าวอาดๆ ผ่านประตูเข้ามา พนักงานเกือบสิบคนที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงานอย

ขมวดคิ้วน้อยๆ “นี่ก็สายมากแล้ว...” เงยหน้ามองคนตรงหน้าด้

้าวเท้าโหย่งๆ

้ำเสียงที่เปล่งออกมาไม่สู้ดีนัก เขาพยักหน้าทักทายวินิจเล็กน้อยก่อนห

งดึงไปป์ออกจากปากถือไว้ด้วยมือขวา วินิจที่ติดสอยห้อยตามท่านชายมาตั้งแต่สมัยเรียนอยู่ที่อัง

วางเอกสารที่ถืออยู่ลงบนโต๊ะ กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ออกจะงุนงงไม่น้อย “ไ

ถวแยกพาหุรัด เปิดบริการมาหกปีแล้ว ผลประกอบการไม่นับว่าสูงมากมายอะไรแต่ก็ไม่ได

่าเดือนที่แล้วสองเท่า เ

พึมพำ ยังคงอยู่ในท่าเดิม

กหรือ!” วินิจหยุดพูดเพื่อเฝ้าสังเกตอากัปกิริยาของท่านชายอยู่พักหนึ่ง เมื่อเห็นว่าไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลงจึงสำทับ

้ หากไม่ได้สอบชิงทุนคราวนั้น เขาก็คงไม่มีโอกาสได้ไปเรียนที่อังกฤษ ตอนเรียนอยู่ที่โน่นก็ใช้ชีวิตเอ้อระเหยลอยลมอย่างท่านชายไม่ได้ ต้องหางานทำเลี้ยงตัวเอง ทั้งยังต้องใช้จ่ายอย่างกร

ษผู้นี้ล่ะก็ คงจะเป็นภรรยากระมัง ช่วงวัยนี้ไม่มีใครครองตัวเป็นโ

ยู่เช่นนั้น วินิจก็พ

ี้...มีเมีย

ยอยาก’ เด้งตั

ายตาทั้งน้ำเสียงทำให้ว

ห็นว่ามีเมียเป็นตัวเป็นตนสักคนหนึ่ง

ษะ พูดด้วยน้ำเสียงขึ้นจมูกอย่างดูแ

ความผูกพันอันยุ่งเหยิงและน่าปวดหัว เขาเกลียดความวุ่นวาย และยังไม่พร้อมดูแลใค

หว่าวินิจ แล้วจะมาบังคับ

ลาคบหาใครจริงๆ จังๆ ภาระหนี้ก็ยังมีมากโข หากจัดการตรงนี้เรียบร้อย กระหม่อมก็พร้อมและยินดีที่จ

ดยาว หากท่านชายไม

ปวดหัวจะแย่แล้ว” ท่านชายยกมือนวดขมับ เอนก

กหรือก

อคืนดื่มห

้นไปเสีย ในเมื่ออรอนงค์ตัดสินใจที่จะเก็บเรื่องน

ละผิดเต็ม

แก้วน้ำในมือชะงักไปเล็กน้อย ตอนที

ามผิดให้กระหม่อ

ท่านชายพูดเสียงกระแทกกระทั้น ก่อนจะหยิบ

อดครวญต่อไปว่า “แล้วก็นะฝ่าบาท หากเมื่อวานกระหม่อมอยู่ด้วยและห้ามฝ่าบาทไม่ให้ดื่ม...” เข

วงหน้าไว้แล้ว ท่านชายยังไม่ทันถึงตัว ชายหนุ่มก็หอบเ

ทบรรทมสักตื่นน่าจะดีขึ้น” ว

่ง พออีกฝ่ายหายลับไปจากสายตาจึงทิ้งกาย

ำพัง ลมเย็นพัดผ่านหน้าต่างที่เ

ายยัง

่วง เพียงแ

งริมฝีปากเต็มอิ่ม ซอกคอขาวผ่อง และเนินทรว

ตั้งแต่ต้นจนจบเป็นอย่างไร เขานึกแทบไม่ออก มีเพี

นกายสาวที่หอมหวนเชิญชวนกล

นุ่มนวลเนียนย

กคู่นั้นยังเสมือนประทับอย่างลึก

ดหงิดในลำคอ สลัดศีรษะเร็ว

นน่าจะดีขึ้นอ

มสุกสกาวและริมฝีปากอ่อนนุ่มแต่ไร้ประสบการณ์ของ