ียง “อย่าพูดจาให้ร้าย แม

นอีกคน โอรสสวรรค์ต้องการให้นางมีบุตรีจ

า พยายามข่มเขาด้วยส่วนสูง

บ? แม่นางฉางทรงพลังพออยู่แล้ว บ้านเมืองสงบสุข ไม่มีเหต

ราะเจ้าไม่อยากป่วย

ั้นเพราะไม่อ

ยเสียชีวิตแวบเข้ามาในหัว เ

าทำเส

จุดหนึ่ง สตรีจะไม่สามาร

ต้องการส

งใบหน้ายังเยาว์วัยแต่ในท้อง

กินเช่นนั้นออกมาได้หน้าตาเฉ

ไม? จะทำร

ด้พูดอะไรอีก! ไม่ม

รึ? พวกต่างด้าวช่าง

ผมสีนี้ เขาจะหนีไม่พ้นการโดนกล่าวว่าเป็นคนนอกเลยหรือไร?

องอ้ายชุนยามนางขอโทษ จึ

่างน่า

.ว่าอย่

งกว่าท่าน โลกของท่านช่างแคบนัก หัวใจของท่านเองก็คับแคบ ข้าสงสารท่านยิ่งนักขอรับที

้กำปั้นทุบลั่วซิน แต่ถึงจะเ

อย

ลังอำนาจราวกับนางพญา เพียงได้ยินก็อยากหมอบกราบ เจ้าของเสีย

่นา

“ถึงท่านจะเป็นธิดาดอกเหมย แต่อ

อนเสียงเรียบ “จะพูดอะไรก็เรื่อง

่อนจะหันหลังหนีไปไวเท

อ้ายชุนเลิกสนใจและเด

ไม่เ

ลั่วซินเข้ามาในบริเวณตำหน

” ลั่วซินกล่าวติดตลก อ้ายชุนไม่พอใจกับคำตอบ ถกแขนเสื้

็นไรก็ดี”

ยหายกับท่านไม่ได้ ไม่รู้จักท่า

คนไม่รู้จักเจ้า แต่พูดถึงเจ้า

ั่วซินถ

ายผู้นั้นพูดเป็นควา

ริงรึ

มันออกจากตำหนักหลังมันพยายามลวนลามข้า และหลังจากนั้นมันเดินตกแม่น้ำตายตอนก

?” ลั่วซินจับเส้นผมยาวของอีกฝ่ายทัดปลายหูให้ “ท่านงดงาม แต่ไม่ว่า

ต่เอาเถอะ ข้ายอมให้เจ้าสัมผัส” อ้ายชุนเบือน

านไม่ได้!” ลั่วซินเถียง เจ้าของตำหนักจ

ลือเจ้

างที่เดินกลับเข

าแค่บริเวณหน้าตำหนักยังพอว่า อาจไปไกลกว่านั้นไม่ได้

ของอ้ายชุน เขาสงสัยว่าห้องนอนนางอยู่ที่ใด คงเป็นห้อง

ห้ ลั่วซินรับไปอ่าน พบว่าเป็นจดหมายที่อ้ายชุนเ

งสนิ

ว่ากร

บจดหมายรายงานสถานการณ์รอบตัวท่านอย่างละเอียด แกมส่งไปเตือนว

ช้ไม่

ม่ได้

บใดจึงใ

นึกอยู่

ึกกับสิ่งที่

ากจะบอก ข้

ความร

ช้ไม่ได้ที่อยู่บนโต๊ะ ลั่ว

ม แต่ลั่วซินไม่หยุดอ่า

.. ไม่กล้าเขียน