ะ พี่...ฉันเก้าอี้ พี่เทคเธ

ษเสี้ยวของความทรงจำตอนปีสอง...ซึ่งเ

ว่าตัวละครลับ...เพราะเขาแ

นพี่ผู้หญิงจะส่งเสียงหวีดขึ้นมาเบาๆ แต่เพียงแค่แป๊บเดีย

ปีสามตอนนั้นยังบอกกับเ

ที่ส่งต่อกันเป็นรุ่นๆ ไป หมี่ขาวได้ตัวละครลับ แน่นอนว่าไม่มีประโยชน์อะไร เธอจึงไม่คิดค้นหาว่าพี่เก้าอี้คนนั้นคือใคร หน้าตาเป็นแบบไหน อีกอย่างสังคมเด็กวิศวะไม่ค่อยสนใจเรื่องของชาวบ้า

เข้ารีสอร์ตปุ๊บก็เริ่มทำกิจกรรม มีพี่ปีสามไม่กี่คนที่เฝ้าแต่ละฐาน ซึ่งเป็นกิจกรรมจำกัดเวลา เวลานั้นหมี่ขาวจึงไม่มีโอกาสมองหาพี่เทคของตัวเอง พอถึงเวลากินเลี้ยงตอนกลางคืน ขณะที่ปีสอง

ละคนไม่ต่างกับคนที่ผ่านสนามรบมาทั้งคืน ไม่อ้ว

่ขาวจึงสับสนเป็นอย่างมาก เธอขมวดคิ้ว “พี่เทค

ะไรเคราเขียวครึ้มที่เกิดจากการปล่อยปละละเลยหรืออะไรก็แล้วแต่ นั่นทำให้เขาสมกับเ

ไว้หนวดแล้วปล่อยผมยาวรุงรังจนชาวบ้า

ตเห็นว่าเก้าอี้ขมวดคิ้วเล็กน้อยเหมือนคนถูกขัดใ

นจ์ ปีนี้ต้องวิ่ง

ในมหาวิทยาลัย หมี่ขาวกลับบอกไม่ได้ว่ามั

าชาเล

อนยัยฉายเพื่อน

ปยังกลุ่มแก๊งปีสี่ที่ยืนคุยกัน ในมือของแ

พร้อมกับพยักหน้าให้ เธอพยักหน้าตอบ แต่ไม่เข้าใจคว

ับปาก” น้ำเสียงนั้

วิ่งขึ้นกับเด็

ไหม” เก้าอี้พูดสวนขึ้นมา แววตาจริงจังข

ที่อยู่ๆ มีรุ่นพี่เดินมาชวนขึ้นดอย ถ้าเข้าข้า

กมาตาม

งที่ดังกระท่อนกระแท่น “หมาย..หมายถึงว่าขึ้นดอยไปด้วยกัน เธอช่วยดูแลฉันตลอดทางที่ว

งปิ๊งเธอเข้าแล้ว แต่ว่าท่าทางเก้อเขินที่ดูเหมือนถูกบังคับม

ังคับ

อ

ลนจ์อะ

ล่กเหมือนก่อนหน้านี้ “ขึ้นดอยกับคนแปลกหน

ว “เป็นเบ๊

มาณน

งเกียร์ไปจนสุดยอดดอยได้วะพี่” หมี่ข

่วิ่งขึ้นดอยสิบกว่ากิโลแล้วย

เว้าวอนสุดๆ “ถ้าทำไม่ได้เดย์มันจะไม่ให้เลคเชอร์ของครึ่

ไรก็ยอม

ถึงอย่างนั้นก็ยังรู

้องเป็

อกาสตามผลงานของเขา และยังถูกนำไปเป็นหัวข้อเมาท์ให้กับพวกเธอแน่ๆ อีกอย่างผู้หญิงคณะวิศวะค่อนข้างมีความอดทนส

ะไม่เคยได้หยุดพัก แต่ก็เคยสร้างเฟซสำรองขึ้นมาบัญชีหนึ่งแล้วเพิ่มเพื่อนไว้หลังจากการ

แบบนี้แหละ

ถึงก็ต้องขอความช่วยเหลือจากอีกฝ่าย แต่ถึงอย่างนั้นตอนนี้ก็

วงตาทอประกายเจ้าเล่ห์เล็

นไขอยู่ห

ต่อศีลธรรม

ล้วขึ้นแฮชแท็กว่

ห