หลินซีเฉินชอบกินกุ้ง และเมื่อเห็นกุ้ง เขาก็ไม่ยอมเดินไปไหนอีก

จวงจื่อจินยิ้ม และตอบตกลง “โอเค ซื้อ”

“คุณยายคะ หนูก็อยากกิน” หลินหรุ่ยซีชอบทำตามเป็นที่สุด ไม่ว่าพี่ชายของเธอจะทำอะไร เธอก็จะทำอย่างนั้นด้วยเช่นกัน

“โอเค ซื้อให้ทั้งคู่เลย” จวงจื่อจินเองก็ชินกับมันแล้วเช่นกัน

ป้าหวีมองไปที่หลินซีเฉินและหลินหรุ่ยซีที่กำลังพูดอยู่ ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างขึ้น

ป้าหวีเดินเข้าไป และมองดูเด็กทั้งสองคน “คุณก็มาซื้อกุ้งด้วยเหรอ？ ฉันรู้ว่า กุ้งร้านไหนสด นี่คือ ลูกของคุณหรอคะ？ พวกเขาน่ารักมากจริง ๆ ”

จวงจื่อจินไม่แปลกใจเลยที่มีคนเดินเข้ามาหา เมื่อก่อนนี้ เมื่อเธอพาเด็กทั้งสองคนออกไปข้างนอก ก็มักจะมีคนจ้องมองมาที่พวกเขา และพูดสองสามประโยคอยู่เสมอ

เธอเคยชินกับมันเสียแล้ว

“พวกเขาเป็นหลานของฉันค่ะ”