ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก

ท่ามกลางร่มไม้เขียวขจีข้างริมสระน้ำ ใต้ร่มไม้มีหญิงสาวร่างท้วมคนหนึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อน หญิงสาวแต่งกายด้วยชุดนักศึกษาตัวโคร่งใส่กระโปรงพลีทยาวคลุมข้อเท้า ดวงตาภายใต้กรอบแว่นหนากำลังสอดส่องเหมือนหาใครอยู่

“ลัลน์จ๋าาา ฉันมาแล้วขอโทษนะที่มาช้าพอดีว่าติดธุระ ขอโทษที่ทำให้แกรอนานนะ” สาวเจ้าร่างบางหน้าตาคมสวย ใส่ชุดนักศึกษาวิ่งกระหืดกระหอบพลางตะโกนเรียกหาเพื่อนรักซึ่งกำลังนั่งรออยู่

“หนูนานี่นะตลอดเลย น่าน้อยใจชะมัด”

“โอ๋ๆๆๆ ไม่โกรธนะจ๊ะลัลน์จ๋า ทำแก้มป่องๆแบบนี้เดี๋ยวพี่มาร์คจะไม่รักนะ” หนูนากล่าวไปพลางหยิกแก้มลัลน์ไปด้วยความเอ็นดู

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่มาร์คเขาเล่า” ลัลน์ว่าพลางหน้าแดงขวยเขินเมื่อหนูนาเอ่ยถึงแฟนหนุ่มของตน

“แหมๆๆ อิจฉาคนรักกันหวานชื่นเนอะ เมื่อไหร่ฟ้าจะส่งผู้ชายหน้าตาดีแบบพี่มาร์คมาให้ฉันซักคนบ้าง”

“ไม่ต้องมาทำแซวเลยมาคุยธุระของเรากันดีกว่า เราไปติดต่อกับทางคณะเรื่องฝึกงานแล้ว เห็นว่าให้ส่งเอกสารฝึกงานภายในอาทิตย์หน้า ว่าแต่หนูนาจะไปฝึกสำนักงานอัยการจังหวัดจริงใช่ไหม แกไม่คิดเปลี่ยนใจไปสำนักงานทนายความกับเราเหรอ” ลัลน์กล่าวเสียงอ่อย ด้วยความเสียดายที่เพื่อนรักนั้นไม่ไปฝึกงานที่เดียวกันกับเธอ ตัวติดกันมาตั้งแต่เข้าเรียนปีหนึ่งไม่เคยห่าง ต้องมาแยกทางเดินกันตั้งแต่ปี 4 เทอม 2 แต่เธอก็คงกล่าวอะไรไม่ได้มากเนื่องด้วยหนูนาอยากเป็นอัยการ

“ก็แหม สำนักงานที่แกไปขอฝึกเขาเน้นแต่คดีแพ่ง ลัลน์ก็รู้ว่าเราชอบคดีอาญามากกว่า แต่ลัลน์ไม่ต้องน้อยใจไปนะเดี๋ยวเรานัดเจอกันบ่อยๆ ก็ได้นี่นา”

“แล้วหนูนาไปฝึกสำนักงานที่เขาทำคดีอาญาไม่ดีกว่าหรือ ได้เห็นทั้งสำนวนและกระบวนการทั้งหมด” หญิงสาวว่าพลางกระพริบตาปริบๆ อ้อนเพื่อนสาวให้ใจอ่อนไปฝึกงานกับตน

“ไม่ล่ะ เราอยากเป็นอัยการก็ต้องไปดูงานที่สำนักงานอัยการซิ ว่าแต่ลัลน์เถอะตัดสินใจอนาคตได้หรือยังว่าอยากเป็นอะไร หนูนาว่านะคนเก่งๆแบบลัลน์ถ้าไม่ไปเป็นอาจารย์สอนกฎหมายก็ต้องไปเป็นผู้พิพากษาใช่ไหมล่ะ”

“ไม่รู้ซิ ลัลน์ยังตัดสินใจเลย ลัลน์ยังไม่รู้ว่าเส้นทางของตัวเองเลยว่าชอบอะไรไม่ชอบอะไร แล้วหนูนาพูดเพื่อนว่าการสอบเป็นผู้พิพากษามันง่ายขนาดนั้นแหละ” ลัลน์ถอนหายใจคิดหนักถึงอนาคตของตนที่ยังตัดสินใจไม่ได้ ที่เธอเลือกฝึกสำนักงานทนายความก็เพื่อจะไปสอบทนายตามเส้นทางที่คนเรียนนิติศาสตร์ไปเท่านั้นเอง

“ถ้าการสอบเป็นผู้พิพากษามันยากนัก สู้หาผัวเป็นผู้พิพากษาน่าจะแทนความฝันได้นะ” หนูนากลั้วหัวเราะลั่นชอบใจกับมุกของตนเองที่ดูเหมือนว่าลัลน์จะไม่ตลกด้วย

“หนูนา!!! พูดอะไรก็ไม่รู้ ลัลน์มีพี่มาร์คแล้วนะจะให้ไปหาผู้พิพากษาที่ไหนเล่า อีกอย่างลัลน์ว่าระหว่างเป็นแฟนผู้พิพากษากับเป็นผู้พิพากษาเอง ลัลน์ว่าอย่างหลังน่าจะง่ายกว่านะ”

“ในอนาคตไม่แน่ลัลน์อาจมีท่านๆ มาจีบก็ได้ใครจะไปรู้”

“ชิ เราไม่ฟังหนูนาแล้ว เดี๋ยวเราขอตัวไปซื้อเค้กให้พี่มาร์คก่อนนะ ส่วนเรื่องฝึกงานพรุ่งนี้เราไปติดต่อที่ฝึกงานด้วย” หญิงสาวกล่าวไปเก็บของใส่กระเป๋าไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเมื่อพูดถึงคนรักของตน

“จ้าาาา เชิญเลยจ้าสาว เพื่อนคนนี้ไม่เป็นไรเลย ลัลน์ทิ้งเราไปหาพี่มาร์คได้เลย ขอให้รักกันนานๆนะย่ะ”

“ลัลน์ไม่ต่อล้อต่อเถียงกับหนูนาแล้ว ลัลน์ไปก่อนนะขับรถกลับดีๆ ล่ะ” เมื่อลัลน์เดินไปเรียกรถหน้ามหาวิทยาลัย ลมหอบหนึ่งพัดผ่านลัลน์ไปอย่างเย็นยะเยือก ขนกายลัลน์พลางลุกซู่ราวกับจะมีเหตุร้ายเกิดขึ้น คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับหนูนาใช่ไหมพึ่งจะแยกจากกันเอง หญิงสาวคิดในใจก่อนที่จะขึ้นรถแท็กซี่ไป

“ลุงคะ ไปคอนโด SMM แถวสยามค่ะ”

“ได้ครับ”

หญิงสาวเมื่อบอกจุดหมายเสร็จจึงมองหน้าต่างจ้องวิวข้างทาง นึกถึงความรู้สึกเมื่อกี้อย่างใจไม่ดี คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก วันนี้วันเกิดพี่มาร์คอย่าพึ่งคิดฟุ้งซ่านเลย ลัลน์สะบัดหน้าไล่ความคิดไม่ดีออกไป

‘พี่คะ หนูขอโทษนะคะดูเหมือนว่าวันนี้หนูจะไปหาพี่ไม่ได้แล้ว ไว้พรุ่งนี้ตอนบ่ายเราไปฉลองวันเกิดพี่ด้วยกันนะคะ’

‘หืมม พี่น้อยใจแย่เลยวันเกิดพี่ทั้งที พรุ่งนี้ห้ามผิดนัดนะครับคนดี’

ลัลน์ส่งข้อความหลอกแฟนหนุ่มของตนแล้วนั่งอมยิ้ม ปกติเธอจะไปฉลองวันเกิดของพี่มาร์คตลอด พี่มาร์คคงจะตกใจมากที่เธอเซอร์ไพรซ์วันเกิดเขาด้วยวิธีนี้ พลางกอดของขวัญในกระเป๋าแล้วนึกหน้าเจ้าของวันเกิดอย่างมีความสุข

เมื่อรถขับมาจอดถึงคอนโดหญิงสาวจึงลงจากรถ เธอมาคอนโดหรูของพี่มาร์คกี่ทีเธอก็ไม่ชินเอาซะเลย ด้วยฐานะทางบ้านของเธอแค่พอมีเงินพออยู่พอกิน ไม่ได้ร่ำรวยเหมือนแฟนหนุ่มแถมเธอยังหน้าตาเธอยังไม่ดี เพียงพอไปวัดไปวาได้เท่านั้น ไม่อาจที่จะเชิดหน้าชูตาได้ แต่แฟนหนุ่มของเธอก็ไม่ได้สนใจ ทำให้ลัลน์หลงรักชายหนุ่มเป็นอย่างมาก เธอกอดของขวัญที่เตรียมไว้แนบอกแล้วจึงเดินเข้าไปกดลิฟต์เพื่อขึ้นไปหาแฟนหนุ่มของเธอ