“ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย” เจียงโย่เชียนกุมหน้าผาก ร่างกายก็โงนเงนไปด้วย
เจียงโม่หานตระหนักอะไรได้บางอย่าง เขามองไปยังกาน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะทันที “นายไม่ได้ชงชานี่มาเหรอ?”
“แม่ผมชงมาให้ ทำไม…..”
เขายังไม่ทันพูดจบร่างก็ล้มลงไป
เจียงม่หานหันกลับไปมองเจียงโเซียนที่ล้มลงบนพื้น เขาเรียกอย่างตื่นตกใจ “เจียงโย่เชียน! ”
ในตอนนี้เขาหมอสติไปแล้ว ไร้สติสัมปชัญญะโดยสิ้นเชิง
ความคิดแรกที่แวบเข้ามาในหัวของเจียงม่หานนั่นคือต้องรีบไปจากที่นี่ ขาของเขาไม่สะดวกจึงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วต่อสายหาหนานเฉิงทันที
โทรศัพท์ดังอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่มีใครรับ ร่างกายของเขาเองก็เริ่มปรากฎความผิดปกติขึ้นแล้ว การมองเห็นของเขาค่อย ๆ เลือนราง
เขากำมือแน่น
ปัง
ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก