คะ?” วิฬาถา

วค่ะ คุณหิวมั้ยคะ ฉันจะได้

ร้อมกับขยับตัวลงจากเตียง “อู้ยยยยย!” เธอครางเสียงหลง การขยั

เดี๋ยวฉันให้ใครเอาอะไรมาใ

เดี๋ยวเธอคงมา ได้ยินว่าเธอจะพาคุณไปหาหมอนี่คะ” คนคน

ม้มปากตอนที่วางฝ่าเท้าบนพื้นไม้ และพยายามทรงตัวยืน “ถ้าเจ็บก็อย่าเพิ่งขยับ แผลจะปริจนเลื

่อนหรือจะไปห

กอะไรสักอย่างเลย มันเรียบเฉ

หรอกมั้งคะ” วิฬาแค่นยิ้มเธอไม่ได

ชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่” อชิระพูดตัดบ

ด้ แค่ขยับตัวยังเจ็บจนน้ำตาเกือบร่วง ไม่ต้

นน้องชายของลูกหนี้ที่ยืมสตางค์เธอไป พร้อมกับเสียงปรามเบาๆ “อยู่เฉยๆ อย่าดิ้นไปละ น้ำหนักตัวคุณ

รับ” ช้างตะโกนถาม พลางมองท

ชิด นอกจากป้าสายแล้ว แทบไม่มีผู้หญิง

ตามหญิงแปลกหน้าที่มาตะโ

ไหน ชายตรงหน้าเขาก

” อชิระถามลูกน้องคนสนิท หลั

จ็ดสิบกิโล” ช้างวิจารณ์แบบไม่กลัว

ัยรถจี๊ฟ “บอกป้าสายเอากับข้าวใส่ปิ่นโตไปส่งในไร่ให้ที เดี๋ยว

ะจายผลผลิตออกไปให้ได้มากที่สุด อย่างน้อยก็จะได้หมดห่วงเรื

ดง เท่าที่เห็นยังไม่มีถนลาดยางเข้ามาถึง นอกจากถนนเส้นหลักตอนที่เธอผ่านมา นอกนั้นเป็นถ

ดินทางมายังสถาธารณะสุขชุมชน ไม่ใช

ี่สิบกิโลครับ ผมไม่สะดวก” อชิระอธิบ

ะพสุขโผล่หน้าอออกมามอง

อชิ?” คำทักทายประเมิณค

คนผ่านมาน่ะ เป็นแผลที่เท้า” เขาตอบแ

ระจำศูนย์อนามัยชุมชนก้มหน

ันลื่นจนรองเท้าหลุดเลยเก