ไป๋จู๋เหว่ยพยายามกดความตื่นตระหนกของตัวเอง ก้มหน้าลงเล็กน้อย แววตาเป็นประกาย “เธออยู่กับนายทั้งวันทั้งคืน ถ้าเกิดว่าเข้ามาเป็นล่ามที่บริษัทอีก ก็จะใกล้ชิดกับนายมากกว่าเดิมอีก ฉันกลัว กลัวว่าพวกเธออยู่ร่วมกันนานเกินไป จะเกิดความรู้สึกต่อกันได้”

ในเมื่อไม่สามารถซ่อนไว้ได้แล้ว ก็ไม่ไปซ่อนมันแล้ว แถมยังพูดออกมาอย่างไม่เสแสร้ง ทำลายความสงสัยของจงหมิงเฮ่า ว่าที่เธอทำแบบนี้ก็เพราะว่ากลัวจะเสียเขาไปแค่นั้นเอง

เธอเบิกตาโพลง ในดวงตานั้นชุ่มไปด้วยน้ำ “นายรู้จักฉันไม่ใช่แค่วันสองคน นายรู้ความรู้สึกที่ฉันมีให้นายดี——”

ไป๋จู๋เหว่ยพยายามกลั้นน้ำตาของตัวเอง “ฉันกลัวว่าจะเสียนายไป ดังนั้น——พอเห็นว่าเธอมาสมัครงานที่บริษัท ก็เลยคิดเอาเองแล้วทำไปตามนั้น”

จงหมิงเฮ่าขมวดคิ้ว “ฉันเคยบอกเธอแล้วไง ว่าหลังจากผ่านไปหนึ่งเดือน พวกเราจะหย่ากัน”

ไป๋จู๋เหว่ยรู้ไง ถ้าเกิดไม่รู้ว่าหลินซิงเยี่ยนคือผู้หญิงในคืนนั้น เธอก็ยินดีที่จะรอ รอมาหลายปีขนาดนี้แล้ว เธอไม่แคร์แค่เดือนเดียวนี้หรอก แต่ว่าตอนนี้เธอรอไม่ได้อีกแล้ว

เธอไม่มีทางปล่อยให้เธอใกล้จงหมิงเฮ่ามากเกินไป!