ยไปเสีย ฉันก็มีโอกาส

ยินเสียงเบรก

ต่การที่ฉันเหวี่ยงตัวเองลง

ดัง “ปั้ง” ฉันก็

ฉันแทบจะมองไม่เห็นใบหน้าของเขาเลย เขาจุดบุหรี่ขึ้นอ

เป็นผู้ชาย

งฉัน ฉันรู้สึกอายมากจนอยากจะซ่อนตัวไป

เลือกสักหน่อยล่ะ？ ทำไมต้องเป็นจ

แต่สิ่งที่เขาพูดทำให้ฉันร

สือภูเขาคันหนึ่ง แสงไฟที่ฉันเห็นเมื่อส

ายสกปรก ไม่เรียบร้อย เขาเลย

ขาก็ชะงักไปครู่หนึ่ง แล้ว

อะไร ฉันได้แต่กอดขาตัวเองไว้แน่นที่

ไม่สนใจกับการเยาะเย้ยของเขา เขาก็เอามือที่คีบบุห

ริเวณทางโค้งข้างหน้า ใน

ัน แม้ว่าเขาจะหัวเราะเยาะฉันก็ตาม เพ

้ เสียงร้องไห้ครวญครางของฉ

้ยินเสียงรถเบรกลง ฉันเงยหน้าขึ้น แล้วมองไปทางต้นเสียง

งสูบบุหรี่อยู่ริมถนนอย่างสบายใจพลางถามขึ้นว่า “

วจ้องมองเขาทั้งน้ำตา และเ

พอดี ทะลุควันที่บางเบา ฉันได

่า เขาจะสวมแค่ชุดกีฬา และผมด้านหน้าของเขายังมีคราบเหงื่อเกาะอยู่ แต่เข

่อนหน้านี้ เขาจึงเชื่อว่า ฉันไม่ได้คิดจะแบล็

าเหลือบมองเท้าของฉัน ที่

ัญชาตญาณ และพูดด้วยเสียงแ

ขึ้นไปหยิบเสื้อคลุมจากกระเป๋าเป้บนจักรยาน

บคุ

ไม่ค่อยสบายใจอยู่ดี เสื้อคลุมของเขาหอมกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ

ควรไปโรงพยาบา

ำงานอยู่ที่โรงพยาบาล และเขาก็เป็

งเศร้า ๆ ว่า “ฉัน

ก็ทำให้ใจฉันต้อ

้านของฉันอยู

ถึงอารมณ์บางอย่างที่ฉันก็ไม่เข้าใจ เขาพยักหน้

ไปหน่อย เมื่อมองไปที่จ

ะไรอยู่ จึงหัวเราะหึ ๆ ก่อน

” เขาตัดสายทันที หลังจากบอกตำแห

นวดไหล่ของตัวเองเ

จุดบุหรี่

คนที่สูบบ

ณเหรอ？” เขาพูดกับฉันด้วย

องด้วยความร

รจะต้องเสียแ