จ้องมองร่างเล็กๆ กับดวงตาใสซื่อเดินมาช้าๆ เขาเองก็ไม่ถนัดนักกับการจะต้องเปิดบทสนทนากับคนไม่คุ้นเคย แ

้วเหรอ มานั่งคุ

ว้ห้างตรงโต๊ะกินข้าวนอกระเบียง ปาลิตาเองก็เดินตัวลีบตามเขาไปห่างๆ เพราะนอ

และไม่อยากเข้าใกล้สักนิด เพิ่งเข้าใจว่าทำไมอริสาเ

ยืนคุยค้ำหัวฉ

่างไม่ปกติสำหรับอีกคนนัก กระนั้นก็ยังค่อ

ห้ยึดถือปฏิบัติอย่างเคร่งคัดด้วย เพราะฉันไม่ชอบให้ใครทำผิดแ

่ะ

แต่เขาก็ไม่คิดจะสนใจสองมือยกขึ้นกอดอกแล้วเร

ันจะให้เธอทำแทน ส่วนรายละเอียดก็ไปถามเอากับป้าสายหยุดเองก็แล้วกัน ถ้าเป็นไปไ

ันที่จริงก็ดีอยู่แล้ววิธีนี้ แต่ด้วยความที่ไม่รู้จะยกหน้าที่ไหนให้

่ะ

้น แล้วก็เงียบเพ

ตัวของฉันก็แล้วกัน เธอคงรู้ว่าจะต้องทำยังไง ค่าอาหารและค่าเดินทางระหว่างที่เธอเรียนจนจบฉันจะให้เดือนละหมื่นห

สธได้ สองปีกับหนี้ห้าล้าน แถมได้รายเดือนอีกล่ะ ไม่เอาก็บ้าแล้ว ส่วนเขายังมองไม่เห็นสิ่ง

ูดเป็นอยู่แค่คำเดียวกระมัง แต่ก็ช่างเถอะเบาหูดี อีกอย่างปีๆ หนึ่งมูลนิธิที่เขาก่อตั

คุณค

งอุตส่าห์มีน้ำใจเจือจุนมาให้บ้าง หลังจากที

ง จะกินจะนอนเวลาไหน กับใครก็ห้ามยุ่ง แต่สำหรับเธอไม่ว่าจะไปไหน ไปทำอะไรกับใคร ก็ต้องบอกและขอฉันก่อนทุกครั้ง เพราะฉันไม่

านก่อนแล้ว หญิงสาวให้อึดอัดเหลือเกินกับกฏระเบียบอันเคร่งครั

างแล้วรีบจดลงในสมุดบันทึกไว้ทันที และเมื่อนึกข

ละปิดประตูเบาสุดแค่ไหน แต่ก็ไม่อาจหลุดพ้นโสตประสาทของคนที่นั่งอยู่หน

้าสายหยุดก่

อนุญาตระคนรำคาญเหลือกำลังหรืออาจจะเป็นไล่ด้วยซ้ำ

่ทราบ อ้อใช่สิ! เธอลืมไปสนิทใจ เพราะเธอยังมีเรือนร่างอันบริสุทธิ์ไว

ก็พาลจะไหลออกมาจึงต้องรีบหักห้ามไว้ เพราะรังแต่จะทำให้ความรู้ส

ร่างเล็กจึงรีบตรงไปหาบ้านหลังน้อยๆ ที่ปลูกอยู่ห่า