรสักคำ เธอเพียงมองออกไปนอกหน้าตาด้วยสาตาเรียบเฉยเท่านั้น

ทิวทัศน์ที่ผ่านไปข้างทางเริ่มดูคุ้นเคยขึ้นเรื่อย ๆ 6 ปีผ่านไปแทบไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย นี่เป็นทางไปคฤหาสน์

หลินซินเหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อย

แม้ว่าเธอจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ไม่นานนัก ทว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นที่นี่ เธอกลับยังจำได้อย่างชัดเจน

เพียงไม่นานรถก็จอดสนิทลง หลินซินเหยียนถอนหายใจยาวเหยียด พออารมณ์นิ่งแล้วถึงได้ลงจากรถไป

ทว่ากวนจิ้นไม่ได้คิดจะเข้าไปด้วย เขาเอ่ยกับเธอ “คุณจงรอคุณอยู่ข้างในครับ”

หลินซินเหยียนมองเขา “รู้ไหมว่าเขาอยากพบฉันเรื่องอะไร？”