นคลุมเครือ รมิดาก็ไม่ได้เ

ียงหนังสือ ไดอารี่และของใช้จุกจิกนิดหน่อย ตุ๊กตาก็มีไม่มากเ

่อ่าสมราคาเพราะตั้งอยู่บนทำเลทอง ดรันย์ตัดสินใจพักอยู่ที่นี่หลังจากเรียนจบกลับมา แม้ว่าจ

นเงียบแ

หยียบย่างเข้ามาที่นี่มันทำให้เธอรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก ในทุกพื้นที่ล้วนหรูราอลังการ แม้การตกแต่งดูเรียบง่าย ทว่าทุกอ

องแรกขวามือ ส่วนห้องมิ...” เขาเดินนำขึ้นชั้

ึ่งข้างผนังสีขาวสะอาดตา “มันเป็นประตูเชื่อมระหว่างห้องพี่กับห

ดรันย์ก็ถอยออกจากห้องไปอย่างเ

งย่อยยับ รมิดาทรุดตัวลงนั่งกับพื้นราวกับคนหมดแรง ก่อนจะกอดเข

างนี้ไปจะเป

ม่สมบูรณ์ เหมือนโลกกำลังลำเอียง เทความเฟอร์เฟคไปทางเขาจนหม

ยงเรียกดังขึ้นมาถึงชั้นสอง ก่อนเธอจะกลั้นใจขานรับด

นอยู่หน้าเตาในชุดผ้ากันเปื้อนสีเข้ม ส่วนผู้อาศัยก็ร

้เธอรู้ตัว เขารู้ว่าเธออึดอัดและวางตัวลำบากยามที่เขาทำหน้าขรึมตามบุค

ะไรอ

เขา แล้วยิ้มแหย

บดึงมันออกแล้วก็พบกับบรรดาช้อนสั้นและยาวหลากหลายทรวดทรง

สลับกับช้อนที่เรี

ระเบียบขนาดไหน แต่พี่ไม่เสียเวล

เขาเฉลยเองว่าทั้งหมดทั้ง

ยังอ่ะ...พี่ทานจื

น้ำลายสอ ผัดพริกแกงทะเลจานนี้ส่งกลิ่นยั่วน้ำลายจนแทบเก

ะ!” ทุกอย่างที่เธอหมายถึง ไม

ขา หรือไม่เธอก็คงหิวจัดถึงขนาดที่ว่าขอเติมข้าวสามครั้งอย่าง

านไปล้างอย่างรู้หน้าที่ ขณะที่เจ้าของห้องก็เดิน

ราะเห็นว่าไม่มีประโยชน์อะไร ถึงถามไปก็ไม่ต่างอะไรกับการสะก

ยังไงต่อเร

ขาคือการส่งเสียรมิดาให้จบการ

ปชั่วครู่ เมื่อมีก้อนแข็งๆ วิ่งปราดมาจุกตันที่

บไปก้มหน้าก้มชามล้างถ้วยอย่างขมักเขม้น ก่อนจะทำหน้ามุ่ยเสียงอ่อย

มั่นใจของคนพูด กระนั้นกลับเล่นเอา

ข้ามาใกล้ ก่อนจะบัง

ย์หมอ ทำไมแค่เรื่องเรียน มิต้องไปลำบากหางานทำด้วยล่ะ มิฟังพี่นะ...ต่อไปนี้พี่จะดูแลมิเอง

ั้น เพราะรู้ดีว่าไม่มีแม่แล้ว

พี่เป็นพี่ชายอ

อมเนี๊ยบแบบนี้ ชีวิตที่แสนซุ่มซ่าม

คนแบบนี้ แล้วสาวๆ ของคุณหม

นทีจริง “เห็นหล่อๆ แบบนี

าะร้อยทั้งร้อยก็อยากได้คนดีมีโปรไฟล์แบบนี

วเธออย่างเอ็นดู “เราน่ะ ล้างจานเสร็จก็รีบเข้า

เกรงใจ...ไม่อยากให

รเลย นิดๆ หน่อยๆ เอง มิก็ถือซะ

บคิด ก่อนจะย

แต่...แค่นิด

ขอ แต่เธอคงไม่รู้ว่า ‘นิด

่ในห้างสรรพสินค้าที่ราคาแพงหูฉี่ เขาพาเข้าร้านนั้นออกร้านนี้จนเมื่อยขาไป

้านไหนก็มีคนวิ่งเร่มาต้อนรับ ทักทายกันอย่างสนิทสนม จน

ักหนาคะ ที่ซื้อมานี่ใส่

พราะทุกครั้งที่พูดเขาก็ไม่ฟัง ซ้ำยังจับเธอลองเสื้อผ้ากองโ

าอย่างเร็วจี๋ เมื่อเขาเล่นบอกยี่ห้อที่ต้องการอย่างไม่เคอะเขิน ก่อนจะส่งเธอให้กับพนักงานขายที่ยืนรออย่างรู้หน

อแง เมื่อเห็นว่าเขาทำท่าจะพาเธอม

ขาเสียงหวาน ปากอิ่มยื่นออกมาอย่างน่ารัก ใบหน้าสวย

างน่าหยิก พร้อมๆ กับน้ำเสียงที่ออดอ้อนเกิ

ก้มลงมองของที่ถืออยู่ “ยังเหลือของใช้ส่วน

น้าเร็วหวือและในนาทีนี้ท้องเธอร้องแทบจะดังกว่าเสี

มิห

ต่ว่

ี่ปุ่นชื่อดัง “แล้วก็...ไอติม” ประโยคสุดท้ายเธอพูดเสี

ซิมากินทั้งที่ตัวเองไม่ชอบ เขาเกลียดกลิ่นของวาซาบิมากพอกับเกลียดการไปทำงานสาย แต่นาทีนี้เขากล

องกันตัวเองออก สาวน้อยกล้าเข้าใกล้เขามากขึ้น ยอมให้เขาจับจูงไปไหนมาไหนได้อย่างไม่ขัดขื

เวลาละลายพฤติกรรมของเธออย่างที่ไม่เคยทำกั

มือนเจ้าตัวจะติดเขาแจกว่าเดิม หลังจา