IN

บบนี้ได้ยังไง... เขา

ไม่พังประตูห้องน้ำเข้ามา... เมื่ออาบน้ำเสร็จ เด็กคนนั้นก็จัดแจงเสื้อผ้าตัวเองเป็นชุดใหม่นั่นก็คือชุดที่โดนคิรินทร์ปาใส่หน้าตอนเช้า ความจริงไม่อยากใส่ชุดหรือทำอะไรที่นี่ด้วยซ้ำ แต่เพราะโทรศัพท์มือ

ะผม

เขาก็มายืนจ้องร่างกายกัน แต่ปั้นจั่นก็ย

คิดเสียว่าเขาไม่มีตัวตนอยู่หน้าประตูทางออกแล้วตั้งหน้าตั้งตาเดินตรงออกไปให้ไวที่สุด แต่พอเดินพ้นไปได้ไม่ถึงสองก้าวเอวเล็กก็โดนวงแขนแกร่งตวัดโอบกอดรัดกลับมา

้..

ิงก็พู

็ไม่รู้! ทุกวันนี้ก็ชักไม่แน่ใจแล้วว่ามันเป็นเพราะอะไรปั้นจั่นถึงต้องมายืนอยู่ตรงนี้ กับอีแค่คำพูดพล่อย ๆ ของกองทัพวันแข่งรถ หรือเพราะคำพูดที่ไม่สามารถเข้าใจอะไรได้เลยสักอย่างของคิรินทร์กันแน่! ไม่มีอะไรสักอย่าง

นช่วง

้วพาคนตัวเล็กมาเดินเล่นที่โชว์รูมรถสาขาใหญ่ แม้ว่าปั้นจั่นจะทำหน้าหงิกหน้างอตั้งแต่เช้าก็ตาม ปั้นจั่นไม่ได้ด่าหรือต่อว่าเขาด้วยคำพูดรุ่นแรงเพราะกลัวโดนดุ(ด้วยจูบ) แต่ก็มีบา

สดีคร

ทันทีที่ปลายเท้าของคิรินทร์ก้าวเหยียบกระเบื้องแผ่นแรกในโชว์รูม ปั้นจั่นเกร็งตัวและทำ

เกี่ยวนี่ การก้มโค้งหนึ่งร้อยแปดสิบองศาของปั้นจั่นเล่นเอาพนักงานหญิงแทบทรุดลงไปนั่งพับเพียบที่พื้นดิน

จะสนใจส่วนมากกว่าเรื่องส่วนตัวก่อน เขาหันไปถามพนักงานชายหน

งานตลอดเลยไม่ค่อยมีปัญหาอะไร ถ้าจ

ไอ้ท

่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บ ปั้นจั่นชักสีหน้ามองเขา เห็นไหมล่ะ! พอพูดถึงกองทัพขึ้นมาเมื่อไหร่ คิรินทร์ต้องทำให้เขาเจ็บตัวอยู่เรื่อย! สุดท้ายก็โดนเขากึ่งลากกึ่งจูงเข้ามาในห้องที่เป็นห้องพักส่วนตัวคล้าย ๆ ออฟฟิศทำงานของคิรินทร์โดยเฉพาะ เพราะปัญหาที่ลู

ดกัน” แต่ละคำที่เขาพ่นออกมาไม่เคยจะมีสักครั้งที่เป็นคำพูดดี ๆ และไม่แดกด

่ทว่ายังไม่ทันสมใจ

ง!

ค้างอยู่ท่านั้นก่อนจะได้สติคิดอะไรขึ้นมาได้ก็ปาไปเกือบห้านาที คิรินทร์คิ

ันไปไ

วก็เดินวนหานู่นหานี่รอบ ๆ ห้อง บนโต๊ะทำงานที่คาดเดาได้ไม่ยากว่าเป็นโต๊ะของคิรินทร์ไม่

ม่ใช่เด็กดีว่านอนสอนง่ายด้วยการยอมนั่งรอเขาอยู่เฉย ๆ หรอก ขอแค

โต๊ะตัวใหญ่ มุมปากเล็กยกยิ้มขึ้นมาราวกับคนชนะครั้งแรกในชีวิต แม้มันจะถูกล็อกเอาไว้ก

ุญแจกับลิ้นชักชั้นบนสุดที่มันถูกเขาล็อกเอาไว้ หัวใจดวงน้อยเต้นดังตึกตักรา

ิ๊

ือเล็กค่อย ๆ จับที่ดึงลิ้นชักออกมาก่อนจะลุกขึ้นมาเพิ่มความสูงให้ตัวเองอีกนิดก่อนจะชะโงกหน้าก้มลงไปดูว่าของในลิ้นชักเขามีอะไรที

บว่าโดนสาดน้ำกรดใส่ใบหน้าจัง ๆ เลยล่ะ มือเล็กที่จับที่ดึงลิ้นชักก็กำมันเอาไว้แน่นอยู่อย่างนั้น ลำคอแห้งสนิทเห

อะไ

มหายใจรุนแรงมากขึ้น...มากขึ้น เขาหลุบตามองลิ้นชักที่มันถูกเปิดออกมา จากนั้นแววตาที่มันไม่เคยแสดงออกอะไรก็ฉา

ูต้องฟังพี

เพล

งมิลลิเมตร แน่นอนว่ามันเฉียดหางคิ้วคิรินทร์ไปเต็มที่ เลือดเขาคอย ๆ ไหลซึมออกมาจ

ใจจะปิดบัง แต่

้วย! งะ งั้นแสดงว่าเราก็เคย ระ รู้

มนี้สักนิดเดียว ปั้นจั่นน่าจะเอะใจตั้งแต่ตอนที่คิรินทร์พูดกับกองทัพแล้วด้วยซ้ำ… ถ้างั้นคนที่เป็นสาเหตุทำให้พ่อต้องขับรถชนเพื่อฆ่าตัวตาย คนที่ทำให้แม่ต้องทิ้งพวกเขาไป คือครอบครัวของผู้ชาย

ตั้งแต่วินาทีแรกที่พบกันมันแนบเนียนเหลือเกิน ดวงตาเรียวคมของเด็กคนนั้นเอ่อล้นไปด้วยหย

พวกส

.

ยดที่

…

ซะ!!!

ย่างง่ายดาย จนถึงตอนนี้ ท้องฟ้ามืดสนิทจนเห็นเพียงแสงของดวงจันทร์สาดเข้ามา เขานั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ที่โต๊ะทำงาน...

ไหร่ก็ไม่อาจทราบ ในที่สุดคิรินทร์ถึงได้ก้มหน้าลงไป

ิง

ับพ

ไม กูสั่งไว้ว่าไง กูจะ

มเหลือเกินว่าเด็กคนนั้นอยู่ที่ไหน เป็นอย่างไร

่อยู่บ้าน..

ริมคำว่าไอ้ทัพมาด้วยคงจะรู้สึกดีกว่านี้ไม่น้อยเลยล่ะ

่ไหม ไม่งั้นไอ้เด็กเวรนั่นคงไม่ก

ักนิสัยน้อง

อย่างแบบนี้ กูจะเอา

.

้ไปจนตาย กูไม่ยอมหร

ิ

ไม่น่าเชื่อนักก็มีแค่คนของศรัณญ์ที่ชื่อเมฆากับลูกน้องที่ไว้ใจได้ของคิรินทร์นี่แหละที่คอยจับตาดูเด็กสองคนนั้น อย่างว่า...พอเจอเรื่องร้าย ๆ ตอนเด็กมา ปั้นจั่นกับป้

ลืมเรื่องที่ผ่านมาซะ ไม่มีใครพูดถึงมันด้วยซ้ำแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องที่ลืมไม่

จั่น ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่เขา แต่ก็ขอให้ไม่เป็นกองทัพไม่ได

ๆ คอยช่วยเหลือแต่ไม่หวังผลตอบแทน

ี่ปรเมศร์ด่าเขาทุกคร

ับขึง ล่ามขาขังแม่งไว

ีแต่ปากหมาไปวัน ๆ น