“ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย” เจียงโย่เชียนกุมหน้าผาก ร่างกายก็โงนเงนไปด้วย

เจียงโม่หานตระหนักอะไรได้บางอย่าง เขามองไปยังกาน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะทันที “นายไม่ได้ชงชานี่มาเหรอ?”

“แม่ผมชงมาให้ ทำไม…..”

เขายังไม่ทันพูดจบร่างก็ล้มลงไป

เจียงม่หานหันกลับไปมองเจียงโเซียนที่ล้มลงบนพื้น เขาเรียกอย่างตื่นตกใจ “เจียงโย่เชียน! ”

ในตอนนี้เขาหมอสติไปแล้ว ไร้สติสัมปชัญญะโดยสิ้นเชิง

ความคิดแรกที่แวบเข้ามาในหัวของเจียงม่หานนั่นคือต้องรีบไปจากที่นี่ ขาของเขาไม่สะดวกจึงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วต่อสายหาหนานเฉิงทันที

โทรศัพท์ดังอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่มีใครรับ ร่างกายของเขาเองก็เริ่มปรากฎความผิดปกติขึ้นแล้ว การมองเห็นของเขาค่อย ๆ เลือนราง

เขากำมือแน่น

ปัง

ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก