รุ่นพี่ที่ฉันแอบชอบ เค้าได้ทั้งจูบแรก และความบริสุทธ์ของฉันไป ควรจะดีใจหรือเสียใจดีนะ
รุ่นพี่ที่ฉันแอบชอบ เค้าได้ทั้งจูบแรก และความบริสุทธ์ของฉันไป ควรจะดีใจหรือเสียใจดีนะ
"ณ มหาลัยแห่งหนึ่ง 09:10 นาที "
เช้าอันแสนวุ่นวายของฉันเห้อ..ง่วงจังอยากกลับห้องแล้ววว โอ๊ะ!!ลืมแนะนำตัวสวัสดีฉันชื่อ ณิชา พิทักษ์สกุล หรือเรียกง่ายๆว่า มีมี่ อายุ22ปี เรียนสาขาวิชาช่าง (ใช่ค่ะช่างไฟ) 555 แปลกๆ ใช่มั้ยล้าา เพราะผู้เยอะ ฉันเลยเลือกเรียนสายนี้ ≧∇≦ ฉันมีเพื่อนสนิท ชื่อมายด์ เรียบร้อยน่ารักตัวก็นุ่มนิ่ม ขาวสวยตากลมๆ ริมฝีปากน่าจุ๊บ ≧ω≦ ถ้าฉันเป็นผู้ชายฉันก็คงแอบรัก 555
" ยัยมี่ ทางนี้ "
ฉันมองตามเสียงยัยเพื่อนรักที่นั่งรอฉันอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่
" มาเร็วกว่าฉันอีกนะแก "
ฉันเอ่ยทักเพื่อนสาวเพราะชีมาไวจริงๆ ^o^
" แกมาช้าเองงง "
มายด์ทำหน้าซังกะตายใส่ฉัน ผู้มาช้าตลอด ~_~
" ฉันหิวแล้วอ่ะ ไปหาข้าวกินกัน "
แล้วเราสองคนก็พากันเดินไปร้านข้าวข้างๆ วิลัย ที่เป็นร้านประจำของเราสองคน หลังจากกินข้าวกันเสร็จฉันก็แวะคาเฟ่ที่ฉันชอบมากที่สุดของที่สุด เพราะว่าเป็นคาเฟ่น้องแมว แล้วก็มีพวกเครื่องดื่ม เค้ก ขนมเยอะแยะไปหมด แถมน้องชายพี่เค้าหล่อมากกก แถมเป็นหนึ่งในสามหนุ่มฮอตของสาวๆ ในมออีก ≧∇≦ เห้อ!!!จะมีวาสนาได้ควงแขนเค้ามั้ยน๊าาาา..
" เอาเหมือนเดิมค่ะพี่มินตัน "
ฉันบอกพี่มินตัน พร้อมมองหาน้องชายเค้า
" มายด์เอาแบบมี่ค่ะ (⌒o⌒) "
"ตาเหนือไม่อยู่หรอก ออกไปตั้งแต่เช้ามืดแล้ว"
" อ่อ..ค่ะ "
ฉันรับน้ำจ่ายตังเรียบร้อยแล้วก็พากันกลับวิลัยเพราะใกล้เวลาเข้าเรียนแล้วระหว่างจะเดินขึ้นบรรได ฉันเดินชนกับใครก็ไม่รู้
ปึก~
ก้นจ้ำเบ้าเลยฉัน อ่าา~~เจ็บชะมัด ยัยมายด์รีบมาช่วยพยุงฉันขึ้นยังไม่ทันจะอ้าปากพูดอะไรเลย เสียงคนอีกฝั่งก็ตะโกนใส่ฉัน
"เดินบ้าอะไรของเธอกาแฟหกใส่เสื้อฉันเปื้อนหมดแล้วเนี่ย -_-# "
ฉันรีบเงยหน้ามองคนตรงหน้า ⊙_⊙ พี่เหนือ!! ซวยแล้วฉัน
" เอ่อ..ขะ ขอโทษค่ะ "
มัวแต่ดูโทรศัพท์ไม่ได้มองทางจนชนพี่เหนือเข้าให้ แถมกาแฟหกเปื้อนเสื้อพี่เค้าอีก ตาย ตายแน่ฉัน (。ŏ_ŏ)
"เซ่อซ่า!! เดินไม่ดูทาง ทีหลังแหกตาดูทางซะบ้าง "
" ขอโทษแทนเพื่อนหนูด้วยนะคะพี่ "
ยัยมายด์กล่าว แล้วก็มีเพื่อนพี่เหนือตามมาอีกสองคน
" มีอะไรวะใอเหนือ (~_^) "
พี่เฟิร์สกับพี่ไนท์ถามพร้อมมองเสื้อเพื่อนที่เปื้อนกาแฟ
" ก็ยัยนี่ดิ เดินไม่มองทางชนกาแฟหกใส่เสื้อกู "
พี่เหนือตอบและถอดเสื้อออกก่อนจะโยนใส่หน้าฉัน °Д°แกรรรร!!! หุ่นพี่เค้าปังมากกก เนื้อแน่น หน้าท้องเป็นลอนๆ ขาวโอ๊ยยยยย!!
" เห้ย!! "
หนุ่มๆทั้งสามคนร้องเป็นเสียงเดียวกันเพราะฉันเลือดกำเดาไหล ≥3≤
"แก!!ใอมี่เลือดกำเดาแกไหล Σ (゚Д゚;)"
ฉันรีบเอามือจับจมูกสวยๆ เออเลือดไหล ( ̄へ ̄)
"พาเพื่อนเธอไปห้องพยาบาลดิ ยืนเซ่ออยู่ทำไม "
พี่เหนือกล่าวแล้วหยิบเสื้อสำรองในเป้ออกมาใส่ แล้วทั้งสามคนก็เดินหายเข้าตึกไป
" แกไหวมั้ยเนี่ย "
" ไหวแกแค่ตะลึงหุ่นพี่เค้า (≧∇≦) "
ฉันบอกเพื่อนแล้วมองเสื้อที่เปื้อนกาแฟของพี่เหนือ คนอะไรหุ่นดีชะมัด หลังจากฉันจัดการเลือดที่ไหลเรียบร้อย ก็พากันไปเรียน แต่เรียนไม่รู้เรื่องเลยฉัน มีแต่หุ่นพี่เหนือฟุ่งเต็มไปหมดในหัว 5555
#เหนือ
เวรกรรมอะไรของผมวะเดินลงบรรไดมาดีๆ ก็มียัยบ้าที่ไหนก็ไม่รู้เดินมาชนแถมกาแฟหกเปื้อนใส่เสื้ออีกแม่ง!! หงุดหงิดก็ถอดเสื้อโยนใส่ไปสิ แต่ยัยบ้านั่นดันเลือดกำเดาไหลซะงั้น ผมก็เลยบอกให้เพื่อนยัยนั่นพาไปห้องพยาบาล พอบอกเสร็จผมกับเพื่อนก็พากันขึ้นไปเรียน อ้อ!! ผมชื่อเหนือ คณะวิศวะ เป็นลูกชายคนที่สองของบ้าน พี่สาวผมเปิดคาเฟ่แมวพร้อมทั้ง ขนม นม เนยเค้ก เครื่องดื่มต่างๆ อยู่ข้างมอหรูหราหมาเห่ามาก ที่บ้านก็รวยไม่รู้จะเปิดทำเองทำไม ผมชอบมานอนเล่นที่ร้านของพี่สาวเพราะมีแมว555 มากกว่ากลับไปคอนโดตัวเอง
ผมมีหุ้นที่ผับกับเพื่อน ก็มักจะแวะไปนั่งประจำ มีสาวๆ ติดผมมากมาย แต่ผมไม่สนใจใครทั้งนั้นแค่ควงเล่นไปวันๆไม่คิดจริงจังหรือคบเป็นตัวเป็นตน เพราะผู้หญิงหน้าลำคานจะตายไป...
พักเที่ยง...
"ใอมี่เสื้อพี่เค้าแกจะเอายังไง"
ยัยมายด์ถามฉัน
"ก็คงต้องเอาไปซักคืนพี่เค้าดิ "
ฉันตอบพลางมองเสื้อในถุงกระดาษ
" เลิกเรียนแล้วแกไปไหนต่อ "
" ไปกินชาบูกันมั้ยแก "
"ไปดิ แต่ฉันขอเอาเสื้อพี่เค้าไปร้านซักก่อน "
ฉันตอบเพื่อนแล้วเดินไปที่รถขับไปร้านซักแถวห้างจะได้รับเสื้อกลับทีเดียวเลย พอเดินเข้าร้าน ตาก็ดันดีหันไปเจอพวกกลุ่มพี่เหนือเดินควงสาวนมโตๆ กันทั้งนั้นเลย ชิ!! (¬_¬) พ่อเทพบุตร ควงไม่ซ้ำหน้าแต่ละวัน
" ใอเหนือ นั่นใช่น้องคนที่เดินชนมึงเมื่อเช้าใช่ป่ะ"
พี่เฟิร์สถามพี่เหนือก็มองมาที่ฉันกับเพื่อน แบบไม่สบอารมณ์หน้ากลัวชะมัดเลย แล้วพี่เค้าก็เดินมาทางฉัน (ŏ_ŏ)
" หายเซ่อรึยังยัยบื้อ -_-|| "
"คะ ค่ะ เสื้อพี่ มี่เอาไปส่งซักแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้มี่เอาไปคืนพี่ที่ร้านนะคะ "
" อืม มีความรับผิดชอบดีหนิ ¬_¬ "
แล้วพี่เหนือก็เดินไปเลย เย็นชาชะมัด
ฉันกับมายด์เดินเข้าร้านนั่งกินชาบูอย่างสบายใจ
"นี่แกก็ชอบพี่เค้ามาเป็นปีแล้วนะไม่คิดจะบอกเค้าหน่อยหรอ "
มายด์เอ่ยถามฉัน ฉันได้แต่เงียบไม่ตอบก้มหน้าก้มตากิน ใช่ฉันชอบพี่เหนือมาสองปีแล้วแต่ไม่กล้าบอกพี่เค้าเพราะว่าพี่เหนือควงสาวไม่ซ้ำหน้า แล้วก็ไม่เว้นแต่ละวัน แต่ละคนหน้าตาดีเซ็กซี่กันทั้งนั้น ขาว สวย หมวย เอ็กซ์มาก ต่างจากฉันได้แค่ขาว จมูกโด่ง หน้าอกนี่เทียบไม่ติดเลยได้แต่มองดูเค้าอยู่ห่างๆ เหมือนสต๊อกเกอร์เลยฉัน >_< พี่เค้าเป็นคนนิ่งๆ ขรึมๆ ผมสีน้ำตาล ดวงตาคม สันจมูกโด่ง ผิวขาว สูงหุ่นดีเลยแหละ มีแต่สาวๆ ติดหนึบที่พร้อมจะพลีกายให้ หลังจากกินชาบูกันเสร็จแล้ว ฉันก็ขับรถไปรับเสื้อพี่เหนือ แล้วก็ไปส่งยัยมายด์ก่อนค่อยกลับคอนโด พอถึงคอนโดฉันก็อาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนเตรียมจะนอน เพราะวันนี้เหนื่อยมาก ไหนจะสร้างเรื่องไว้กับพี่เหนือไว้อีก ฉันนอนมองเสื้อนักศึกษาของพี่เหนืออยู่พักนึง ก่อนจะนอนดูโทรศัพท์ไปเรื่อย เอ๋!!พี่เค้าออนไลน์ด้วย (⌒o⌒) แล้วอยู่ๆ พี่เค้าก็ทักมา
ติ๊ง~
เหนือ : ยัยเซ่อ พรุ่งนี้อย่าลืมเอาเสื้อมาคืนฉันด้วย
มีมี่ : ค่ะ
เอิ่มก็ไม่วายทวงเสื้ออ่ะเนอะมีตัวเดียวรึไงกัน (¬_¬) แล้วฉันก็ปิดหน้าจอโทรศัพท์นอน
-รุ่งเช้า
ร่างบางยังคงหลับไหลอยู่บนที่นอนนุ่มๆ
08.30 นาที
ติ๊ง~
มายด์มิ้นท์ :แกตื่นยัง
10นาทีต่อมา ฉันตื่น เปิดดูโทรศัพท์ ใครส่งอะไรแต่เช้า
มีมี่ :ว่าไงแก ตื่นแล้ววว
มายด์มิ้นท์ :แกเอาเสื้อไปคืนพี่เหนือยัง
มีมี่ :ยังอ่ะ เดี๋ยวฉันอาบน้ำเเต่งตัวเสร็จแล้วจะออกไปที่ร้านพี่มินตัน
มายด์มิ้นท์:จะโดนพี่เค้าแหกอกอีกมั้ยแกเนี่ย (~_^)
จบสนทนาฉันก็ลุกไปอาบน้ำแต่งตัวเอาเสื้อไปคืนที่ร้านพี่มินตัน
-ร้านพี่มินตัน
" หวัดดีค่ะพี่มินตัน "
ฉันทักพี่มินตัน
"อ่าวน้องมี่ รับอะไรดีคะ (⌒o⌒) "
"เอ่อคือ มี่จะฝากเสื้อคืนพี่เหนือหน่อยค่ะ พอดีเดินชนพี่เค้ากาแฟหกใส่เมื่อวาน"
"อ่อ..โอเคค่ะ^_^ "
แล้วฉันก็ขอตัวกลับกำลังจะขึ้นรถก็ดันเจอกับพี่เหนือ แล้วเค้าก็มองและเดินมาทางฉัน เอาไงดีใอมี่เอ้ย จะโดนแหกอกมั้ยเนี้ย
"เอ่อ..หวัดดีค่ะมี่ฝากเสื้อไว้ที่พี่มินตันแล้วนะคะŏ_ŏ"
ฉันเอ่ยบอกพี่เหนือ
"เออแล้วทีหลังก็หัดมองทางบ้างไม่ใช่ดูแต่โทรศัพท์ -_-+ "
พี่เค้าบ่นฉันแต่อยู่ๆ เค้าก็ดันตัวฉันให้ติดประตูรถ แล้วโน้มหน้าหล่อๆ เค้าลงมาประกบริมฝีปากนุ่มๆ ของฉัน Σ (⊙▽⊙")ฉันตกใจมากถึงมากที่สุด พี่เค้าจูบฉันค่ะแกรร!!
"ค่าซักเสื้อฉัน ツ"
พี่เหนือบอกแล้วเดินไปหน้าตาเฉย ทิ้งให้ฉันยืนเอ๋ออยู่คนเดียว จูบแรกของฉัน พี่เค้าขโมยจูบแรกฉันไป ควรดีใจหรือเสียใจดีว่ะ O_O
ว่าที่ลูกสะใภ้ไฟแรงสูงเธอต้องเข้ามาอยู่ร่วมบ้านกับว่าที่พ่อผัวหม้ายร้างเมียมานายอรมปี
ซูหลีพยายามทำทุกอย่างเพื่อเอาใจตระกูลซูมาตลอดห้าปี แต่ก็ต้องพ่ายแพ้ต่อคำใส่ร้ายของน้องสาวเพียงคำเดียว เรื่องที่ซูหลีเป็นคุณหนูปลอมก็ถูกเปิดเผย ทำให้คู่หมั้นทิ้งเธอ เพื่อนๆ ก็ห่างเหิน และพี่ชายขับไล่เธอออกจากบ้าน บอกให้เธอกลับไปหาพ่อแม่ชาวนาของเธอ ในที่สุดซูหลีก็สิ้นหวังและตัดสินใจตัดขาดความสัมพันธ์กับตระกูลซู ยึดความช่วยเหลือทุกอย่างคืนและไม่อดทนอีกต่อไป แต่เธอไม่คาดคิดเลยว่าชาวนาที่พี่ชายพูดถึงนั้นกลับกลายเป็นตระกูลลั่วผู้มั่งคั่งที่สุดในประเทศ ในคืนเดียวเธอเปลี่ยนจากคุณหนูตัวปลอมที่ถูกทุกคนรังเกียจเป็นลูกสาวของมหาเศรษฐีที่มีพี่ชายสามคนที่รักเธอ พี่ชายคนโตที่เป็นผู้บริหารใหญ่“เลิกประชุม จองตั๋วเครื่องบินกลับประเทศ ฉันอยากดูสิว่าใครกล้าแกล้งน้องสาวฉัน” พี่ชายคนที่สองที่เป็นนักวิทยาศาสตร์ยอดเยี่ยมระดับโลก“หยุดการวิจัย ฉันจะไปรับน้องสาวกลับบ้านเดี๋ยวนี้ ” พี่ชายคนที่สามที่เป็นนักดนตรีระดับโลก “เลื่อนคอนเสิร์ต ไม่มีอะไรสำคัญเท่าน้องสาวของฉัน” จู่ๆ คนทั้งเมืองจิงก็ต้องตกใจช็อก ตระกูลซูเสียใจจนสุดขีด คู่หมั้นก็กลับมาขอคืนดี ผู้คนที่มาขอจีบเธอก็แห่กันมาถึงหน้าบ้าน ไม่ทันที่ซูหลีจะตอบสนอง ตระกูลชือซึ่งเป็นตระกูลสูงสุดในเมืองจิงและมีตำแหน่งสูงสุดในกองทัพเรือ ก็เสนอใบสมรสให้เธอ ทำให้เธอกลายเป็นคนดังในสังคมชั้นสูง!
ในขณะที่เขาเฝ้ารักสตรีผู้นั้น ทว่าในขณะเดียวกันนางก็เฝ้ารอความรักจากเขาอย่างมีความหวัง 'ความรักทำให้คนโง่งม' คำกล่าวนี้ช่างเหมาะสมกับนางยิ่ง หรือชั่วชีวิตนี้ของนางจะเป็นได้เพียงอากาศ วนเวียนอยู่รอบกายแต่กลับไร้ค่าไม่มีตัวตน "พระองค์จะหันมาเหลียวแลหม่อมฉันบ้างได้หรือไม่ หม่อมฉันก็มีหัวใจไม่ต่างจากผู้อื่นเช่นกัน"
แค่ทะลุมิติมาในโลกยุคโบราณก็นับว่าแย่มากพอแล้ว แต่เคราะห์ซ้ำกรรมซัด เธอต้องมาแต่งงานกับท่านอ๋องที่ขึ้นชื่อว่าอำมหิตมากที่สุดในเมืองหลวง แล้วจางอวิ๋นซีจะเอาตัวรอดจากเงื้อมมือของท่านอ๋องจอมโฉดได้อย่างไร
ฉันคืออลินา ธีรโชติ ทายาทที่หายสาบสูญไปนานของตระกูลดัง ในที่สุดก็ได้กลับบ้านหลังจากต้องระหกระเหินในบ้านเด็กกำพร้ามาทั้งชีวิต พ่อแม่รักและเอ็นดูฉัน สามีทะนุถนอมฉัน ส่วนผู้หญิงที่พยายามทำลายชีวิตฉันอย่างคีรติก็ถูกขังอยู่ในโรงพยาบาลบ้า ฉันปลอดภัย ฉันเป็นที่รัก ในวันเกิดของฉัน ฉันตัดสินใจจะไปเซอร์ไพรส์ไอศูรย์ สามีของฉันที่ออฟฟิศ แต่เขาไม่อยู่ที่นั่น ฉันตามไปเจอเขาที่แกลเลอรี่ส่วนตัวแห่งหนึ่งอีกฟากของกรุงเทพฯ เขายืนอยู่กับคีรติ เธอไม่ได้อยู่ในโรงพยาบาลบ้า เธอดูสดใสเปล่งปลั่ง กำลังหัวเราะอย่างมีความสุขขณะยืนอยู่ข้างๆ สามีของฉันและลูกชายวัยห้าขวบของพวกเขา ฉันมองผ่านกระจกใส เห็นไอศูรย์ก้มลงจูบเธอ เป็นจูบที่แสนคุ้นเคยและเต็มไปด้วยความรักแบบเดียวกับที่เขาเพิ่งจูบฉันเมื่อเช้านี้ ฉันแอบเข้าไปใกล้ขึ้นและได้ยินบทสนทนาของพวกเขา คำขอของฉันที่อยากไปเที่ยวสวนสนุกในวันเกิดถูกปฏิเสธ เพราะเขาสัญญาไว้แล้วว่าจะเหมาสวนสนุกทั้งสวนให้กับลูกชายของพวกเขา ซึ่งเกิดวันเดียวกับฉัน “ยัยนั่นซาบซึ้งที่มีครอบครัวจนเราพูดอะไรก็เชื่อไปหมด” ไอศูรย์พูด น้ำเสียงของเขาเจือความเหยียดหยามที่โหดร้ายจนฉันแทบหยุดหายใจ “น่าสมเพชชะมัด” โลกทั้งใบของฉัน—พ่อแม่ที่แสนดีซึ่งคอยให้เงินทุนสนับสนุนชีวิตลับๆ นี้ สามีผู้ทุ่มเท—เป็นเพียงเรื่องโกหกที่ดำเนินมานานถึงห้าปี ฉันเป็นแค่ตัวตลกที่พวกเขาจับมาเล่นละครตบตา โทรศัพท์ของฉันสั่น เป็นข้อความจากไอศูรย์ที่ส่งมาขณะที่เขายืนอยู่กับครอบครัวที่แท้จริงของเขา “เพิ่งประชุมเสร็จ เหนื่อยมากเลย คิดถึงนะ” คำโกหกง่ายๆ นั่นคือฟางเส้นสุดท้าย พวกเขาคิดว่าฉันเป็นแค่เด็กกำพร้าผู้น่าสงสารที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อแลกกับความรัก และจะควบคุมยังไงก็ได้ พวกเขาคิดผิด และกำลังจะได้รู้ว่าผิดมหันต์แค่ไหน
ซ่งจื่อเหยียนถูกน้องสาววางแผนร้าย ในงานวันเกิดองค์หญิงหกกลับพบว่านอนกอดก่ายอยู่กับเว่ยเซียวหยาง แต่เขารังเกียจสตรี แต่งกับนางหรือฝันเฟื่องหรือไง นางจึงถูกไล่ไปอยู่จวนร้างไกลเมืองหลวงถึงห้าสิบลี้ หลี่จื่อเหยียนมาถึงทั้งทีก็สวมบทคุณแม่เลย ซ่งจื่อเหยียนเจ้าของร่างเดิมจากไปขณะคลอดลูก แล้วฉันทำไมต้องมาเบ่งแทนวะ ให้ไปแม่น้ำเหลืองเลยไม่ได้หรือไง มันเจ็บนะโว้ย ฮือๆๆๆ สาวใช้ของนางพยายามช่วย ป้าหูอายุห้าสิบแล้ว เป็นชาวบ้านครอบครัวเดียวที่อยู่แถวนั้น "คุณหนูเบ่งอีกนิดเจ้าค่ะ ฮือๆที่นี่อยู่ไกลนักไม่มีหมอตำแยสักคน" "เอาน่าแม่นางเย่วเล่อ ข้าไม่เคยทำคลอดแต่ข้าก็เคยคลอดลูกแหละน่า นี่ๆอาซ้อซ่งเจ้าเบ่งอีกหน่อย แล้วอย่าสลบไปแบบเมื่อกี้เล่า อดทนหน่อย "อ๊ายย โอ๊ยเจ็บโอ๊ยเวรกรรมฉิบหายยังไม่ทันมีผัว ไม่ทันได้รู้รสชาติการป๊าบๆกับผู้ชายเลย ก็ต้องมาเบ่งลูก อื้อเจ็บ อ๊ะ อ๊ายยย" "คุณหนู ท่านเบ่งอีกนิด น้ำร้อนเตรียมแล้ว เย่วหลีกำลังไปเอาเจ้าค่ะ เหตุใดท่านอ๋องพระทัยร้ายนักฮือๆๆ" "พอแล้ว ไอ้อ๋องสุนัขนั่นสมควรไปตายซะ อ๊าย ข้าเจ็บจะตายเจ้าจะมารำพึงรำพันอะไรเย่วเล่อ ออกแล้วข้าคลอดแล้ว อ๊ะ อ๊ายยย" หลี่จื่อเหยียนคลอดบุตรชายของร่างเดิมออกมาหนึ่งคน จากนั้นนางก็เพลียจนหลับไป
© 2018-now MeghaBook
บนสุด
GOOGLE PLAY