ย์ก็ยกเลิกประชุมที

น้านี้เป็นใคร นัดหมายของวันนี

ควรจะอยู่ที่มหาวิทยาลัย ทว่าเขากลับไม่รอให้เธอตอบ มือหนายกหูโทร

ท์ออกมาตรงหน้า ชายหนุ่มใช้สายตาไล่เรียงข้อมูลอยู่สั

มิดา! พี่บอก

่อกันมาเกือบเดือนกลับไม่รู้สึกรู้สา ซ้ำยังไขว่คว้าหาห

คนเป็นพ่ออย่างน่าสงสาร ซ้ำคนขี้ใจอ่อนยังทนไม่ไหว กระทั่งยอมส

จะนอนก็น

่าตัดนานกว่าหกชั่วโมง ซ้ำยังเดินอ้อมโรงพยายาลอีกเกือบครึ่งชั่วโมงทำให้

ดำนุ่มสลวย ทว่าตอนนี้กลับยุ่งเหยิงจนไม่เหลือเค้าควา

ือกลับทำให้หวนนึกถึงวันวาน เด็กหญิงรมิดาตัวน้อยในอดีต บัดนี้กลับกลา

นลูกหมาเ

กใบหน้าจิ้มลิ้ม พลางใช้ผ้าขนหนูซับคราบไคลต่างๆ อ

หลับพริ้มกลับซ้อนทั

ห้ย

ลับทำให้เขาเห็นอะไรได้ไม่ชัดนัก ทว่าใบหน้าสวยที่ละม้าย

ี้มันจึงหวั่นไหวได้อย่างง่ายดาย แม้ว่าจะตั้งใจไ

วะ ไปหมดละมั้ง

หนักหน่วง จนกระทั่งทำให้เผลอมองเด็กสาวในอุ

งพนักโซฟา มือหนายกขึ้นคลึงระหว่างหัวคิ้วทั้งสอง ก่อนจะตัดสินใจพักสายตา เมื่อเห็นว่าไม่

ตลอดทั้งวันก็ทำให้คนที่คิดว่าจะพั

ับว่าวันนี้พายุเข้าอย่างหนัก การจราจรเริ่มติดอย่างบ้าคลั่ง ทว่าหลังกรมอุตุ

ครืน!

านไปทั่ว กลับทำให้คนที่หลับ

อื

าบรบกวนการนอนจนทนต่อไปไม่ไหว หญิงสาวตัดสินใจพลิกตัวไ

ับทำให้คนสายตาสั้นเกือบหกร้อยต้องคล

งหมดไปยังแว่นตาหนาเตอะของตัวเอง โดยไม่สนใจด้ว

ขาก็ตื่น แต่คนที่มุ่งมั่นจะหาแว่นของตัวเ

้อยๆ กำลังไต่ผ่านเสื้อตัวบางลงไปยังจ

กโซฟา แต่ยังโชคยังเข้าข้าง เมื่อคุณ

ังหน่

งแน่ใจว่าเจ้าของกลิ่นหอมอ่อนๆ คงเป

ยกโย้ได้อย่างน่าโมโห “บอกกี่ครั

าตำหนิ แม้จะได้ยินบ่อยจน

อยๆ จนกระทั่งล่าสุดเกือบมองไม่เห็น มองไปไหนก็พร่าเบ

มิก่อน...มิ

บโฟกัสในการมองเห็น แต่คุณหมอหนุ่มกลับไม

ลองทำตาด

ับไว้ มือหนาทั้งสองข้างจับล็อกใบหน้าไว้

องพ

า มองไม

ๆ เมื่อเขาล็อกเธอแน่นขึ้น ขณะที่สองมือพย

่จะตรวจดูว่าควรจะรักษายังไงดีหรือ

องสายตา เธอจึงกระพริบตาปริบๆ คล้ายกับประช

หมือนเจ้าหญิงในละครหลั

มูกเธอโด่งเหมือนคนเป็นพ่อ แต่ปากอ

หญิงสาวมีเค้าโครงความสวยอยู่ไม่น้อย หาก

ดสั้นเท

สิบมั้ง” เธอตอบด

ย์อุทานเสียงดังลั่น “ไหนเค

พลางนึกถึงสาเหตุ

ใส่เเว่นให้ เพราะเรามี

จะคุยด้วยคือเรื่องอะไรและทันทีที่ได้เเว่นคืน

ตบมือลงบนเบาะ “มาใกล้ๆ

ขยับเข้าไปเด็ดขาด ไม่ใช่เพียงเพราะกลัวถูกดุ

น เพราะเเรงดึงดูดบางอย่างอาจผลักดันให้ทำในสิ่งที่เหนือความคาดหมาย

ั่น แล้วจะให้อยู่ใกล้ก

รงนี้ก

ุดท้ายก็กลายเป็นดรันย์เสียเ

เพื่อรอรายตัวไม่ใช่เหรอ

มือนกับเวลาดุนักศึกษาในห้องเรียน ก่อนที่

คงมีเหตุผลดีๆ

า พลันน้ำตาก็

ดดเรียนนะคะ แต่

อ ปากอิ่มเม้มเเน่น ก่อนจะเงย

ายค่ะ มิอย

าหาเขา อย่างน้อยความเป็นหมอของด

้างบ้าน ก็ได้ความท่านกำลังป่วยหนัก นอนซมอยู่เป็นอาทิตย์ ร้านอาหารที่เคยเปิดทุกวันกลับต้อ

ับบ้านได

เกี่ยวข้องกันทางสายเลือด ทว่าทุกสิ่งอย่างท

ิขอ

ม่กลับมากกว่า สาวน้อยจึงขยับเข้ามาใกล้ ก

มิใจไม่

ลดทิฐิที่มีต่อครอบครัวเธอลง แต่ตอนนี้ใจมันหวิวแปลกๆ เธอไม่ได้ยินเสียงบ่นด่าของแม่ ไม่ได้เห็นหน้าแม่ผ่านหน้าจอ

งไม่เป็น

อหนาลูบกระหม่อมบ

บนี้นั่นหมายความว่าความหวังที่

้ำตามันปริ่มจวนเจียนจะไหล แววตาของสาวน้อ

ใจร้

้ขณะที่ดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอด แต่เด็กในปกครองวันนี้กลับดื้อเพ่ง เธอขื

ด้หมายควา

่สุดท้ายก็จนด้วยคำพูดและไม่

ที่คุยกันระหว่างเ

ือนกันทำไมคนเป็นแม่จึงมีเหตุผลแบบนั้น ครั้นเขาถามท่านก็ไม่ตอบ ซ้ำยังบ่ายเบี่ยงไปเรื่องอื

เงียบหายไปแบบนี้ มิกลัว

าแม่เดินจากเธอไปเรื่อยๆ เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ขานรั

บวิ่งเข้าไปไขว่คว้าในสายหมอกที่หนาทึบ ทว่ากลับมีเ

กับความเดียวดายที่ปกคลุมอยู่รอบตัว เธอนอนไม่หลับอีกเลยตลอดทั้ง

กไป มันไม่ม

ัน ฝันว่

อะไร เสียงเตือนจากข้

ตื๊ด! ตื

จากนั้นมือถือเครื่องบางก็หล่นลงจากมืออย่างช้าๆ พร้อมกั

ลถูกกลบมิดด้วยกรุ่นกลิ่นของดอกไม้หลากสี ความฉุนกึ

ุดท้ายด้วยความอาลัย พร้อมๆ กับ

หรือเ

อบโยน เรือนร่างบอบบางที่มาพร้อมกับส่วนสูงไม่เกินร้อยหกสิบกำลังยืนทอดสายตาไปสู่ท้องทะ

ิไห

สียง เขาลอบมองเสี้ยวหน้าหวานอมเศร้าแล้วสงสารจับใจ รมิดาอา

ก็เงียบหายราว

ึงขวบ พอเธอโตขึ้นมาหน่อย ครอบครัวใหม่ของแม่ก็ขยายใหญ่จนเธอแทบไร้ที่ยืน ดั

นอื่น...แ

อย่างไม่มีข้อแม้ เพราะเพียงเหตุผลแค่ว่า

ว่าสิ่งตอบแทนที่สาวน้อยคนนี้ได้

ล้ว ละ แล้วมิ

กคนรอบข้าง ใบหน้าหวานอมเศร้าทอดสายตาสู่เวิ้งทะเลกว้าง ท่ามกลางค

นั้นจำได้ตัวเองเด็กมาก ไม่รู้หรอกว่าโรงเรียนประจำคืออะไร แม่บอกเพียงว่าเธอจะมีเพื่อนให

ุขแบบสุขจริงๆ มันหายไปตอนไหนเธอก็อธิบายไม่ถูก รู้อีกทีชีว

องเธอไม่ดังมากพอ ทุกสิ่งที่ตั้งใจทำจึงส่งไปไม่ถึงหัวใ

ั้งใจเรียนหนังสือ ทำหน้าที่

ันได้มันทรมานแค่ไหน รมิดานอนไม่หลับเลยตั้งแต่แม่เส

ทว่ามันกลับสั่นไหวอย่างน่าสงสาร “มิ

ได้รับจากไหน อกเขาอุ่นอย่างไม่น่าเชื่อ สุดท้ายความเข้มแข

~ฮ

ถูก เขาไม่รู้ว่าจะปลอบเธอแบบไหน ทว่าสัญชาตญาณบางอย่างทำให้เขา

รือไง...มิยังมีคุณพ่อคุณแม่ของพี่ ม

ออย่างแผ่วเบาๆ ก่อนจะพยายามให้เด็

งแก้มเธอไว้ ขณะที่รมิดาพยายามส่งยิ้มจื

หน้าหนีเพราะกลัวเขาจะรู้ว่าปากเธ

วิตเธอจึงพลิกผันอย่างไม่คาดฝัน พ่อเลี้ยงอาจไม่ใจร้ายเหมือนแม่มด แต่แววตาที่เขามองมามันทำให้ระยะห่างระหว

ยิ้มอีกครั้งแล้วชวนเขาเดินเข้ามาด้านในรวมกลุ่มกั

ึ้นไห

บายใจ แต่ลึกๆ แล้วหญิงสาวยอมรับว่าใจหาย ยอมรับว่า

ยหน้ามองท้องฟ้าสีสดใสแล้วยิ้มขม

ีบบ่ายเบี่ยงทุกครั้งด้วยเหตุผลที่เธอฟังจนเบื่อ ท่านสั่งให้เธออยู่แค่โรงเรียน ขีดเส้นชีวิตในรั้วโรงเรียนปร

ำทุกอย่างเพื่อให้ท่านภูมิใจ แม้จะแอบน้อยใจในตรรกะบ้าบอของคนเป็นแม่ แต่ความหวังที่จะได

ิสิตมหาวิทยาลัยชื่อดัง ทว่า

แล้วนะมิ รีบ

งผ่านเบอร์แปลกที่จำไ

็นคนอื่น ไม่ใช่ลูกแม่” รมิดาทำใจกล้าขยับเข้าไปถามอดีตพ่

้าง กระทั่งดรันย์ต้องรีบขยับเข้ามายืนกั้นระหว

อาหน่า...อย

ยมารยาท! ใครกันแน

ยงเรียกชื่อเธอเต็มยศ ใ

ม่ได้ทำอะไรผิดเลย มันเจ็บปวดนะคะกับการที่ถูกคนทั้งบ้านเมิน ทำเหมือนเราเป็นกาฝากทั้งๆ ที่เราอยู่บ้านหลังนั้นมาตั้งแต่เกิด จู่ๆ ก็ถูกส

สงสาร แววตาฉายแวว

รได้กอดแม่ครั้งสุดท้า

รือตลอดเวลา เขาไม่ปฏิเสธเลยว่ารมิดาเป็นเด็กที่น่ารักและน่าสงสาร หลายครั้งเคยเกือบใจอ่อนยอมรับลูกเลี้ยง

ใส่สาวน้อยผู้น่ารัก เพียงเพราะต้องการต

มือนทำกับพ่อ.

ี้เขาคิ

หันหลังให้แล้วกลับไปยืนในจุดที่ลูกๆ ของตัวเองยืนอ