[ Talk...Chris ]

ผมปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นนอนอยู่บนเตียงหลังจากที่จัดการกับเธอเสร็จ ส่วนผมก็ลุกขึ้นเดินมาเข้าห้องน้ำ อาบน้ำสักหน่อย เหนื่อยชะมัด

ในขณะอาบน้ำอยู่สมองก็เอาแต่คิดถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ที่ผมมีอะไรกับผู้หญิงคนนั้น เธอไม่ได้ทำอะไรนอกจากนอนนิ่งๆ ทว่าผมกลับเอาแต่คิดถึงร่างกายขาวเนียนและหน้าอกอวบอิ่มคู่นั้นของเธอ มันดึงดูดสายตามากจริงๆ ตั้งแต่มีเซ็กซ์กับผู้หญิงมา ยังไม่เคยเจอใครน่าหลงใหลขนาดนี้มาก่อน

ร่างกายและความบริสุทธิ์ของเธอ อ่า!! ผมชักจะเหมือนโรคจิตขึ้นไปทุกที

พออาบน้ำเสร็จผมก็เดินออกมาจากห้องน้ำ พบว่าผู้หญิงคนนั้นไม่อยู่ในห้องแล้ว

“ไปไหนวะ...!!” เดินดูจนทั่วห้องแต่ก็ยังหาเธอไม่เจอ กลับไปแล้วงั้นสินะ

ผู้หญิงอะไรจะไปก็ไม่บอก แถมผมก็ยังไม่ได้จ่ายเงินสิบล้านให้เธอเลยด้วยซ้ำ

สายตาของผมมองไปยังบนเตียงนอนที่มีคราบเลือดสีแดงของเธอติดอยู่ ผมคงจะรุนแรงมากเกินไปจนลืมว่านี่คือครั้งแรกของเธอ ช่างเถอะ เพราะตัวเธอเองก็ดูจะไม่ได้สนใจอะไรขนาดนั้น

ผมกำลังจะเดินไปใส่เสื้อผ้า แต่สายตาก็ดันไปสะดุดกับอะไรบางอย่าง ก้มหยิบขึ้นมาดูก็พบว่ามันคือบัตรนักศึกษาของผู้หญิงคนนั้น

ผมแสยะยิ้มมุมปากทันที “ฮึ!! แล้วเราจะได้เจอกันอีกแน่สาวน้อย”

สวัสดีครับผม คริส อายุยี่สิบเจ็ดปี มีน้องชายฝาแฝดชื่อไอ้คลาส นอกจากหน้าตาที่เหมือนกันแล้วผมกับมันก็ไม่มีอะไรเหมือนกันเลยสักนิด

ไม่สิ ยังมีอยู่อีกอย่างนึงที่ผมและมันเหมือนกันเป๊ะๆ เลยคือเรา…ชอบมีอะไรกับผู้หญิงคนเดียวกัน

ถ้าเปรียบผมกับไอ้คลาสเป็นสี ผมคงเป็น"สีดำ" ส่วนไอ้คลาสคงเป็น "สีขาว"

ผมเป็นคนนิ่งๆ ขรึม ๆ ไม่ชอบพูดมาก ออกจะเป็นคนเงียบๆ ด้วยซ้ำ ใครที่ทำให้ผมยิ้มได้ คนนั้นถือว่าเก่ง เพราะสิ่งที่ผมเกลียดที่สุดก็คือรอยยิ้มของตัวเอง

ส่วนไอ้คลาสมันเป็นคนอารมณ์ดี เข้าได้กับทุกคน ยิ้มได้ทั้งวัน...ที่ผมไม่ชอบยิ้ม คงเป็นเพราะไอ้คลาสมันยิ้มแทนผมไปแล้วมั้ง

พูดถึงชีวิตของผมที่ผ่านมา...ตั้งแต่เด็กจนโต ผมถูกส่งให้ไปอยู่ที่ฮ่องกงกับพวกลูกของพี่น้องป๊า เวลาพวกผมอยู่ที่นั่นนอกจากเรียนแล้ว กลับบ้านมาก็ยังต้องฝึกต่อสู้ ฝึกยิงปืน เพราะครอบครัวของพวกเราเป็นมาเฟียทั้งหมด

ชีวิตผมเหมือนถูกแขวนเอาไว้อยู่บนเส้นด้าย สามารถตายได้ตลอดเวลา หรืออาจจะต้องมือเปื้อนเลือดฆ่าคนตายตอนไหนก็ได้ เพราะถ้าผมไม่ฆ่ามันมันก็ฆ่าผมอยู่ดี

ผมเพิ่งกลับมาไทยได้สองเดือน เพราะต้องมาช่วยครอบครัวดูแลธุรกิจ พวกบ่อนคาสิโน คลับ และธุรกิจด้านมืดด้วย ผมคุมธุรกิจพวกนี้กับไอ้มังกร มันเป็นลูกพี่ลูกน้องที่อายุเยอะกว่าผมสองปี

ถ้าให้พูดถึงเรื่องความรัก มันคงจะเป็นสิ่งที่ผมกลัว ผมถึงได้เลือกที่จะเลวแบบนี้ ผมกลัวที่จะมีความรัก กลัวการที่ตัวเองจะเผลอใจไปรักใครสักคน

แต่ก็ไม่ได้แปลว่าผมไม่เคยรักใคร...

ตอนอยู่ฮ่องกงผมเคยแอบชอบผู้หญิงคนนึง เธอสวย สวยมาก แววตาเธอมีเสน่ห์ รอยยิ้มหวานๆ ของเธอมันทำให้ผมหลงใหล

ผมชอบแอบตามเธออยู่บ่อยๆ เธอเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาคนนึง ไม่ได้เกิดในตระกูลใหญ่ แถมยังทำงานหาเลี้ยงครอบครัวตัวคนเดียว

ยิ่งรู้แบบนี้ผมยิ่งชอบเธอมากขึ้นไปอีก คงไม่เชื่อละสิว่าเจ้าชู้ตัวพ่อแบบผมจะตกหลุมรักผู้หญิงเป็นด้วย สำหรับผมแล้วเธอคือผู้หญิงคนเดียวที่ทำผู้ชายที่ไม่ชอบยิ้มแบบผมยิ้มได้

วันนึงผมตัดสินใจไปสารภาพรักกับเธอ แต่เชื่อไหมว่าผมถูกปฏิเสธด้วยเหตุผลที่ว่า เธอมีคนที่ชอบอยู่แล้ว นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้สัมผัสกับคำว่าเจ็บปวด และเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมเกลียดความรัก

วันต่อมา...ไอ้คลาสมาหาผมที่คอนโด

“ปีนี้มึงจะลงแข่งรถไหมวะไอ้คริส” ถ้าให้พูดถึงสิ่งที่ผมชอบที่สุดในชีวิตก็คงจะเป็นการแข่งรถ ผมเป็นคนชอบความเร็ว จึงชอบแข่งรถเป็นชีวิตจิตใจ ส่วนไอ้คลาสก็ลงแข่งบ้างไม่แข่งบ้างแล้วแต่อารมณ์มัน

“ไม่พลาด” ผมตอบ

“เออมึงมันเก่ง เก่งทุกเรื่องสัส !!” มันเบ้ปากใส่ผมก่อนจะพูดต่อ “เออ...ม๊าให้กูมาตามมึงกลับบ้าน”

“อืม”

“เป็นไงวะผู้หญิงเมื่อวาน เด็ดไหม?” ไอ้คลาสเลิกคิ้วขึ้นถาม ทำให้ผมนึกถึงผู้หญิงคนเมื่อวานขึ้นมา

“ก็ ใช้ได้” ผมตัดสินใจที่จะไม่บอกมันว่าผู้หญิงที่ผมได้ไม่ใช่ผู้หญิงที่มันหาให้

“เออ เมื่อกี้ตอนเดินเข้าคอนโดกูมึงเห็นผู้หญิงโคตรน่ารัก สเปกกูเลยว่ะ แต่เหมือนเธอจะกลัวๆ กูยังไงไม่รู้ พอเห็นหน้ากูแล้วก็รีบวิ่งหนี”

ผมหันขวับไปมองไอ้คลาสทันที เพราะผู้หญิงคนที่มันพูดถึงอาจจะเป็นผู้หญิงที่ผมเพิ่งเปิดความบริสุทธิ์ของเธอไปเมื่อวานก็ได้

“มึงมองหน้ากูทำไม สัส!! ขนลุก”

“ไร้สาระ” พูดจบผมก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง พยายามเก็บอาการไม่ให้มันรู้

“นั่นมึงจะไปไหน..?”

“กลับบ้าน” พูดจบผมก็เดินออกมาโดยไม่ได้สนใจมันเลย

“ไอ้นี่ จะไปไม่บอกกูสักคำ รอกูด้วย กูไม่ได้เอารถมา !” ไอ้คลาสตะโกนตามหลังก่อนจะวิ่งตามผมมาติดๆ

ผมเกลียดการที่ไอ้คลาสมันพูดมากฉิบ...มันไม่เบื่อบ้างรึไงก็ไม่รู้ พูดๆ อยู่ได้ทั้งวัน