พระเอกในเกมที่ฉันไม่ต้องการ

เอาอีกแล้ว นี่ถ้าเปิดกล้องคงได้เห็นรอยยิ้มเจื่อนแน่ๆ โทรมาทีไรก็พูดเรื่องนี้ทุกที จะเรียกว่าโชคดีที่ไม่ถูกเพื่อนลืมหรือโชคร้ายที่ต้องปฏิเสธทุกรอบ

(ไม่ได้นะเว้ย น้ำ กูอุตส่าห์จองร้านนี้ไว้ล่วงหน้าเป็นเดือนเลยนะเว้ย มึงจะเห็นงานสำคัญกว่ากูไม่ได้ มึงหมกตัวเกินไปแล้ว)

“ขอโทษนะต้น เราไปไม่ได้จริงๆ”

(โว้ย เฟรชชี่ปีหนึ่งนะเว้ย ไม่ใช่ปีสาม มึงจะรับงานตัดกราฟิกอะไรเยอะขนาดนั้น)

ฉันปล่อยให้ปลายสายบ่นต่อไปอีกระยะ มองคอมพิวเตอร์ตรงหน้าที่ยังเปิดโปรแกรมตัดต่อค้างไว้ ภายในห้องสตูดิโอเล็กๆมันน่าเบื่อสุด ๆ ที่จริงฉันอยากออกไปหาขนมกินกับต้นจะตาย แต่ที่ต้องหน้าหงิกหน้างออยู่ตรงนี้

[ประธานขา ซานิมาแล้ว!]

ชายหนุ่มรูปหล่อตามฉบับพระเอกทุกเรื่องใส่สูทโผล่ออกมาเต็มจอส่งสายตาดุๆ แล้วหญิงสาวผิวขาวตัวเล็กก็เข้ามากอดเขาเอาไว้ กรอบจอถูกเบียดด้วยภาพเดิม แต่เพิ่มเติมคือมือเล็กๆนั่นลูบหัวร่างสูงที่โค้งศีรษะลงมา

[ประธานจอมเผด็จการแฟนหนุ่มสุดเร้าใจ หรือ เจ้าหมาน้อยกรอยใจของสาวๆ เลือกตอนจบสุดฟินเฉพาะคุณได้เลย]

(นี่ฟังกูอยู่ไหมเนี่ย)

“อืม ฟังๆ” ฉันตอบกลับปลายสาย ลุกหนีจากโฆษณาเกมน่ารำคาญที่ไม่สามารถกดข้ามไปหยิบน้ำที่ตู้เย็น

มี่มี่ แมวสีส้มเข้ามาคลอเคลียที่ขาราวกับจะช่วยให้ความเบื่อของเจ้านายหายไป แต่ปลายสายนี่แหละที่ทำให้ฉันคิ้วกระตุก

(มึงติดเกมก็บอกกูมา เกมประธานขา ซานิมาแล้วตัวละครที่เป็นพระเอกดังมากเลยนะ กูเห็นบอร์ดโฆษณาเต็มรถไฟฟ้าไปหมด ฟินสุดไรสุด กูยังอยากได้ มีภาพซิกแพ็กแน่นปักตรงทางออกสามด้วยนะ รับรองน้ำลายไหล)

“อย่าพูดอะไรน่าอายแบบนั้นสิ เราเอาเงินจ่ายค่าเทอมกับค่ากินอยู่ ก็เดือนชนเดือน หัวหมุนแทบตาย ก็ตัวละครสุดฟินของเธอนั่นแหละเด้งโฆษณาขึ้นมาไม่หยุดหย่อน งานเลยไม่เสร็จสักที เล่นกับมี่มี่รอจนเบื่อ”

อยากหนีไปอยู่ดาวที่ไม่มีเกมนี้กับตัวละครสุดฟินนั่นจริง ๆ ไม่ได้อคติกับเกมนะ แต่ถ้าต้องเล่นเกม ก็ไม่ใช่เกมนี้แน่ ๆ

พระเอกคนเดียวแบบบังคับไม่ให้เปลี่ยน กับรูทการจบมากมายที่เอาจริงๆก็มีแค่พระเอกจะกลายร่างเป็นแบดบอยหรือลูกหมาซ่อนเล่ห์ ซึ่งใช่ ก็แบดบอยอยู่ดี เนื้อเรื่องที่เน้นให้ผู้เล่นตบตีกับNPC ตัวอื่นเพื่อแย่งรูทจบระดับทอง ฟินสุดไรสุดนั่น ช่างเป็นเกมที่มีแต่เสียเวลา ตรรกะและประโยชน์เป็นศูนย์

คนเขาชอบกันที่ตรงไหน

มี่มี่กลิ้งหงายท้อง เอาหัวส่ายเอียงไปซ้ายทีขวาที จนฉันต้องตัวลงไปดู เกาคางเบาๆ ให้หายซน เหมือนที่ชอบทำประจำ

(กูหวังดีนะเว้ย กูว่ามึงลองเล่นดูเถอะวะ ไม่แน่นะฟ้าอาจจะส่งผู้หล่อๆรวยๆแบบในเกมมาเลี้ยงมึงในชีวิตจริงก็ได้)

“ไม่ใช่และต้น”

ฉันหมดคำจะพูดจริงๆนะ ไม่รู้ว่าเพื่อนสนิทตั้งแต่วัยเด็กคิดอะไรอยู่ถึงชอบพูดเรื่องรักๆใคร่ๆกับฉันนัก ทุกวันนี้ทำฟรีแลนซ์ออกแบบกราฟิกหาเลี้ยงตัวเองมาตั้งแต่มัธยมปลาย แต่ร่างกายก็มีแค่ บ้านกับคาเฟ่แมวที่ยุ่งแค่ไหนก็ยังพาเจ้ามี่มี่ไปเล่นกับเพื่อนๆสี่ขา ปากก็สั่งขนมมาหม่ำแก้เซ็ง

คิดไม่ตกจริงๆ มี่มี่คงอยากออกไปข้างนอกเลยมาวอแวบ่อยๆ ทำไงได้ ตั้งแต่เข้ามหาลัย ค่าเทอมค่าหน่วยกิตก็ดูดเงินไปเกลี้ยงเลย

อุตส่าห์หางานทำเพิ่ม แต่นี่งานเดียวทำมาสามวันแล้ว ไม่ใช่เพราะเอาแต่เลื้อย แต่เพราะโฆษณาที่ขึ้นถี่ๆทุกห้านาทีแต่กินเวลาไปสิบนาทีนั่นแหละ จะบ่นก็ไม่ได้ดันไม่ยอมซื้อโปรแกรมกราฟิคแบบพรีเมี่ยม

(น้ำ ช่วงนี้มีงานนัดบอท…)

“ต้น เราต้องวางแล้วอ่ะ แค่นี้นะ”

ติ๊ด

โต๊ะคอมพิวเตอร์ริมหน้าต่าง มีเสียงแจ้งเตือนติ๊งดังออกมา เพราะรีบเก็บโทรศัพท์หันไปมองก็เห็นว่าเจ้าสัตว์สี่ขาน่ารักๆที่คุ้นตา กระโดดลงมาหลังจากทำอะไรบางอย่าง พอเดินไปดูถึงได้เห็นว่าบนจอแสดงข้อความแปลกๆ

[กำลังติดตั้ง <ประธานขา ซานิมาแล้ว> รุ่น Demo Limited Edition สำหรับผู้ใช้….]

“อะไรเนี่ย ตายล่ะ โหลดอะไรมาเนี่ย มี่มี่ เรารอโฆษณาจบตั้งนาน นี่อะไรอีก จะปิดคอมก็ไม่ได้งานยังไม่ได้เซฟ”

รีบอุ้มเจ้าเหมียวตัวแสบขึ้นมาจ้องหน้า แต่ดูสิ ทำหน้าแบบนี้ไม่สำนึกสักนิด

“โกรธแล้วนะ วันนี้มี่มี่ต้องอยู่ในห้องนั่งเล่นนะ โอ๊ย มี่มี่ อย่าดิ้น” เจ้าเหมียวตัวอ้วนดิ้นไปมาในมือ จนสุดท้ายก็ร่วงลงไปบนโต๊ะแล้วกระโดดดึ๋งๆหนีหันไปเลย

แวบหนึ่งเมื่อกี้ยังไม่ทันเห็นว่ามีหน้าต่างอะไรเด้งขึ้นมาบนจอ แต่ตอนนี้ไม่รู้หายไปไหนแล้ว

“มี่มี่ มานี่เลยนะ อย่าหนีนะ”

วิ้ง!

จู่ๆในหัวมันก็ปวดตุบๆ มีเสียงวิ้งๆ ก้องไปหมดจนต้องนิ่วหน้า

[ยินดีต้อนรับเข้าสู่ชีวิตใหม่ เตรียมพร้อมเข้าสู่บทบาทสมมติ]

“เสียงใครน่ะ”

[...]

อยู่ดีๆก็มีเสียงทุ้มๆของผู้ชายที่ไหนไม่รู้ดังลั่นจนปวดหู เล่นมาแต่เสียงไม่เห็นตัว ฉันก็หลับตายกมือไหว้ขอขมาด่วนๆก่อนอีกฝ่ายจะโกรธกันมากกว่านี้

ต้องพูดดีๆกับเขา ไม่งั้นวิญญาณอาจจะไม่สงบสุข ไปผุดไปเกิดไม่ได้ แล้วก็จะบาปฉัน

“สัพเพสัตตา สัตว์ทั้งหลายที่เป็นเพื่อนทุกข์…”

[ขอเตือน เป็นการกระทำที่ไร้สาระจนระบบไม่อาจเข้าใจ]

นั่นไงๆ น้ำเสียงเบาลงแล้ว แสดงว่าอีกฝ่ายกำลังจะไปเกิดอย่างแน่นอน ผลบุญส่งถึงแล้ว

[...]

ซ่า!

ความเย็นเปียกชุ่มไปทั้งหน้าทั้งผม พอลืมตาใบหน้าขมุกขมัวของคนที่ยังถือแก้วเปล่าในมือก็ยืนตรงหน้าไม่มีวี่แววสำนึก สมองพลันประมวลผลอย่างหนัก

ร้านอาหารสุดหรูที่ฉันไม่เคยเข้ากับเสื้อผ้าเนื้อดีที่ดูก็รู้ว่าแพงสวมติดกาย ผิวขาวตัวแห้งเหมือนเดิมแต่…

“กล้าดียังไงถึงมาอ่อยคุณคริส ยัยแว่น!”