“คุณอยากให้ฉันตอบยังไงคะ?” คำพูดของไป๋จู๋เหว่ย ทำเธอพูดต่อไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

หรือจะให้พูดว่าขอโทษค่ะ ฉันไม่ควรมีการหมั้นหมายกับจงหมิงเฮ่า และแยกพวกคุณออกจากกัน?

แบบนั้นมันเสแสร้งเกินไป

อีกอย่างการหมั้นหมายคือแม่ของทั้งสองตกลงกันไว้ จะให้เธอทำยังไง?

จงหมิงเฮ่าหรี่ตาจ้องมองเธอไว้ ก้าวเท้าอย่างไม่ช้าไม่เร็ว บรรยากาศมีความอึดอัดอบอวลอยู่โดยที่ไม่รู้ตัว หลินซิงเยี่ยนถอยหลังไปก้าวหนึ่งอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ “ฉันไม่ได้แส่หาเรื่องคุณมั้งคะ?”

ไป๋จู๋เหว่ยเดินมาควงแขนของเขาไว้ “อาเฮ่า อย่าโกรธเลยค่ะ ฉันไม่ดีเอง ไม่ควรพูดคำพูดเหล่านั้น เธอเพิ่งแต่งเข้ามาไม่นาน ที่จริงฉันไม่ควรมาเลย คุณพักผ่อนเช้าๆหน่อยนะคะ ฉันกลับก่อนแล้วค่ะ”

“คนที่ควรไปไม่ใช่คุณ” จงหมิงเฮ่าย้อนกลับมาดึงข้อมือเธอขั้นชั้นบน

ไป๋จู๋เหว่ยแอบดีใจ ถึงแม้จงหมิงเฮ่าได้แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนแล้วว่าจะอยู่กับเธอ แต่ไม่เคยมีความคิดด้านนั้นกับเธอเลย

พฤติกรรมของจงหมิงเฮ่าในวันนี้ ทำให้เธอดีใจจนเนื้อเต้น

เพราะยังไงผู้หญิงในคืนนั้นไม่ใช่เธอ มีแค่เกิดความสัมพันธ์กันจริงๆ เธอถึงจะมัดใจผู้ชายคนนี้ได้อยู่หมัด