ท่านไม่ต้องห่วงนะคะ” ด้วยความเป็

ธอไปกับคุณแม่เ

รวิษาอยู่ดูแล แต่แท้จริงแล้

าน ไหนจะต้องหาข้าวทานอีก ท้องเสียไม่มีแรงอย่างนี

ดินยังไม่ค่อยมีแรงเลย จะช่วยเหลือตั

รงดูแลตัวเองได้ แต่ถ้าหากอยู่ในสภาพไม่สบาย อะไรๆ

สบายใจของคุณแม่” ชาย

ะโทรหานะ” อินทุอรหันมาฝากฝังรวิ

องเป็นห่วงนะคะ” พยาบาล

ก่อนนะลูก พรุ่งนี้

กขึ้นยืน ก่อนจะเดินออก

ยเจ้าเล่ห์ก้าวเดินมาทรุดกายนั่งบนพื้นริมเตียง ไม่มีความหวาดกลัวให้เห็น เนื่องจ

ียหรือยังคะ ถ้าทานแล้

หนึ่งชั่วโม

สียให้คุณโอมทานนะคะ มันจะได้ช่วย

คอ พลิกกายนอนหงายแ

วยเหรอคะ จะเป็นบ

่วงเพิ่มขึ้นหลายเท่า กลัวว่าอัค

ฉันก็ไปสิ มัวแต่ถามนู่นถามนี่อยู่

นไปเดี๋ยว

ปมากกว่านี้ รีบรุดออกไปจากห

งอิดโรยก่อนหน้าหายเป็นปลิดทิ้ง ดวงตาฉายชัดถึงความร้า

องอยู่ที่นี่อีกหนึ่งคืน จากนั้นก็จะพูดและทำให้รวิษาต้องอยู่ดูแลเขา แล้วคิ

นเจ้ามารยาหมายมั่น

ร่แก้ท้องเสียก็ถูกชงมาให้เขาดื่ม ซึ่งอัคราก็ทำตัวเหมือนคนท้องเสียได้เหมือนจริง นอนบนเตียงเสมือนคนอ้อนเปลี้ยเพลียแรง ลุกขึ้นเข้าห้องน้ำเป็นระยะแล้

อาหารเย็น

กับถือถาดอาหารเข้ามาด้วย เธอวางถาดที่อยู่ในมือลงบนโต๊ะน

วค่ะคุณโอม” เส

คิดอะไร ไม่ได้เฉลียวใจอะไร คิดเพียงว่าเขาป่วยจริงๆ เพราะตลอดช่วงเช้าถึงเที่ยง เขาลุกเดินไปม

มเป็นห่วงมีมากกว่า เธอจึงดูแลเอาใจใส่เขาเป็นอย่างนี้ และนั่นทำให้รวิษาขยับตัวไปใกล้ร่า

ลุกนะคะ

ล้วใช้จังหวะที่เธอไม่ทันตั้งตัว ตวัดแขนรัดร่างสวยไว้แน่นก่อนจะย

ปะ ปล่อยมิ้นค

้ว่าตนเองกำลังตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ พยายามบิดตัวไปมา ใช้มือผลักร่าง

ยให้เธอหลุดมือไปง่ายๆ หรอก” คำพูดของเขาเรียก

งไงคะ?” สาวนิสัยดีถามเสียงสั่นฝ

สียน่ะสิ ฉันแกล้งท้องเสียแล้

งจากได้ยินคำตอบของอัครา นี่เธอถูกเขาหลอกหรือนี่ ไม่ใช่สิ อัคราหลอกทุกคนในบ้าน หลอกว่าท้อง

นี้ไม่ดีแน่

่ ทำไมรวิษาจะไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ จากดวงตาคมกริบวาวระยับที่มองมายังเธอนั้น ราวกับว่าอยากจะกลืนกินเนื้อตัวเธอเสียให้ได้ จะทำอย่างไร

นนะคะ ฮือ” เธอขอร้องเขาทั

อใหญ่กรีดน้ำตาสาวที่หยดไหลทางหางตาแผ่วเบา โน้มใบหน้

น คุณโอมอย่าทำอะไรมิ้นเ

ดแรงเกิด เท้าก็พยายามหดแล้วยันร่างหนา ดูเหมือนว่าทุกอย่างที่เธอทำมันสูญเปล่า เขาใช้ขาข้างหนึ่งพาดขาเรียวเล็กทั้ง

้น ทำไมคุณโอมทำกับมิ้นอย่างน

อีกเช่นเคยว่าเขาจะเมตตาปล่อยนกปล่อยกาให้เป็น

ั่วอึดใจ “ฉันปล่อยเธอแน่ แ

แล่นพล่านในจิตใจ ออกแรงดิ้นทั้งที่รู้ว่าไม่มีวันได้รับอิสระ แต่ถึงกระนั้นรวิษา

กของเ