้ายก็ไม

ั้น กลับต้องลืมตาตื่นก่อนด้วยความเคยชินทุกวี่วัน ทว่าอก

ุกขึ้นแผ่วเบา กระนั้นก็ยังรู้สึกเจ็บแปลบปลาบ จนต้องหย