You're My Breakfast มื้อเช้าอันแสนอบอุ่น

ในเช้าวันหนึ่ง ณ อาคารเฉิงหยวนกรุ๊ปที่สูงเสียดฟ้า ท่ามกลางบรรยากาศการทำงานอันเคร่งเครียด พนักงานในบริษัทเริ่มพูดคุยถึงเลขาคนใหม่ของ CEO ฟู่ ชิงชวน คนที่มักจะตั้งมาตรฐานสูงกับทุกสิ่งรอบตัว

"ได้ข่าวว่าเป็นผู้หญิงที่หัวไวมาก แถมยังเรียนจบจากอังกฤษอีกด้วย" เสียงซุบซิบนั้นดังขึ้นเรื่อยๆ

หญิงสาวสวมสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบสะอาดที่เน้นความเรียบร้อย พร้อมกระโปรงดินสอสีกรมท่าที่เข้ากับรูปร่างของเธอ รองเท้าส้นสูงสีเบจช่วยเสริมให้การเดินของเธอดูสง่างามขึ้น รูปร่างของเธอสะกดสายตาผู้คนทันที เธอมีร่างโปร่งบางสมส่วน สูงประมาณ 165 เซนติเมตร ผิวของเธอขาวเนียนละเอียด ราวกับกระเบื้องเคลือบที่ไร้ที่ติ ใบหน้าของเธอรูปไข่ได้สัดส่วน ดวงตากลมโตสีดำขลับที่ดูเหมือนจะสะท้อนความมุ่งมั่นและความลึกซึ้ง ขนตายาวเป็นแพทำให้ดวงตาดูโดดเด่นยิ่งขึ้น ริมฝีปากบางสีชมพูอ่อนเผยออกเล็กน้อย เธอแต่งหน้าเบาๆ เพียงเพื่อเสริมความสดใสในลุคที่ดูเป็นธรรมชาติ ผมยาวสลวยสีน้ำตาลช็อกโกแลตดัดลอนอ่อนๆ ปล่อยลงมารับกับลำคอระหงส์

ทุกก้าวที่เธอเดินมีความมั่นใจ แต่ก็แฝงด้วยความอ่อนโยนที่ทำให้คนรู้สึกถึงความมีเสน่ห์ในแบบที่ไม่ต้องพยายาม เธอถือแฟ้มเอกสารในมือขวา และในมือซ้ายเป็นกระเป๋าโท้ตใบเล็กสีเบจที่เข้ากับรองเท้า ทุกองค์ประกอบของเธอสะท้อนถึงความตั้งใจ ความกระตือรือร้น และความพร้อมที่จะเผชิญกับโลกของการทำงานใหม่อย่างเต็มที่

แม้หัวใจของเธอจะเต้นแรงเพราะความกังวล แต่แววตาคู่นั้นกลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

"คุณคือ ฟาง ซีอัน ใช่ไหม?" ชายหนุ่มคนหนึ่งกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มลึก เธอเงยหน้าขึ้นมอง ฟู่ ชิงชวน ในเสื้อสูทสีดำตัดเย็บอย่างประณีต ใบหน้าหล่อเหลาราวกับปั้นจากหินอ่อน และดวงตาคมที่เหมือนจะมองทะลุหัวใจของคนตรงหน้า

"ใช่ค่ะ ดิฉันฟาง ซีอัน จะมาเริ่มงานในตำแหน่งเลขาของคุณตั้งแต่วันนี้" เธอกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงมั่นคง

ฟู่ ชิงชวนมองเธออย่างพินิจพิจารณา สายตาคมกริบของเขาแฝงไปด้วยความสงสัยและอารมณ์ที่อ่านยาก แม้เขาจะสังเกตเห็นว่าเธอดูสวยสง่าอย่างแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆ ที่เคยเข้ามาในชีวิต แต่ในใจลึกๆ เขากลับคิดว่าเธอคงเป็นเหมือนคนอื่นๆ ที่ต้องการจับเขาเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว "เริ่มจากนี่ก่อน ตรวจดูตารางงานของฉัน และรายงานภายในวันนี้" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ พร้อมส่งแฟ้มเอกสารให้เธออย่างไม่ใส่ใจมากนัก

ฟาง ซีอันถูกจัดให้ไปนั่งอีกชั้นหนึ่ง เพราะคุณฟู่ไม่ชอบให้มีคนรบกวนเขาเวลาทำงาน ตลอดการทำงานเธอถูกกลั่นแกล้งให้ทำงานเยอะ เวลาน้อย และถูกนินทาจากเพื่อนร่วมงาน โดยเฉพาะ หลิน เซียวเซิง ที่เป็นรุ่นพี่ในตำแหน่งผู้จัดการ เซียวเซิงมักจะโยนงานให้ซีอันเสมอ และให้เธอทำงานล่วงเวลา แล้วยังมักเคลมว่าเป็นผลงานของตัวเองอีกด้วย แต่ซีอันก็ไม่เคยปริปากใดๆ ตั้งใจทำงานเพื่อเริ่มต้นชีวิตในบ้านเกิด เธอไม่ได้ขัดสน แต่ลุงของเธอก็ทำให้เงินออมของเธอลดไปไม่น้อย ทำให้เธอต้องเก็บเงินเพิ่มเติม ในเช้าวันหนึ่ง ขณะที่ฟาง ซีอันกำลังจัดเอกสารกองโตที่ถูกโยนมาจากหลิน เซียวเซิง เสียงของอีกฝ่ายดังขึ้นอย่างแหลมคมและเต็มไปด้วยน้ำเสียงดูแคลน

"ฟาง ซีอัน งานแค่นี้จะทำไม่เสร็จอีกหรือไง? หรือว่าเธอคงเคยชินกับชีวิตสบายในอังกฤษจนลืมไปแล้วว่าที่นี่คือที่ทำงาน ไม่ใช่โรงแรมหรู" เซียวเซิงกล่าวพลางยิ้มเยาะ ฟาง ซีอันเงยหน้ามองอีกฝ่ายด้วยสายตานิ่งสงบ ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแต่แฝงความเฉียบคม "คุณหลินคงลืมไปว่า ฉันเพิ่งมาที่นี่ได้ไม่นาน และงานทั้งหมดที่คุณโยนมา ฉันก็ทำเสร็จเรียบร้อยทุกครั้ง ถ้าคุณต้องการผลลัพธ์เร็วขึ้น บางทีคุณอาจจะต้องลงมือทำเองบ้าง"

เซียวเซิงหน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อยก่อนจะพยายามรักษาท่าที "เธอก็แค่โชคดีที่ได้งานนี้ ไม่ต้องคิดว่าเธอเก่งกว่าคนอื่น การได้มาเพราะเส้นสายไม่ได้ทำให้เธอเหนือกว่าใคร" ฟาง ซีอันหัวเราะเบาๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น "เส้นสายงั้นเหรอ? ถ้าเป็นแบบนั้น ฉันก็คงไม่ต้องมานั่งทนทำงานล่วงเวลาที่คุณโยนให้ทุกวันหรอก ฉันอยู่ที่นี่เพราะความสามารถ ไม่ใช่เพื่อพิสูจน์อะไรให้ใครเห็น" เซียวเซิงกัดฟันแน่น แต่ยังไม่ยอมแพ้ "ถ้าเธอมั่นใจนัก งั้นลองพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นสิ ว่าเธอไม่ได้เป็นแค่ตุ๊กตาหน้าห้องของคุณฟู่ ชิงชวน" ฟาง ซีอันจ้องตอบด้วยแววตาคม "และฉันก็จะพิสูจน์ให้คุณเห็นว่า การเป็นตุ๊กตาในสายตาคุณ มันดีกว่าการเป็นคนที่ต้องพึ่งพาความอิจฉาเพื่อยืนยันตัวตนของตัวเองมากแค่ไหน"

ขณะนั้น ไป๋ ชิงเหวย เลขาคู่ใจของคุณฟู่ ที่เดินผ่านมาได้ยินทุกอย่างพอดี เขาแอบยืนฟังอยู่หลังมุมกำแพง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสนใจ "ยัยเด็กใหม่คนนี้ มีของแฮะ! ไม่ธรรมดาจริงๆ" ไป๋ ชิงเหวยคิดในใจ เขาพยายามไม่หัวเราะออกมาดัง ๆ เพราะการโต้วาทีของทั้งคู่ดูเหมือนจะเป็นเวทีดวลกันของสองนักคิด แต่เดี๋ยวนะ ถ้าซีอันกล้าปะทะกับเซียวเซิงได้แบบนี้ อาจจะมีอะไรสนุกๆ รออยู่ก็ได้ เขาแอบนึกขำ "หรือว่าเธอจะเป็นคนที่สามารถจัดการคุณฟู่ได้? เอ๊ะ! น่าสนุกดีแฮะ" เขายิ้มกับตัวเอง ก่อนจะคิดต่อไปว่า "คุณฟู่จะรู้ตัวไหมนะ ว่าอาจจะเผลอใจให้เด็กใหม่คนนี้เข้าแล้ว" ไป๋ ชิงเหวยหัวเราะเบาๆ กับความคิดของตัวเอง พลางพึมพำ "เอาล่ะ ฉันว่าต้องจับตาดูต่ออีกหน่อย คงมีอะไรสนุกๆ ให้เห็นอีกแน่ๆ"