เมื่อฉันมองเห็นอีกครั้ง ฉันพบว่าคนที่ฉันแต่งงานด้วย คือพี่ชายของแฟนหนุ่มของฉันเอง คือ เซินไหว
ส่วนเซินซุ่ยที่สัญญาจะตัดขาดกับรักที่ไม่สมหวัง กลับอยู่ข้าง ๆ หลินจื่อเว่ยเสมอ
ในคืนนั้นฉันได้ยินบทสนทนาของพวกเขา
เซินไหวขมวดคิ้วกล่าวว่า “พี่ครับ มี่ยวมี่ยวตาบอดเพราะพี่ พี่ไม่รู้สึกผิดบ้างเหรอ!”
เซินซุ่ยตอบอย่างไม่พอใจ “รออีกเดือนหนึ่ง ดูแลจื่อเว่ยให้ดี ๆ แล้วฉันจะกลับมา”
“สิบปีที่ผ่านไปเหมือนลมพัด พี่ไม่กลัวเหรอว่าฉันจะรักมี่ยวมี่ยวจริง ๆ?”
“พวกนายแต่งงานกันแบบปลอม ๆ เก็บความคิดที่ไม่ควรมีไว้ในใจ!”
ฉันนอนกลับไปบนเตียงอย่างเงียบ ๆ ไม่ได้บอกใครว่าฉันกลับมามองเห็นแล้ว
วันที่ยี่สิบเก้า ฉันจูงมือเซินไหวไปจดทะเบียนแต่งงาน
จริงๆ แล้ว ฉันยังไม่ค่อยคุ้นเคยกับการเป็นน้องสะใภ้คนนี้
……
วันที่ฉันพบว่าตัวเองมองเห็นอีกครั้ง คือในคืนที่มืดสนิท ฉันตื่นจากฝันด้วยความตกใจ เมื่อฉันลืมตา มองเห็นภาพที่เคยเป็นความมืดทึบกลับชัดเจนขึ้นทันที
แต่หลังจากความดีใจอย่างใหญ่หลวง ก็เกิดความกลัวที่ไม่สิ้นสุดขึ้น
ชายที่นอนข้าง ๆ หายใจสม่ำเสมอ นอนหลับสนิท
แต่เขาไม่ใช่สามีของฉัน เซินซุ่ย แต่เป็นน้องชายฝาแฝดของเขา เซินไหว
ฉันเหงื่อออกเต็มตัว พยายามกระพริบตาเพื่อดูให้ชัดเจนยิ่งขึ้น
แสงจันทร์ที่ส่องผ่านเข้ามาเล็กน้อย สะท้อนบนดั้งจมูกที่แข็งแรงของชายหนุ่ม
แน่นอนว่าเขาคือเซินไหวที่ฉันเคยพบเพียงครั้งเดียว
ในความสับสน ร่างกายของฉันหดตัวไปด้านหลังอย่างไม่รู้ตัว
ชายที่กอดฉันตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เขาลูบผมของฉันก่อนแล้วถามเสียงแหบ ๆ อย่างคุ้นเคย “อยากไปห้องน้ำหรือเปล่า?”
ฉันไม่ได้บอกเขาว่าฉันมองเห็นแล้ว
แต่เพียงส่ายหัวอย่างระมัดระวัง แล้วพลิกตัวกลับ
“ฝันร้าย ตื่นแล้ว ไม่เป็นไร”
ชายหนุ่มยกมือดึงฉันเข้ามาในอ้อมกอด หน้าอกที่แข็งแรงแนบชิดกับหลังของฉัน เสียงของเขานุ่มนวลอย่างไม่น่าเชื่อ
“ขยับเข้ามา เดี๋ยวตกเตียง”
ความรู้สึกที่คุ้นเคยและอบอุ่นนี้ ในช่วงสิบปีที่ผ่านมา ได้ห่อหุ้มฉันไว้ตลอด
แต่ตอนนี้ หัวใจฉันกลับเต็มไปด้วยความกังวลและความกลัว
ทำไมถึงเป็นแบบนี้?
เซินไหวไม่ได้อยู่ต่างประเทศตลอดเหรอ?
คนที่แต่งงานกับฉันไม่ใช่เซินซุ่ยเหรอ? ทำไมถึงกลายเป็นเขา?
เขามาอยู่ข้างฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ เป็นเมื่อเร็ว ๆ นี้ หรือเมื่อสิบปีก่อน?
ยิ่งคิดยิ่งกลัว จนไม่สามารถหลับได้อีก
อยากปลุกเขาขึ้นมาถามให้ชัดเจน แต่ก็รู้ว่าเขาจะไม่พูดความจริงกับฉัน
เมื่อคนข้าง ๆ หายใจสม่ำเสมออีกครั้ง ฉันจึงค่อย ๆ พลิกตัวลงจากเตียงอย่างระมัดระวัง ออกไปข้างนอก
ในสวนบ้านยังมีแสงสว่างอยู่ ข้าง ๆ มีดอกบัวที่ฉันชอบวางไว้ทั่ว
ปลาคาร์ฟในบ่อว่ายไปมา แม้ในยามค่ำคืนก็ยังมีชีวิตชีวา
ต้นท้อสองต้นที่หน้าประตู เป็นต้นที่ฉันและเซินซุ่ยปลูกไว้ด้วยมือของเราเอง
ตอนนี้มันเติบโตสูงมากแล้ว สามารถออกดอกและให้ผลได้แล้ว
ตอนนั้น ฉันเสียสละดวงตาเพื่อช่วยเขา เขาจึงทำทุกอย่างที่ฉันต้องการ
แต่เสียดายที่ต้องใช้เวลาถึงสิบปี ฉันถึงจะได้เห็นกับตาตัวเอง
จู่ ๆ ก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากข้าง ๆ “อาซุ่ย อีกเดือนหนึ่งนายจะกลับไปหาซื่อมี่ยวจริง ๆ เหรอ ?”
ฉันยืนนิ่งอยู่กับที่ เลือดในร่างกายไหลย้อนกลับ
เป็นเสียงของหลินจื่อเว่ย รักที่ไม่สมหวังของเซินซุ่ย...
ฉันก้าวเท้าเบา ๆ ไปยังรั้วต่ำเพื่อมองไปข้างหน้า เซินซุ่ยและหลินจื่อเว่ยนั่งคุยกันในสวน
เสียงของเซินซุ่ยไม่มีอารมณ์ใด ๆ “ฉันสัญญาจะอยู่กับเธอสิบปี ฉันก็ทำตามแล้ว”
เมื่อเห็นเขา ฉันแทบจะควบคุมลมหายใจของตัวเองไม่ได้
เท้าของฉันขยับไปขยับมา เหยียบกิ่งไม้แห้งจนหัก
เสียง “ก๊าซ” ทำให้เซินซุ่ยขมวดคิ้วหันมามองทางนี้ ดวงตาเย็นชา
ฉันยืนตรง เสียงของฉันสับสนและไม่มีที่พึ่ง “ทำไมฉันถึงมาถึงนี่ได้?”