รเหรอพ

ม แม่อยากได้ปลาสักตัวน่ะ”

ับจ้อยไหมล่

“ไกลไหม แล้วจ้อยม

ปด้วยจ้อยจะได้ซ้

อบพร้อมกั

้มกว้างขึ้น เธอยันเท้ากับพื้น...ทรงต

่ทิม พ่อไม่เคยวางลอบไกลบ้าน” จ้อยต

กเหมือนก

อกแรงปั่นจักรยานไป

สียงตอบ จ้อยอายุเกือบ10ปี

.แต่คนที่ไม่ค่อยออกกำลังกายก็เลยถึงกับหอบแฮ

าถึงจุดที่ทัพเอาลอ

หญ้า...เดินลุยน้ำลงไปดูอุปกร

ายิ้มให้ทับทิม เขายกลอบไม้ไผ่ขึ้นชูให้

เหมือน

ล้ๆ เพราะจ้อยเอาลอบ

เอากลับไปทั้งแบบ

ใส่ปลาที่ทำจา

หน้ากลับบ้านท่าทางสบายๆ จ้อยแข็งแรงเหลือเชื่อ ความเร็ว

ยู่ดีๆ ตัวจัก

ทว่าบริเวณนั้นหนาแน่นไปด้วยต้นห

กับเสียงท่อไอเสี

บมาดูด้านหลังด้วยซ้ำ เขาขับรถเหมือนอยู่กลางสนามแข่ง ไม่ได้ดูข้างทางว่ามีรถคันอื่นแล่น

ือไงหะ!!” ทับทิมบ่น เธอลุกข

บนะ?” จ้อยถาม

ฉ่งหมอนั่นให้หูชาเลย” หญิงสาวตอบพร้

อาคันตุ

้เธอเจ็บตัวจอดอยู่ใต้ต้นมะขามหน้าบ้

ทนพี่ที พี่จะไปเล่นงา

กชาย กวาดตามองหาผู้ชายคนนั้น

จนกระทั่งเงยหน้าขึ้นมองไปบนระเบีย

าอี้ กำลังคุยกับบิดาเธอนั่นเอง หญิงสาวสลัดรองเท้าแตะที่ใส

้าปาก บิดาก็ทั

น้ำเสียงของทัพดูสำรวมเป็นพ

ด้ไหมล่ะ เจ้า

สาว เขาผายมือไปที่คน

ค้าง เธอขมวดค

ี้ยน คน คนนี้อาจจะจะเป็นบรรดานายจ้างคนหนึ่งขอ

ิมลูกสาวผมไงครับ เคยไปหาที่ไ

อทำความเคารพตามมารยาท เดินเลี่

ยนะ คงกำลังเร

ปรยเหมือนรู