จู๋จี๋กันก็ไม่เห็นแปลกนี่ เป็นขอ

ตวาดใส่เคนจิที่นั่งไขว้ห้างไม่ทุกข์ไม่ร้

ที่พี่เคนจิพู

ะเป๋าเสื้อคลุมออกมา กัญติญามองปืนที่อยู่ในมือของรัฐศาสตร์ด้วยความตกใจ และยิ่มองงสีหน้าที่ดุดันและเกรี้ยวกราดของเขาด้ว

ันก็ได้” ธนาพลเข้ามาห้ามปรามก

คนจิโร่ค่อยๆ เลื่อนมือหยิบบางสิ่งที่เขาซุกไว้ที่หมอนอิงบนเก้าอี้นวม และใช้สิ่งนั้นเล็งไปที่ร่างของรัฐศาสตร์เช่นกัน กั

ีเหตุผล มิโกะไม่ได้ทำอย่างที่คุณเล็กคิดเลย” กัญติญาพยายามพูดดีกับเ

ี ผู้หญิงโสโครกอย่างเธอ

ยินเสียงปืนจึงผลักร่างของรัฐศาสตร์ให้พ้นวิถีของกระสุน ธนาพล มานพและลูกน้อ

ต้องมีใครตายที่นี่แน่นอน เมื่อกระสุนทั้งสองฝ่ายถูกปล่อยออกมาจากกระ

โร่ ที่ต่อสู้กันด้วยมือเปล่า ทั้งสองสู้กันอย่างไม่มีใครยอมใครผลัดกัน

มแค้นไม่หยุดการกระทำนั้น เธอจึงใช้เท้ากระแทกไปที่ร่างของรัฐศาสตร์ตรงบริเวณสะโพกอย่างแรง เพื่อให้

าพยุงร่างของเคนจิโร่ ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด การกระทำที่กัญติญาปฏ

เอง โดยที่พี่เคนจิไม่ได้ร้องขอฉันผิดเอง ฉันผิดคนเดียวฆ่าฉันสิ ฆ่าฉันเรื่องทุกอย่างมันจะได้จบ” กัญติญาระเบิดเสียงออกมาดังลั่นห้อง พร้อมกับคำพูดที่อัด

งมานพและพรรคพวกได้ เพราะร่างกายของเขาบอบช้ำเป็นอย่างมาก จังหวะนั้นเองโคกิก็ได้พาพรรคพวกของเขามาที่ห้องนายน

ำสั่งดังราวกับสายฟ้าฟาดของรัฐศา

.คุณอย่าทำอะไรพวกเขาเลย”

นไปโยนลงทะเลเดี๋ยวน

้ก็ได้นะ คุณปล่อยพวกเขานะ” กัญติญาร้องไห้สะ

ากหรือไง” รั

มีคำตอบจาก

ดังลั่นห้องเมื่อเห็นเธอเงียบ กัญติญามองใบหน้า

..แล้วฉันจะตายแ

คนจิมันได้เลย แต่ก่อนที่เธอจะต

จะกระแทกไปที่ใบหน้าของเคนจิโร่หลายครั้งติดต่อกัน รัฐศาสตร์หยิบมี

่” กัญติญาพยายามถลาไปหาร่างของเคน

ลือดสีแดงสดไหลรินออกมา แผลที่ถูกมีดกรีดค่อนข้างลึกแต่นั่นไม่สาแก่ใจเขา รัฐศาสตร์เดินไปที่โต๊ะอาหารที่อยู่ในห