ประตูห้องถูกเปิดออก ซูชิงเฉินที่เพิ่งหลับตาครึ่งหนึ่งก็สว่างขึ้น
วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ คุณปู่สัญญาว่าจะทำให้ฟู่ซือจวิ้นกลับมา
เธอรอจากเช้าถึงค่ำ ในที่สุดก็ได้เจอ! ซูชิงเฉินลุกขึ้น ยิ้มทักทายด้วยความดีใจ "ซือจวิ้น คุณกลับมาแล้ว...อืม" เธออยากถามว่าเขาหิวหรือไม่
แต่พอเปิดปากก็ถูกจูบที่รุนแรงปิดปากจนหายใจไม่ออก
เธอทั้งตัวจมอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม ถูกกลิ่นแอลกอฮอล์หุ้มอยู่จนเธอเริ่มรู้สึกเมา
ซูชิงเฉินตกใจชั่วครู่ มือทั้งสองดันหน้าอกของชายหนุ่มเพื่อพยายามถอยหลัง
แต่กลับทำให้จูบของเขารุนแรงขึ้น แขนทั้งสองรัดแน่นเหมือนจะดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด
ซูชิงเฉินหน้าซีดด้วยความอึดอัด ต้องเงยหน้ารับจูบที่กดลงมา
ริมฝีปากและลิ้นถูกลักลอบอย่างอิสระ กลิ่นแอลกอฮอล์แทรกซึมเข้ามาเหมือนจะให้เธอเมาไปด้วย
ซูชิงเฉินรับไม่ไหว ขาอ่อนแรง ทรุดลงเรื่อยๆ ฟู่ซือจวิ้นถอนหายใจ
ยกสะโพกเธอขึ้นให้ขาเธอพันรอบเอวเขาอย่างแนบแน่น
จนกระทั่งได้ลิ้มรสเลือดเล็กน้อย
ซูชิงเฉินถึงถูกปล่อยชั่วครู่ เธอหายใจหอบ พูดด้วยเสียงไม่มั่นคง "คุณ-คุณหิวไหม ฉันจะ..." "หิวแล้ว" เสียงต่ำทุ้มขัดจังหวะเธอ ชายหนุ่มกลืนน้ำลาย ไม่รอให้เธอพูดจบ มือใหญ่จับเอวของเธอพาไปที่เตียง พูดเบาๆ "ให้ฉันลองหน่อย" พูดจบ
ริมฝีปากร้อนก็กดลงที่คอขาวสวยของเธอ เลื้อยลงไปซุกซ่อนในความนุ่มนวล
อาจจะเพราะดื่มเหล้ามา ฟู่ซือจวิ้นทำอย่างหยาบกว่าปกติ กัดผิวขาวนวลของเธอไม่หยุด มือใหญ่ร้อนแรงลูบไล้จากด้านหลังขึ้นไป ขยำขยี้เหมือนจุดไฟ
เธอครางเบาๆ ยกตัวขึ้นรับการสัมผัส ซูชิงเฉินไม่รักษาท่าทีอีกต่อไป โอบศีรษะเขา ส่งตัวเองไปหาเขา ทั่วร่างแผ่สีชมพู ดวงตาพร่ามัว ชายหนุ่มด้านล่างแข็งทื่อ หายใจแรง กระตุ้นจากแอลกอฮอล์ทำให้ทนไม่ไหวอีกต่อไป ฉีกเสื้อคลุมที่กีดขวาง ทับสะโพกเธอ ดันเข้ามา กดเอวเธอแน่น "อืม...ซือจวิ้น..." ขนตายาวของซูชิงเฉินเปียกชื้น
ในความร้อนชื้นพร่ามัวรู้สึกเพียงว่าด้านล่างแน่นขึ้น
เสียงครางต่ำ ทั้งสองคนผสานกันเป็นหนึ่งเดียว
หลังจากความหลงใหล ฟู่ซือจวิ้นนอนพอใจบนเตียง
ความรู้สึกอบอวลในอากาศเต็มไปด้วยความรักและความลุ่มหลง ซูชิงเฉินพิงเขา แก้มแดงระเรื่อ ริมฝีปากยิ้มหวาน นี่คือช่วงเวลาที่อบอุ่นที่หายากของพวกเขา ทุกครั้งเธอจะหวงแหนมันมาก
เธอกำลังนับขนตาของชายหนุ่ม เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ขัดจังหวะความสงบของทั้งสอง ชายหนุ่มมองดูชื่อสายที่โทรเข้า ขยี้ขมับรับสาย เสียงต่ำทุ้มนุ่มนวล ยังมีรสชาติของความสุขหลังจากที่ได้สัมผัส ทันใดนั้น สีหน้าเขาเปลี่ยนไป แววตาแสดงความกังวล ซูชิงเฉินใจหาย
สิ่งที่ทำให้เขาเป็นเช่นนี้ได้ มีเพียงคนเดียว! "อย่ากลัว ฉันจะไปเดี๋ยวนี้" น้ำเสียงของฟู่ซือจวิ้นมีความปลอบโยนและอ่อนโยน
ราวกับว่ากำลังพูดกับของมีค่าที่เปราะบาง น่าเสียดาย ที่เขาให้ความสำคัญนั้นไม่เคยเป็นเธอ ซูชิงเฉินดึงเขาไว้ พยายามรั้ง "ซือจวิ้น..."
แต่ชายหนุ่มเหมือนไม่ได้ยิน ดึงแขนออก เปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว
ออกจากห้องนอนไม่หันกลับ ทุกย่างก้าวเร่งรีบ ไม่เหลียวแล เหมือนคนที่เพิ่งหลงใหลกับเธอ ไม่ใช่เขา ทุกความหวานเป็นเพียงภาพลวงตา พริบตาก็หายไป ซูชิงเฉินยิ้มเศร้าให้กับตัวเอง มือค้างกลางอากาศปล่อยลง จับผ้าห่มแน่น ข้อนิ้วขาวซีด ผ่านไปหนึ่งปีแล้ว เธอไม่ควรชินแล้วหรือ?
แต่ทำไมใจยังเจ็บขนาดนี้? ไม่นานนัก
ประตูห้องถูกเปิดอีกครั้ง
ซูชิงเฉินขนตาสั่น เงยหน้ามองด้วยความดีใจ
คนที่เข้ามาถือแก้วน้ำและยาหนึ่งเม็ด เป็นคนรับใช้ที่ได้รับคำสั่งมา
คนรับใช้เตือนอย่างเป็นทางการ "คุณนาย ควรกินยาได้แล้ว" ดวงตาของซูชิงเฉินหมองลง ยิ้มขม คงเพราะอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศต่ำเกินไป
เธอรู้สึกหนาวไปทั้งตัว หัวใจที่เคยชาเริ่มเจ็บอีกครั้ง เจ็บจนทนไม่ไหวแล้ว ไม่รู้ว่านี่เป็นครั้งที่เท่าไร ทุกครั้งหลังความหลงใหล
เขาจะสั่งให้คนส่งยาคุมกำเนิดมา
ฟู่ซือจวิ้นจะไม่ยอมให้เธอมีลูกของเขา
แต่ต้องเป็นวันนี้หรือ? ในวันเกิดที่เธอไม่ได้รับคำอวยพรจากใคร ฟู่ซือจวิ้นจากไปโดยไม่มองเธอสักนิด
แต่ไม่ลืมสั่งให้คนรับใช้ส่งยาให้ ซูชิงเฉินพยายามระงับความเจ็บปวดในใจ มือสั่นรับยาและน้ำ
คนรับใช้ยังไม่ไป ยืนมองเธออยู่ที่เดิม สายตาไร้ความรู้สึก เธอรู้ดี
ถ้าไม่เห็นเธอกินยาคุม คนรับใช้จะไม่ไป นี่คือคำสั่งของฟู่ซือจวิ้น พวกเธอไม่กล้าทำไม่สำเร็จ
แต่งงานมาหนึ่งปี เขาให้เธออิสระอย่างมาก
อยากได้อะไรก็ให้ ยกเว้นลูกและความรักของเขา การแต่งงานของพวกเขาเกิดจากการจัดการของคุณปู่ ตอนที่สองครอบครัวแต่งงานกัน
เธอแค่ได้ประโยชน์จากการเป็นลูกสาวของซูที่ได้รับการยอมรับ ถึงได้แต่งกับเขา ความรักที่เธอเก็บไว้มานานได้พบที่พักพิง
แต่ฟู่ซือจวิ้นต้องแยกจากคนรักเพราะแรงกดดันจากคุณปู่ ไม่เต็มใจแต่งงานกับเธอ ทั้งสองคนรักกัน เธอรู้ดี เขาเกลียดเธอ เกลียดเธอ เป็นเรื่องที่ควรจะเป็น! ซูชิงเฉินไม่เคยฝันว่าจะได้ความรักจากฟู่ซือจวิ้น
แต่เมื่อแต่งงานกับเขาแล้ว เธอเพียงต้องการอยู่ข้างเขาในฐานะภรรยา
แม้แต่ทำร้ายตัวเอง มองข้ามความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา
ฟู่ซือจวิ้นมาถึงโรงพยาบาลตอนตีสองกว่า เปิดประตูห้องผู้ป่วย ผู้หญิงหน้าซีด อ่อนแรงปรากฏในสายตา เธอนอนพิงเตียง ยิ้มให้เขา "ซือจวิ้น คุณมาแล้ว...แค่ก" พอพูดจบก็จับอกไอค่อกแค่ก คิ้วขมวด เห็นแล้วน่าเวทนา ฟู่ซือจวิ้นเดินไปช่วยลูบหลัง ถามหมอข้างๆ "พวกคุณไม่บอกว่าไม่มีอะไรหรือ
?" หมอตอบอย่างเคารพ "คุณฟู่ คุณซูครั้งนี้ไม่ได้มาเพราะโรคหัวใจ แต่เพราะเห็นเลือด"