ยุขังตนเองอยู่ในคอนโดร่วมอาทิตย์ ขาดการติดต่อสื่อสารกับทุกคน ไม่ไปไหน ไม่พูดกั

่ใบหน้าหล่อๆ ของน้องชายให้หายแค้น ให้สา

ด้หรือยัง ทำใ

มอารมณ์ได้ มือหนากระชากคอเสื

่พร้อม ไ

งถนัดตา เพียงแค่คิดถึงสิ่งที่รออยู่เบื

จะพร้อม ห๊ะ!” เสียงเข้มตะคอกอีก ความโกรธแล่นขึ้นเป็นริ้วๆ

ด้วยความสมเพช แต่ก่อนที่จะได้เอ่ยอะไร

บงการชีวิตกันสักที” วายุตะคอกสียงดั

อ้

ทั้งหมดมันเพราะพี่คนเดียว หึ...พอ

่พี่ชายด้วยความฉุน วาโยเลือดขึ้นหน้าในบัดดล สองมือหนากระชากคอเสื

ียงทุกคำพูด สายตาทั้งสองจ้องสบอย่างไม่ยอมกัน

กูทำอะ

ก้อง มือหนาสลัดพี่ชายออกสุดแรง ก่อ

ขารักมึง

บหน้าคมส่ายหน้าด้วยความระอา ไม่รู้ว่าตอนเด็กเขาเอาข้าวป้

วายก็สงสา

ซบอก

แววตาเขาหลุกหลิกจนพี่ชายนึกขำ น้อย

ด คือชายในฝัน คือพ่อของลูก

ยงปรายตามองเล็กน้อย ก่อนจ

ขา มันไม่ได้หมายว่าเขารักกูแบบคนรัก เพ

ยตาเหยียดหยันพี่ชายเต็มที “

ั๊

ถลา มือหนายกขึ้นลูบบริเวณที่ถูกต่อย ก่อนจะดุนลิ้นที่ข้างก

ถึงกลับรับไม

ถึงกลิ่นคาวของเลือดในช่องปาก จนทนไม่

ุ

งชายอีกครั้ง ก่อนจะง้างหมัดด้วยอารมณ์เดือดดาล

จนมึงพอใจนั่นแหละ ก

ตาเขาตัดพ้อพี่ชาย

ารู้กันไปทั่ว ว่าพี่น้องทะเ

้องชายเขาเจ็บปวดแค่ไหน คนเป็นพี่ย่อมรู้ดีเสมอ มือหนา

ขาไม่ว่าผู้

ม่ถอดเสื้อออกจากห้อง

จนพี่ชายนิ่งสนิทเ

แต่มึงก็ยังทำ...แล้วตอนนี้จะมาถามหาความรับผิดชอบจา

นที่นอนกับอ

ต่ำ สายตาเขาไม่พอใจอย

สองกว่า แล้วใครบอกว่ากูอยู่นั่น” วายุถามเสียงเเข็ง พลางสาวเท้าเข้าห

จะรื้อฟื้นอีกทำไม ตอนนี้มึงควรจะกลับบ้านมากกว่า กลับไปดูสิ่งที่มึงได้ก่อ

ิ มึงไม่ใช่กูนี่นา

สั่นเครือนั้น กำลังคิดถึงร่างบางของคนไกลที่เขาพยายามจะลืม พยายามเ

ษ! กูยอมรับฺ

รู้ว่าเถียงไปก็ไร้ประโยชน์ ต้องรอให้วายุอาร

ิดชอบเขาซะ อย่าทำสันดานแบบนี้ มันไม่

แดกดันจนวายุหน้าชา แต่สุดท้

็รักเขา” ร่างสูงผุดลุกขึ้นอย่างหัว

ดิม ยังไงก็ไม่เหมือน ผมเกลียดเด็กพ

ามขี้เล่นอย่างเคย มีเพียงความแน่วแน่และ

ตุผลหลักที่ทำให้มึงไม่พ

งไปรอบห้อง ก่อนที่จะตัดสินใจย่างเท

้าไปขวาง เมื่อพี่ชายกำลังจะเปิดเข

งนี้...ออกไป

แต่วายุกลับยืนนิ่ง พลางฉุดยื้

อกหน่า ก็แค่

ม่เช

นะ...ขอ

ใจอย่างเห็นได้ชัด จนวาโยต้องจำใ

น เพราะเรื่องนี้มึงคนเป็นคนก่อ มึงต้องรับ

ตาคมทั้งสองฟาดฟันกันสักพัก สุดท้ายวายุต้องยอมกลับด้วยความจำยอม เพียงเ