ยแห่งความเศร้า คละเคล้าไปด้วยหยาดน้ำตาที่ยังไม่หยุดไหล เพียงแค่เห็นหน้าเขา ความหวาดกลัวก็ถาโ

เหรอ พ่

กระทำของบุตรชายที่รัก สายตาคมเหลือบมองไปยังร่างบ

รับคุณแม่ ทำเหมือนกับผม

ขณะที่พูดร่างสูงของวายุก็นั่งลงตรงข้

ดี๋ยวนี้ แต่ด้วยความเครียดและอารมณ์ไม่คงที่ ทำให้เจ้าตัวกลั้นส

ใครตาย แต่แก

ความโกรธเกรี้ยว ใบหน้าข

งที่รู้เรื่องนี้จากพี่ชายมาก่อนหน้า แต่กร

ยไม่อาจให้คำตอบกับเขาได้เต็มปากนัก เนื่องจากสายตาคาดคั

ตั้งครรภ์ถูกยื่นมาตรงหน้า แต่วายุกลับปัดมันทิ้งอย่างไม่ใยดี

ซ! ฉันอยากได้ย

น อลิสาสุดจะทนกับเหตุการณ์ตรงหน้า สองขาเรียวรีบพาเจ้าของร่างก้

้องกั

ร้องลั่นด้วยความตกใจ อลิสารีบเกาะกุมหน้าท้อง

ณยุ

วายุเพิ่งแรงบีบต้นเเขนเธอแน่น ก่อ

าให้ฉันชื่นใจหน่อย

่อยน้องเด

โกรธ จากความเจ้าอารมณ์ของบุตรชาย ถึงเเม้ท่านจะไม่ชอบหน้าอล

ม! เหอะ! ทำไมยังกล้าปล่อยให้ท้

นเเขนเรียวจนเธอน้ำตาไหล อลิสาพยายามบิ

ย...ช

่องของผมสองคน

่ง แต่สายตาเขากลับจดจ้องร่างบ

เธอต้อ

ะไรขึ้นมา ในเมื่อใ

ันกลับมองบิดาด้วยความเจ็บปวด แววตาเขาอ่อนแสง จนน้ำสีใสๆ เอ่อคลอหน่วยตาจนเกิดประกาย

เท่านั้น ไม่ใช่ผู้หญิงแบบนี้” วายุพูดกับบิดาเสียงขร

ว่าไอ้ที่อยู่ในท้องเธอมันก็แค่ก้อนเลือดที่ไร

ี๊

ัน ไม่ผิดจากที่คิด โหดร้ายกว่าอีกนิดตรงที่เขามองว่าลู

พูดว่าเขาไร้ค่าเด็ดขาด ถ้าคุณไม่ต้อง

้อยปกป้องหน้าท้องแบนราบด้วยความหวงแหน ลูกของเธอ...ไม่ว่าเหตุผลอะไรก็

มา ไม่เคยขอให้คุณรับผิดชอบด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้น...อย่าร้อนตัวค

จิ่งนองไปด้วยน้ำตา อลิสากวาดมองทุกคนในห้องด้วยแววตาเจ็บปวด

็บปวดไว้เบื้องหลัง แม้กร

ันแบบนี่นะอลิ

ะชากเเขนเธอ จนร่างบางปลิวหวือ อลิสาตกอยู่ในอ้อมกอดเขาอย่า

ก...อีกคน

..อีกคนอยากหน

น้องเ

ความรู้สึกบางอย่างออกจากหัว ก่อนจะหันกลับมาจ้องหน้าเธอนิ่งด้วยแววตา

่เห็นร้องว่าเจ็บสักนิด ทั้งๆ

ั๊

่ใบหน้าทันที จนร่างสูงต้องเซถลาไปตามแรงกระแ

่งแล้วกระตุกยิ้มด้วยท่าทียั่วโมโห ในขณะที่วาโยนั้นโกรธจัดไ

ังกับวาย

ู้ชายซะเปล่า แต่พูดอะไรทำไมมึงไม่คิดถึงจิ

ข้าหา เมื่อเจอท่าทางยียวนที่ไร้ความสำนึกผิดของวายุ จนคนเป็

หอ

ครั้งหนึ่งเขาเคยเป็นน้องเล็กของบ้าน ที่ทุกคนต่างรุมล้อม

น้า มือบางลดลงลูบหน้าท้องแบนราบอย่างแผ่วเบา เพื

ี้ ทุกคนเคยเห็นใจผมบ้างไหม เรียกผมกลับมาทำไม! ทั้งที่อยู่โน้น ผมก็มีความส

งเบือนหน้าหนี เมื่อน้ำตาเม็ดโตร่วงผ่านใบหน้าคมที่แดงก่ำ

อยู่ไปทำไม ในเมื่อโลกนี

้าเร็วๆ ออกจากบ้านทันที ท่ามก

ลิ

ที่มากนัก เพื่อให้รอดพ้นจากที่แห่งนี้ ตั้งแต่วันแรกที่เหยียบย่างเข้ามา จากบ้านเด็กกำพร้าสู่ค

็เหมือนกันเพราะไม่มีใครสัก

ยังส่งเสียงคำรามไปทั่วคุ้งฟ้า จนร่างบางที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาวิ

รี

รี

งบางที่ทรุดฮวบลงบนพื้น อลิสาเจ็บใจตัวเองนัก เมื่

ก! ฝนตกแบบนี้จ

่งฝ่าสายฝนที่โหมกระหน่ำ สองขาของเขามันก็ก้าวออกมาเองโดยอัตโนมัติ รู้อีกตัวทีก็คว้

ามาย

รวดเร็ว จนหลงลืมไปว่าในตัวเธอนั้น ยัง

จากความทุกข์ที่ถาโถม บางทีอลิสาก็เห็นว่านั่นอาจเป็นทางออกที่ดีที่สุด

คร่ำหวอดในวงการมาเกือบหกปีเต็ม แต่อลิสาปฏิเสธไม่ได้เลยว่า หากข่าวคราวนี้หลุดรอดไปถึงห

ูลืมตา อลิสาจะโอบกอดลูกน้อยของเธอไว้สุดแรง ถ้าหากพ่อลูกนั้นไม่คิดแม้จะเหลียวแลสักนิด สอ

ยุ่

อทำเพียงเเค่มองเหตุการณ์ต่างๆ ภายในบ้านด้วยใจที่ระทึก แต่อลิสายังน

ธอสวมใส่นั้น แค่ปิดนวลเนื้อขาวๆ ยังปิดแทบไม่มิด ส่วน

ือนกันว่าจะตามออกมาทำไม การที่เธอออกจากชีวิตเขาไป ม

ล่บางอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะฉุดรั้งอลิสาท

ไปรับผิดชอบในสิ่งที่เธอทำกับฉันเดี๋ยวนี้” วายุก

อย่ามายุ่ง ไม่รักก็

าไม่ยอมปล่อยเธอสักที ฟันคมๆ จึงอ้างับหลังมือหนาสุดแรงเพราะหวังจะให้เข

จหรื

ยังไม่ยอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระ วายุสบตาเธอนิ่ง มือเขา

สะอื้นที่เก็บกักมานานออกจนสุดเสียง ระบายทุกความอึดอัดที่มีให้เขาได้รับรู้ ในขณะท

บ้านก

ป็นลม อลิสาส่ายหน้าพรืด พลางขยับกายหมายจะหนีให้พ้นเขา แต่วายุกลับไม่สน แขนแกร่งตว