โอ๊ย...ผีอำอีกแล้วหรือนี่! ผมชาไปทั้งตัวตั้งแต่ศีรษะยันปลายเท้า  ทว่า! ประสาทหูยังดีอยู่เพราะได้ยินทุกคำพูด ว่า….. “ไอ้ผัวเฮงซวย เมื่อไหร่แกจะตายเสียทีวะ” ได้ยินแล้วพานอยากตายให้สมคำสาปแช่งเสียจริง ต่อด้วยเสียงหัวเราะเยาะเย้ย อีกทั้งสารพัดถ้อยคำประณามและคำถากถางที่ตามมา แต่ประโยคนี้สิ! “อัศวินจ๊ะ พี่มาวันนี้เพราะอยากบอกว่า ชีวิตนี้พี่ไม่เคยรักผู้ชายคนไหนมากเท่าพี่รักอัศวิน” ฟังแล้วทำให้คิดถึงอดีตความรักอันหวานชื่น ผมทราบดีว่าเสียงเหล่านั้นเป็นของใคร เพราะมันสร้างความเจ็บปวดเหลือเกินเมื่อได้ยินได้ฟัง แต่เสียงต่อไปนี้ทำให้ผมต้องลืมตาตื่น “เรียนจบกันมา ทุกข์สุขเราสู้ด้วยกัน น้องจะอยู่อย่างไรถ้าพี่ทิ้งน้องไป แล้วลูกเราล่ะ! ลูกต้องมีพ่อนะพี่” และอีกสารพัดคำพร่ำเพ้อชวนให้หดหู่ใจ   ผมหมดอาลัยตายอยาก ภาพสตรีสามนาง เนตรา...พี่แคท...หทัยรัตน์ โผล่มาในสมองพร้อมกัน ผมพยายามรวบรวมพลังให้หลุดพ้นจากขุมชีวิตสามนางนี้ สูดลมหายใจเฮือกใหญ่เสมือนหนึ่งวาระสุดท้ายของชีวิตมาถึงแล้ว ก่นด่าชีวิตรักตัวเองในใจ ว่า “พระเจ้า...เลิกเล่นตลกกับผมเสียที! จบชีวิต ‘รักรันทด’ ของผมได้แล้ว!”