4 รอเพ

ใจยาวเมื่อท้ายที่สุดเธอก็ยังคงเป็นเธอ เป็นคนที่ยอมเขาเหมือนทุกที เวลาบนหน้าปัดนาฬิกาเคลื่อนผ่านไปเกือบสองชั่วโมงรมิตาจึงขยับลุกเพื่อออกไปเตรียมอาหารเช้า ว

ครัวเล็กๆ ผ่านห้องโถงที่เป็นทั้งห้องนั่งเล่นและห้องรับแขกในตัว ไปยังระเบียงข้างบ้านที่ถูกกั้นด้วยประตูกระจกเลื่อนบานโต ผ้าม่านสีครีมผืนหนาหนักถูกแหวกให้เปิดออก ก่อนที่ร่างสมส่วนในชุดเสื้อย

ืนนี้เมื่อห้าปีก่อนขุนศึกเป็นคนช่วยออกแบบและจัดวางเฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นในแบบที่เขาชอบ ก่อนจะสั่งต้นไม้นานาพันธุ์มาปลูกรอบ

นราคาถูก จนรมิตารู้สึกเกรงใจทุกครั้งยามต่อสัญญาในแต่ละปี ทั้งบ้านหลังนี้และที่สำคัญคือคนที่อยู่บนเตียงนั่น

ศึกเอ่ยถามเธอขึ้นในวันหนึ่งเมื่ออีกไ

จ่อ เมื่อใดที่อยู่ด้วยกันเพียงลำพังขุนศึกมักจะยิ้มละไมเต็ม

นพี่ขุนพูดคำ

้กับความคิดของตัวเอง เมื่อท้ายที่สุดในวันนั้นเธอ

่ะ ถ้าเป็นข

ว่าสักวันเขาจะเอ่ยคำนั้นให้ได้ยิน และเมื่อถึงเวลานั้นเธอ

ะไรอย

เสี้ยววินาทีเท่านั้น เมื่อกลิ่นอาฟเตอร์เชฟที่คุ้นเคยทำให้เธอเอนกายซบแผ่นอกเปลือยเปล่าอย่างไม่รังเก

าทำไมวันนี้พี่

ตัวใหญ่เอ่ยเย้า จมูกโด่งกดแนบลงบนแก้มนวลพร้อมสูดกลิ่

กบ้านโดยที่มีเพียงเสื้อยืดของเขาเพียงแค่ตัวเดียว ยิ่งรมิตาตัวเล็กกว่าด้วยแล้วเมื่อเธอสวมเสื้อของเขาจึงทำให้คอเสื้อเว้าลึกและชายผ้ายังปิดได้แค่หน้าขาเท่านั้น เห็นแล้วก็นึกอยากจะพาร่างนุ่มนิ่ม

่ขุนต่างหาก

่มคือเขาเองแท้ๆ รอยยิ้มละไมบนใบหน้าคมทำให้คนตัวเล็กยิ่งขัดเขินหนักเมื่อรู้ตัวว่าหลง

แต่ชักอยากทำ

เข้าร้านนะคะ เมื่อวา

นก็คลี่ยิ้มกระจ่าง เธอไม่อยาก

่านะคะ เคททำของโป

คยโกรธได้นาน ทั้งที่หลายครั้งเธอมีเหตุผลที่จะโกรธเขาได้เป็นวันๆ แต่เธอก็เลือกที่จะยิ้มและทำราวกับไม่มีอ