วรนิษฐา / Miss sexy

‘เขาเป็นแวมไพร์ที่ปฏิเสธการดื่มเลือด แต่กลับไม่ปฏิเสธหากจะได้กลืนกินเธอ’ ------------ “วันนี้นายริทเป็นอะไร ดูเหม่อๆ” “นั่นนะสิ” คนงานอีกคนเห็นด้วย ก่อนจะหยุดการสนทนาใดๆ แล้วตัดดอกไม้ต่ออย่างขะมักเขม้น ส่วนคนที่พวกเขาเอ่ยถึงนั้น ตอนนี้ก็กำลังง่วนอยู่กับงานตรงหน้าเช่นเดียวกัน กระทั่งได้ดอกไม้ครบตามจำนวน เชโรมจึงเดินไปยังรถที่ตอนนี้มีดอกไม้แสนสวยอยู่ท้ายกระบะเต็มไปหมด แต่จังหวะนั้น สายตาของเชโรมกลับมองไปเห็นกระต่ายสีขาวที่เขาเลี้ยงไว้หลุดออกมาจากกรง จึงเดินไปอุ้มมันขึ้น ท่าทางเขาดูอ่อนโยนเสียจนมาศิตาที่ผ่านมาเห็น คิดว่าตัวเองตาฝาด จนต้องขยี้ตาแรงๆ สามสี่ครั้ง “ผู้ชายหน้าโหดกับกระต่ายสีขาว ดูยังไงก็ไม่เห็นจะเข้ากันสักนิด สงสัยจะเลี้ยงกระต่ายไว้กินแน่ๆ” “เลี้ยงไว้ดูจ้ะ นายริทชอบกระต่ายสีขาว ตรงนู่นเป็นกรงกระต่าย มีหลายสิบตัว” คนงานสาวคนหนึ่งเอ่ยแย้งให้ผู้เป็นเจ้านาย “ชีวิตดูมุ้งมิ้งกิงก่องแก้วขัดแย้งกับหน้าตาสุดๆ แวมไพร์ตนอื่นๆ มีแต่จะเลี้ยงกระต่ายไว้ดื่มเลือด นี่อะไร เลี้ยงไว้ดูเล่น โอ๊ย! พ่อมังสวิรัติ” มาศิตาบ่นคนเดียวอีกตามเคย ตามมาด้วยอีกประโยค “สอนแวมไพร์ให้ดื่มเลือด มันจะเหมือนสอนจระเข้ว่ายน้ำปะวะเนี่ย ของมันเป็น มันอยู่ในสายเลือด จะให้เรามาสอนเขาทำไม หืม” คนข้างๆ ที่เผลอได้ยินทั้งสองประโยคนี้เข้า กลับมีสีหน้างุนงงอย่างเห็นได้ชัด พอจะถามมาศิตาก็เดินตัวปลิวไปเสียแล้ว “ใครเป็นแวมไพร์หว่า หรือเราจะหูฝาดไป” คนงานสาวที่เพิ่งจะเอ่ยแก้ต่างเรื่องกระต่ายให้เชโรมไปเมื่อครู่ถึงกับคิ้วขมวด พูดกับตัวเองตามมาศิตาไปอีกคน ------------------ “แต่ศิตาไม่ยอมให้พี่ริทตายเด็ดขาด เพราะศิตารักพี่ริท” เอ่ยจบก็โน้มใบหน้าลงไปจูบเชโรม จูบที่ต่างฝ่ายต่างต้องการจากกันและกันมาโดยตลอด จูบที่ฝันว่าครั้งแรกมันต้องโรแมนติกและน่าจดจำ ไม่ใช่จูบที่ได้กลิ่นคาวเลือดจากริมฝีปากเขาเช่นนี้ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้รังเกียจแต่อย่างใด เลือด! ใช่…เลือด คำๆ นี้ทำให้มาศิตานึกอะไรขึ้นมาได้ เธอคือผู้พิทักษ์ เลือดของเธอแวมไพร์ที่ยืนจ้องอยู่ตรงนั้นยังต้องการ แล้วทำไมเธอถึงไม่ให้เชโรมชิงดื่มเลือดของเธอเสีย ไม่แน่ว่า หากเขาได้ดื่มเลือดมนุษย์จริงๆ เชโรมอาจมีพลังขึ้นมาก็เป็นได้ มาศิตาถอนจูบออก แล้วแสร้งโอบกอดเชโรม ก่อนจะกระซิบให้เขาฝังคมเขี้ยวลงไปบนลำคอเพื่อจะได้ดื่มเลือดเธอ แต่เหมือนเชโรมกลับส่ายหน้าปฏิเสธกับแผนนี้ กระทั่งมาศิตาชิงลงมือก่อน เธอกัดริมฝีปากตัวเองสุดแรงจนเลือดไหล แม้จะเจ็บแต่ก็ยอมทน จากนั้นก็โน้มใบหน้าลงไปจูบเชโรมอีกครั้ง ทันทีที่ได้สัมผัสเลือดของผู้พิทักษ์ นั่นทำให้เลือดในกายของแวมไพร์หนุ่ม ผู้ที่ไม่เคยลิ้มรสชาติของเลือดใดๆ มาก่อน พลันพลุ่งพล่านราวกับเปลวไฟ “เจ้าทำอะไร” แดนเองก็ได้กลิ่นเลือดของมาศิตาเช่นเดียวกัน รวมทั้งจ้องมองความผิดปกติของเชโรมอย่างไม่กะพริบตา เลือดเพียงหนึ่งหยด กลับทำให้นัยน์ตาที่เคยเป็นสีน้ำตาลอ่อนแปรเปลี่ยนมาเป็นสีแดงเพลิงในทันที ร่างกายที่เคยเจ็บปวดกลับค่อยๆ หาย และรู้สึกถึงพลังที่ไม่เคยสัมผัสได้มาก่อนวิ่งพล่านไปทั่วร่าง “แววตาแบบนั้น เจ้าเป็นใครกัน หรือว่า…”

เธอ…ไม่ได้ร้ายเหมือนฉายาที่ได้รับ เธอ…อ่อนนอกแข็งใน แต่ใครๆ กลับติดภาพว่าเธอร้าย เธอแรง เขา…คือเจ้าของฉายาพระเอกหน้าหล่อ ขวัญใจสาวๆ แต่กลับไม่อาจคว้าหัวใจนางร้ายเบอร์หนึ่งมาครองได้ แต่ในเมื่ออยากได้ เขาจึงต้องใช้ใจเพื่อคว้าใจเธอมา +++++++++ “พะ...พี่คิมคะ” คนในอ้อมกอดพยายามปลุกชายหนุ่มให้รู้สึกตัว ก่อนที่คิมหันต์จะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาเพื่อสบตากับคนในอ้อมกอด “รู้สึกตัวแล้วหรือครับ เป็นยังไงบ้าง” เอ่ยถามจบก็ยกมืออีกข้างขึ้นมาวางบนหน้าผากของปลายฝน เพื่อดูว่าไข้เธอลดแล้วหรือยัง ซึ่งผลน่าพอใจทีเดียว “หมอกดีขึ้นมากแล้วค่ะ ว่าแต่เมื่อคืนนี้พี่คิมอยู่เฝ้าไข้หมอกทั้งคืนเลยเหรอคะ” “ครับ” “ขอบคุณนะคะ” “ครับ” เสียงทุ้มเอ่ยรับ แต่กลับยังคงจ้องใบหน้าของปลายฝนนิ่ง ทำราวกับหากเขากะพริบตาแล้วจะทำให้เธอหายไป “หน้าหมอกมีอะไรติดอยู่หรือเปล่าคะ” “ไม่มีครับ” “แล้วทำไมพี่คิมถึงจ้องเอาๆ แบบนั้น” ขณะถามปลายฝนก็เขินสายตาที่คิมหันต์ส่งมาจนตัวร้อนผ่าวไปหมด “พี่แค่อยากมองหน้าหมอกให้ชัดๆ จะได้รู้ว่าเมื่อคืนพี่ไม่ได้ฝันไป” “เอ้!...หรือว่าหมอกเมายาลดไข้ แล้วปล้ำพี่คิมไปเหรอคะ” “ไม่ใช่แบบนั้น” คิมหันต์อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา ปลายฝนนี่อยู่เหนือการควบคุมจริงๆ ดูเธอตอบเข้าสิ “โล่งอกไปที” “แต่เมื่อคืนหมอกบอกว่ารักพี่” “เอ้!”

ปาณิสรา สาวสวยที่ต้องการหาของขวัญวันเกิดให้พี่ชาย แต่จับพลัดจับผลูต้องไปทำงานใช้หนี้แทนเพื่อน และเจ้าหนี้สุดหล่อของเธอคือ ‘อรรถนนท์’ ชายหนุ่มเจ้าของท่าเรือข้ามฟากไปเกาะสมุยและเกาะพะงัน

เส้นทางความรักระหว่าง นาตาเซียและลูคัส นั้นไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ ไม่ได้หวานชื่นดั่งคู่รักในเทพนิยาย เมื่อนาตาเซียหลบหนีการแต่งงานแบบคลุมถุงชน แต่เธอเหมือนหนีเสือปะจระเข้เมื่อมาพบกับลูคัส ชายผู้สูญเสียคนรักจากอุบัติเหตุ

'นังหนู เอ็งกำลังมีเคราะห์หนักจากเพศตรงข้าม ตัวสูงใหญ่ ไม่ใช่ไทยแท้ เคราะห์ครั้งนี้จะทำให้เอ็งถึงขึ้นเลือดตกยางออก มีเกณฑ์ต้องนอนโรงพยาบาลถึงขั้นผ่าตัด’ นี่คือประโยคที่มักจะดังกึกก้องอยู่ในสมองของ ‘บัวบูชา’ ยามที่เธอใกล้ชิดกับ ‘เซดริค’ แต่ยิ่งอยากอยู่ห่าง กลับกลายเป็นมาต้องอยู่ด้วยกันแทบตลอด 24 ชั่วโมง เธอเกลียดฝรั่ง แต่ทำไม๊ ทำไมต้องยั่วให้เขารัก อันนี้ตามอ่านที่มา ที่ไปของภาระกิจยั่วกันได้นะคะ รับรองว่ายั่วหนักมาก

38-24-35 คงไม่มีใครปฏิเสธว่าเธอไม่เซ็กซี่ และนี่คือหุ่นของ 'วิรัชฎา' หญิงสาวผู้กอบกุมหัวใจของผู้ชายเย็นชาที่ชื่อว่า 'ปัฐวีย์' 'แต่บ่าวสาวป้ายแดงยุคสองพันหรือจะยอมลงเอยแบบนี้ง่ายๆ

เพราะไร้รัก ทั้ง 'เธอ' และ 'เขา' จึงต่างหมางเมิน แต่เมื่อได้รัก ทั้ง 'เธอ' และ 'เขา' จึงต่างเร่าร้อนในค่ำคืนแห่งรัก การถูกบังคับให้แต่งงานกับคนที่ไม่รัก นั่นย่อมไม่ใช่เรื่องน่าสนุก แต่ในเมื่อไม่อาจปฏิเสธพ่อและแม่ได้ จึงยอมให้ทุกอย่างเป็นไป แต่บ่าวสาวป้ายแดงยุคสองพันหรือจะยอมลงเอยแบบนี้ง่ายๆ ในเมื่อเขาทั้งคู่ต่างพร้อมใจกันหนีห้องหอ แต่ทว่าพรหมลิขิตกับขีดเส้นให้พวกเขานั้นหนีไปเจอกันเสียนี่

'กินเด็กเขาว่าเป็นอมตะ แต่กินคนแก่กว่าเขาว่าเป็นนิรันดร์'

ความรักวุ่นๆ ระหว่างปิติญาดาและคณิน ที่บิดามารดาของทั้งคู่ เล่นละครฉากใหญ่เพื่อที่จะจับบุตรสาวและบุตรชายของพวกเขาให้ได้แต่งงานกัน แต่การแต่งงานครั้งนี้ก็ใช่ว่าจะราบรื่น เมื่อมีอุปสรรคจากถ่านไฟเก่าเข้ามาแทรกแซง

เพราะปากพล่อย พัฒน์ชนะจึงพนันขันต่อกับเพื่อนสนิทว่าจะแอ้มสาวสวยอย่างภัทรานิษฐ์ในคืนเลี้ยงรุ่นให้จงได้ โดยหารู้ไม่ว่าหากไม่ได้มีใจให้แล้วการพนันครั้งนี้หรือจะสำเร็จ เพราะแอบรัก เธอจึงยอมมอบกายให้ชายหนุ่มที่เป็นรักแรกและรักเดียวไปครอบครอง ทั้งๆ ที่รู้ว่าเธอนั้นจะไม่มีวันสมหวังในรักครั้งนี้ก็ตาม +++++++++++++++ ชุดเกาะอกสีฟ้าของภัทรานิษฐ์ถูกพัฒน์ชนะร่นมันลงไปกองที่เอวคอดได้รูป ก่อนจะรั้งซิลิโคลนที่หญิงสาวสวมแทนบราออกไปด้วย เผยให้เห็นหน้าอกอวบอิ่มไร้อาภรณ์ใดๆ ปิดกั้น ริมฝีปากร้อนๆ ของชายหนุ่มเฝ้าจูบ ดูดเม้มรอบฐานดอกบัวคู่สวยทั้งสองข้าง มือก็ขย้ำขยี้ฟ้อนเฟ้นจนตั้งชันก่อนที่พัฒน์ชนะจะอ้าปากรับยอดอกสีสวยเข้าไปดูดเม้มอย่างหิวกระหาย “อะ…มะ…ไม่นะ”ภัทรานิษฐ์บิดเร้าร่างกายไปมา ความรู้สึกมันเหมือนเธอถูกโยนลงจากหน้าผา บริเวณหน้าท้องบิดเกร็ง อยากผลักใสแต่อีกใจกลับอยากได้สัมผัสจากผู้ชายที่แสนร้ายกาจคนนี้ รู้ว่าเขาร้าย รู้ว่าเขาน่ากลัวแต่เธอก็ยังชอบเขาอยู่ไม่เสื่อมคลาย “สวยไปทั้งตัวเลยรู้ไหมยี่หวา แฟนเธอนี่โชคดีจริงๆ”พัฒน์ชนะบ่นพึมพำชิดหน้าอกอวบ ที่เขาสลับดูดเม้มด้วยปากและฟ้อนเฟ้นด้วยมือไปมาทั้งสองข้างไม่ได้หยุด สีหน้าของภัทรานิษฐ์แสดงออกเหมือนเธอกำลังเจ็บปวดแต่สีหน้าแบบนั้นสำหรับคนมากประสบการณ์อย่างพัฒน์ชนะมันคือความสุขที่เธออยากให้เขาสัมผัสครั้งแล้วครั้งเล่าต่างหาก “ไม่นะ…ปะ…ปล่อย” แม้ร่างกายจะโอนอ่อนไปตามแรงสัมผัส แต่จิตใจของภัทรานิษฐ์ยังคงต่อต้านแม้จะเหลือความกล้าอีกไม่มากแล้วก็ตามที เพราะบางครั้งสติของเธอก็ล่องลอยไปกับสัมผัสของพัฒน์ชนะเหมือนกัน “ยี่หวา” ชายหนุ่มเอ่ยเรียกชื่อหญิงสาวในอ้อมกอดอย่างสนิทสนมทั้งๆที่ก่อนหน้าไม่เคยได้ทำความรู้จักเธอด้วยซ้ำ ภัทรานิษฐ์ส่ายหน้าให้ พยายามขอร้องให้เขาหยุดการกระทำนี้ แต่ท่าทางของเธอยิ่งกระตุ้นความต้องการของพัฒน์ชนะมากขึ้นเท่านั้น ชายหนุ่มรั้งชุดเกาะอกของภัทรานิษฐ์อีกครั้ง คราวนี้มันลงไปกองอยู่ที่หัวเข่าของเธอ โดยที่ภัทรานิษฐ์ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเธอเป็นคนยะสะโพกขึ้นด้วย “ พี่แพท…อย่าทำอะไรยี่หวาเลยนะ" ภัทรานิษฐ์รู้ว่าตัวเองกำลังเปลือยเปล่า แต่เธอไม่อาจป้องกันสายตาของพัฒน์ชนะไม่ให้มองรูปร่างของเธอได้เลย ตัวเธอร้อนผ่าวเพราะความกลัวและขัดเขินต่อสายตาของเขา หญิงสาวยกขาขึ้นมากันสิ่งสำคัญอย่างห่วงแหน ++++++++++ เรื่องนี้แนวโรมานซ์ร้อนแรงนะคะ มีดราม่าบ้าง โดยรวมแล้วสนุกจึงอยากให้โหลดค่า

"พวกเขาไม่รู้ว่าฉันเป็นผู้หญิง พวกเขามองฉันและเห็นฉันเป็นเด็กผู้ชาย เป็นเจ้าชาย คนนหึ่ง พวกเขาซื้อมนุษย์อย่างฉันเพื่อตอบสนองความต้องการทางเพศ และเมื่อพวกเขาบุกเข้ามาในอาณาจักรของเราเพื่อซื้อพี่สาวของฉัน เพื่อปกป้องเธอ ฉันหมดหนทาง จึงต้องเข้าไปขอร้องให้พวกเขาพาฉันไปด้วย แผนของฉันคือหาโอกาส จะพาพี่สาวหนีไป แต่ฉันไม่คาดคิดว่าคุกของเราจะเป็นสถานที่ที่มีการป้องกันมากที่สุดในอาณาจักรของพวกเขา แต่เดิมฉันเป็นคนที่ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ เป็นคนที่พวกเขาไม่ต้องการ พวกเขาไม่เคยคิดจะซื้อ เลย แต่แล้ว ราชาผู้ยิ่งใหญ่ที่ไร้ความปรานี บุคคลที่มีอำนาจที่สุดในดินแดนป่าเถื่อนของพวกเขากลับสนใจใน ""เจ้าชายน้อยผู้น่ารัก"" เราจะเอาชีวิตรอดในอาณาจักรที่อันตรายนี้ได้อย่างไร และเผชิญหน้ากับผู้คนที่ไม่เป็นมิตรกับเรายังไง และคนที่มีความลับอย่างฉันจะกลายเป็นทาสแห่งความต้องการทางเพศได้อย่างไร . หมายเหตุของผู้เขียน นี่คือนิยายรักแนวดาร์ก เนื้อหาสำหรับผู้ใหญ่ เรตติ้งสูง 18+ เตรียมพบกับเนื้อหาที่กระตุ้นอารมณ์และเข้มข้นได้เลย หากคุณเป็นนักอ่านตัวยงของแนวนี้ที่กำลังมองหาอะไรที่แตกต่าง พร้อมที่จะอ่านแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวโดยไม่รู้ว่าจะเจออะไรใหม่ๆ บ้าง แต่ก็อยากรู้เพิ่มเติมอยู่ดีล่ะก็ รีบอ่านเลย! . จากผู้เขียนหนังสือขายดีระดับนานาชาติเรื่อง ""ทาสผู้เกลียดชังของราชาอัลฟ่า""" พวกเขามองฉันและเห็นฉันเป็นเด็กผู้ชาย เป็นเจ้าชาย คนนหึ่ง พวกเขาซื้อมนุษย์อย่างฉันเพื่อตอบสนองความต้องการทางเพศ และเมื่อพวกเขาบุกเข้ามาในอาณาจักรของเราเพื่อซื้อพี่สาวของฉัน เพื่อปกป้องเธอ ฉันหมดหนทาง จึงต้องเข้าไปขอร้องให้พวกเขาพาฉันไปด้วย แผนของฉันคือหาโอกาส จะพาพี่สาวหนีไป แต่ฉันไม่คาดคิดว่าคุกของเราจะเป็นสถานที่ที่มีการป้องกันมากที่สุดในอาณาจักรของพวกเขา แต่เดิมฉันเป็นคนที่ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ เป็นคนที่พวกเขาไม่ต้องการ พวกเขาไม่เคยคิดจะซื้อ เลย แต่แล้ว ราชาผู้ยิ่งใหญ่ที่ไร้ความปรานี บุคคลที่มีอำนาจที่สุดในดินแดนป่าเถื่อนของพวกเขากลับสนใจใน "เจ้าชายน้อยผู้น่ารัก" เราจะเอาชีวิตรอดในอาณาจักรที่อันตรายนี้ได้อย่างไร และเผชิญหน้ากับผู้คนที่ไม่เป็นมิตรกับเรายังไง และคนที่มีความลับอย่างฉันจะกลายเป็นทาสแห่งความต้องการทางเพศได้อย่างไร . หมายเหตุของผู้เขียน นี่คือนิยายรักแนวดาร์ก เนื้อหาสำหรับผู้ใหญ่ เรตติ้งสูง 18+ เตรียมพบกับเนื้อหาที่กระตุ้นอารมณ์และเข้มข้นได้เลย หากคุณเป็นนักอ่านตัวยงของแนวนี้ที่กำลังมองหาอะไรที่แตกต่าง พร้อมที่จะอ่านแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวโดยไม่รู้ว่าจะเจออะไรใหม่ๆ บ้าง แต่ก็อยากรู้เพิ่มเติมอยู่ดีล่ะก็ รีบอ่านเลย! . จากผู้เขียนหนังสือขายดีระดับนานาชาติเรื่อง "ทาสผู้เกลียดชังของราชาอัลฟ่า"

1 พ่ายปรารถนาเจ้ารัตติกาล 2 กระหายรักใต้เงาจันทร์ 3 พิศวาสหวามข้ามกาลเวลา(ภาคจบ) ร่างสูงเคลื่อนเข้ามาใกล้ชิดรวดเร็ว จับบ่าบอบบางสองข้างเอาไว้แน่น จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยที่ทั้งกล้าหาญและหวาดหวั่น “คุณเลือกทางของคุณเองนะ ณิชา เกิดอะไรขึ้นอย่ามาโทษผม” “ฉะ...ฉันไม่กลัว” “คุณกำลังกลัวมากที่สุดต่างหากล่ะณิชา” ร่างเล็กถูกกระชากเข้ามาบดจูบด้วยความกระหาย ‘ณิชา ยอดรักของข้า’ เขาไม่พูดคำว่ารักออกมาให้เธอได้ยิน แต่ส่งผ่านความรู้สึกนั้นด้วยเซ็กส์ที่ทรงพลัง... เขาทะยานไปข้างหน้ารุนแรง ตอกย้ำกายใหญ่เข้าหาราวกับจะแทงทะลุให้ถึงจิตวิญญาณ ราตรีนี้ความต้องการทางกายของแวมไพร์หนุ่มจะทวีความรุนแรงขึ้นอีกหลายเท่า เขาหลอกล่อเธอด้วยไฟพิศวาสร้อนแรง เพื่อจะดับไฟแค้นในหัวใจ ส่วนเธอทั้งรักทั้งหลงเขา ไม่อาจห้ามใจสักครั้งเมื่อได้ชิดใกล้ แต่เมื่อรู้ความจริงว่าเขาคือใคร ดวงตะวันจะเลือนหายไปจากเธอและเขาหรือเปล่า วันเวลาหมุนเวียน ทุกสิ่งรอบกายเปลี่ยนผัน มีเพียงดวงจิตที่ผูกพัน ร้อยปีผันผ่านยังเฝ้าคอย ‘เชอร์ลีน ยอดรักของข้า “ไม่ใช่ ฉันไม่ใช่เชอร์ลีน ฉันชื่อกิรณา และฉันไม่เคยไปทำความเดือดร้อนให้ใคร ไม่เคยรู้จักคุณ แล้วคุณจับฉันมาทำไม”

อาเย่ว คู่หมั้นหมายราวกิ่งทองใบหยก ภายใต้ชุดฮั่นฝูทะมัดทะแมง ทรงผมเกล้าสูงราวจอมยุทธหญิงผูกริบบิ้นสีครามอ่อนมีโอปอประดับ ใบหน้าแฉล่มแช่มฉ้อย ผู้ที่รักการล่าสัตว์เป็นชีวิตจิตใจ สดใสร่าเริง อยากรู้อยากเห็นไปหมด มาดูกันว่าเขาจะช่วยคู่หมั้นได้อย่างไร อาเว่ย หรือ องค์ชายหลางเว่ย ร่างจำแลงแปลงกายราวต้องอาถรรพ์ในชุดสีดำพร้อมเสื้อคลุมตัดกับสีผิวขาวละมุน ผู้แอบซ่อนความรู้สึกเอาไว้ ༶•┈┈┈┈┈┈୨♡୧┈┈┈┈┈•༶ นั่นตัวอะไรกระโดดออกจากหน้าต่างท่าทางหน้ากลัว หรืออาถรรพ์ที่ว่านี้จะทำให้เกิดอาเพศใหญ่ ผู้คนล้มตาย แล้วเลือดหญิงสาวพรหมจรรย์นั้นมันเกี่ยวอะไรกับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่นี้ล่ะ อาเย่วจะช่วยอาเว่ยได้หรือไม่ ༶•┈┈┈┈┈┈୨♡୧┈┈┈┈┈•

ชายบาดเจ็บคนหนึ่งที่ผมช่วยไว้ หนีไปพร้อมหม้อข้าวต้มหมู วันต่อมาผมกลับได้เจอเขาอีกครั้งที่มหาวิทยาลัย มันประหลาด "คืนเดียวแผลหายได้ยังไง คนเดียวกันจริงงั้นเหรอ?"

อัลฟ่าเผ่าอาร์กติก ราชาหมาป่าหิมะ จ้างผมให้ทะลุมิติมาสอนเขาร้องเพลง ผมมาอยู่ได้วันเดียว แทนที่เขาจะจับไมโครโฟน ดันจะมาจับไมค์ผมแทน (A/B/O MM series) (เมะxเมะ) (MPreg) เป็นครั้งแรกในรอบหมื่นปีที่อัลฟ่าเผ่าอาร์กติกได้ขึ้นปกครองเมืองไลแคนโทรปนานกว่า 5 สมัยจนกระทั่งฮันเตอร์ อาร์กติก (Hunter Arctic) ทายาทคนเดียวของโรเบิร์ต อาร์กติกกำลังจะได้สืบทอดตำแหน่งของบิดา ชาวเมืองถึงเริ่มหวาดหวั่น ไม่ใช่เพราะฮันเตอร์ไม่แข็งแกร่งพอ แต่เพราะเขายังไม่มีทายาทและถ้าเขายังไม่ยอมสืบพันธุ์กับโอเมก้าให้เร็วที่สุด เขาจะมีอายุอยู่ได้อีกเพียงแค่ 5 ปี  ติดตามเรื่องราวของอัลฟ่าที่ตกหลุมรักเสียงเพลงของคนธรรมดาอย่างปริ๊น ปรีญาศาสตร์จนยอมว่าจ้างมนุษย์โลกเพื่อข้ามมิติมาสอนดนตรีให้เขาที่เมืองไลแคนโทรป  ทว่าปัญหาใหญ่ของชาวเมืองไลแคนโทรปก็คือ ขืนฮันเตอร์ยังหลงเสียงดนตรีของปริ๊นอยู่ เผ่าอาร์กติกอาจจะต้องเสียตำแหน่งผู้ครองเมืองให้กับอัลฟ่าเผ่าอื่นที่กำลังหมายปองตำแหน่งราชาแห่งอัลฟ่าของเขาในไม่ช้า และกฎข้อสำคัญของมนุษย์โลกธรรมดาอย่างปริ๊นก็คือ เขาไม่สามารถให้กำเนิดลูกอัลฟ่าให้ฮันเตอร์ได้ ไม่ว่าฮันเตอร์จะหลงรักเขามากขนาดไหน *****คำเตือน*****  นิยายเรื่องนี้มีฉาก NC แนวโอเมก้าเวิร์สแฟนตาซี มีฉากอัลฟ่าติดสัด (Knotted) การปล่อยโฮโมนที่มีผลทางเพศกับอัลฟ่า  และฉากทรมาน (ไม่มีฉากข่มขืน) นักอ่านที่อายุต่ำกว่า 18 ปีขอให้ใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยค่ะ นิยายเรื่องนี้เป็นการแต่งขึ้นโดยได้แรงบันดาลใจจากพล็อต Omegaverse ซึ่งเล่ากันว่ามีต้นกำเนิดมาจากการแบ่งชนชั้นของ Werewolf ตัวละคร Omega ที่ท้องได้ มิใช่ตัวละครที่เป็นมนุษย์โลกแต่เป็นโลกจิตนาการ เพราะฉะนั้นวิธีที่จะอ่านนิยายเรื่องนี้ให้สนุกที่สุดคืออย่าคิดถึงความเป็นจริง ไม่ว่าจะเรื่องผู้ชายท้องได้หรือการแบ่งชนชั้นของเผ่าไลแคนโทรป ติดตามเบื้องหลังการเขียนและข่าวความคืบหน้าของนิยายเรื่องนี้และเรื่องอื่น ๆ ของนักเขียนธีรินทรได้จาก Facebook - ธีรินทร นักเขียน IG: ReadWritebyTeerinthorn ลงครั้งแรก : October 16, 2021 สงวนลิขสิทธิ์ : เจ้าของลิขสิทธิ์ถูกต้องตามกฎหมายสงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537

‘เขาเป็นแวมไพร์ที่ปฏิเสธการดื่มเลือด แต่กลับไม่ปฏิเสธหากจะได้กลืนกินเธอ’ ------------ “วันนี้นายริทเป็นอะไร ดูเหม่อๆ” “นั่นนะสิ” คนงานอีกคนเห็นด้วย ก่อนจะหยุดการสนทนาใดๆ แล้วตัดดอกไม้ต่ออย่างขะมักเขม้น ส่วนคนที่พวกเขาเอ่ยถึงนั้น ตอนนี้ก็กำลังง่วนอยู่กับงานตรงหน้าเช่นเดียวกัน กระทั่งได้ดอกไม้ครบตามจำนวน เชโรมจึงเดินไปยังรถที่ตอนนี้มีดอกไม้แสนสวยอยู่ท้ายกระบะเต็มไปหมด แต่จังหวะนั้น สายตาของเชโรมกลับมองไปเห็นกระต่ายสีขาวที่เขาเลี้ยงไว้หลุดออกมาจากกรง จึงเดินไปอุ้มมันขึ้น ท่าทางเขาดูอ่อนโยนเสียจนมาศิตาที่ผ่านมาเห็น คิดว่าตัวเองตาฝาด จนต้องขยี้ตาแรงๆ สามสี่ครั้ง “ผู้ชายหน้าโหดกับกระต่ายสีขาว ดูยังไงก็ไม่เห็นจะเข้ากันสักนิด สงสัยจะเลี้ยงกระต่ายไว้กินแน่ๆ” “เลี้ยงไว้ดูจ้ะ นายริทชอบกระต่ายสีขาว ตรงนู่นเป็นกรงกระต่าย มีหลายสิบตัว” คนงานสาวคนหนึ่งเอ่ยแย้งให้ผู้เป็นเจ้านาย “ชีวิตดูมุ้งมิ้งกิงก่องแก้วขัดแย้งกับหน้าตาสุดๆ แวมไพร์ตนอื่นๆ มีแต่จะเลี้ยงกระต่ายไว้ดื่มเลือด นี่อะไร เลี้ยงไว้ดูเล่น โอ๊ย! พ่อมังสวิรัติ” มาศิตาบ่นคนเดียวอีกตามเคย ตามมาด้วยอีกประโยค “สอนแวมไพร์ให้ดื่มเลือด มันจะเหมือนสอนจระเข้ว่ายน้ำปะวะเนี่ย ของมันเป็น มันอยู่ในสายเลือด จะให้เรามาสอนเขาทำไม หืม” คนข้างๆ ที่เผลอได้ยินทั้งสองประโยคนี้เข้า กลับมีสีหน้างุนงงอย่างเห็นได้ชัด พอจะถามมาศิตาก็เดินตัวปลิวไปเสียแล้ว “ใครเป็นแวมไพร์หว่า หรือเราจะหูฝาดไป” คนงานสาวที่เพิ่งจะเอ่ยแก้ต่างเรื่องกระต่ายให้เชโรมไปเมื่อครู่ถึงกับคิ้วขมวด พูดกับตัวเองตามมาศิตาไปอีกคน ------------------ “แต่ศิตาไม่ยอมให้พี่ริทตายเด็ดขาด เพราะศิตารักพี่ริท” เอ่ยจบก็โน้มใบหน้าลงไปจูบเชโรม จูบที่ต่างฝ่ายต่างต้องการจากกันและกันมาโดยตลอด จูบที่ฝันว่าครั้งแรกมันต้องโรแมนติกและน่าจดจำ ไม่ใช่จูบที่ได้กลิ่นคาวเลือดจากริมฝีปากเขาเช่นนี้ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้รังเกียจแต่อย่างใด เลือด! ใช่…เลือด คำๆ นี้ทำให้มาศิตานึกอะไรขึ้นมาได้ เธอคือผู้พิทักษ์ เลือดของเธอแวมไพร์ที่ยืนจ้องอยู่ตรงนั้นยังต้องการ แล้วทำไมเธอถึงไม่ให้เชโรมชิงดื่มเลือดของเธอเสีย ไม่แน่ว่า หากเขาได้ดื่มเลือดมนุษย์จริงๆ เชโรมอาจมีพลังขึ้นมาก็เป็นได้ มาศิตาถอนจูบออก แล้วแสร้งโอบกอดเชโรม ก่อนจะกระซิบให้เขาฝังคมเขี้ยวลงไปบนลำคอเพื่อจะได้ดื่มเลือดเธอ แต่เหมือนเชโรมกลับส่ายหน้าปฏิเสธกับแผนนี้ กระทั่งมาศิตาชิงลงมือก่อน เธอกัดริมฝีปากตัวเองสุดแรงจนเลือดไหล แม้จะเจ็บแต่ก็ยอมทน จากนั้นก็โน้มใบหน้าลงไปจูบเชโรมอีกครั้ง ทันทีที่ได้สัมผัสเลือดของผู้พิทักษ์ นั่นทำให้เลือดในกายของแวมไพร์หนุ่ม ผู้ที่ไม่เคยลิ้มรสชาติของเลือดใดๆ มาก่อน พลันพลุ่งพล่านราวกับเปลวไฟ “เจ้าทำอะไร” แดนเองก็ได้กลิ่นเลือดของมาศิตาเช่นเดียวกัน รวมทั้งจ้องมองความผิดปกติของเชโรมอย่างไม่กะพริบตา เลือดเพียงหนึ่งหยด กลับทำให้นัยน์ตาที่เคยเป็นสีน้ำตาลอ่อนแปรเปลี่ยนมาเป็นสีแดงเพลิงในทันที ร่างกายที่เคยเจ็บปวดกลับค่อยๆ หาย และรู้สึกถึงพลังที่ไม่เคยสัมผัสได้มาก่อนวิ่งพล่านไปทั่วร่าง “แววตาแบบนั้น เจ้าเป็นใครกัน หรือว่า…”

ยามค่ำคืนภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องสว่าง ยังมีความลึกลับซุกซ่อนอยู่ จากกลุ่มซึ่งอยู่ด้วยความเหงาเศร้า โดดเดี่ยวเดียวดาย อ้างว้างและเจ็บปวด เมื่อการอยู่เหมือนตายทั้งเป็น ใช้ชีวิตท่ามกลางความมืดมิด เขาผู้ซึ่งถูกเรียกว่า “มนุษย์กึ่งอมตะ” ผู้ที่อาศัยอยู่ด้วยการเป็นนักล่ายามราตรี หิวโหยการเสพสมเพื่อให้ได้มาซึ่งเลือดสดๆ เป็นอาหาร มีคนนิยามเขาไว้ว่า “แวมไพร์...กระหายเลือด!” “Chapter I : Vampire ล่ารัก” เนิ่นนานที่ “คีธ” เดินอยู่บนเส้นทางแสนเดียวดาย ไร้สิ้นความหวังกลับคืนมาเป็น “มนุษย์” แต่แล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนแปลงไป เมื่อค่ำคืนหนึ่งมีสาวน้อยแสนแปลกนาม “ชมบุหลัน” เดินเข้ามาในชีวิต เธอผู้ไม่เหมือนใคร คนที่ก้าวเข้ามาเติมเต็มความอ้างว้างแสนเปล่าเปลี่ยว และทำให้เขารู้ว่า... โชคชะตายังไม่โหดร้ายเกินไป เมื่อยังมีชีวิตอยู่ก็ยังมีความหวัง แต่จะสำเร็จหรือไม่ก็เป็นอีกหนทางที่ต้องรอการพิสูจน์! มนตร์เสน่หา Lycan : เธอปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางความมืด ของค่ำคืนเหน็บหนาวและสายฝนโปรยปราย กระตุ้นอารมณ์ดิบเถื่อนในกายยักษ์ใหญ่สี่ขาขนปุยให้... กระหายเสพรักจากเลือดเนื้อและกายา! อย่างเร่าร้อนดุเด็ดและเผ็ดมัน ชีวิตนี้เพื่อเธอ... “Angel” Vampire เจ้าเสน่ห์ : “ที่เธอพูดมาน่ะ ฉันต้องได้อยู่แล้ว แต่ที่ต้องการนะเป็น...” เขามันพวกมักมาก ถ้าได้คือต้องทั้งหมด แต่ถ้าไม่ได้...เขาก็จะกำจัดมิให้เหลือซาก! “อะไร” สุพรรณิการ์เอ่ยถามด้วยหัวใจสั่นๆ Lycan แสนเสน่หา : แน่ะ...ยายตุ้ยนุ้ยจอมตะกละกลบความเขินด้วยการทำหน้ากระฟัดกระเฟียดและประทุษร้ายเขาเสียนี่ อย่างนี้ต้องถูกลงโทษ! เจอโรมีสอดแขนรัดรอบเอวคอดกิ่วและพลิกกายกลับให้ร่างนุ่มนิ่มตกอยู่ใต้อาณัติ “ว้าย! ไม่เอานะเจโร ไม่เล่นอย่างนี้นะ” เจ้าสาว Vampire : “ให้หัวใจนำทาง รักจะพาเราผ่านเรื่องเลวร้ายทุกอย่างไปได้” พลังแห่งรักชนะทุกสิ่ง!