มุมมองของเฉินหลีซือ：

หลังจากผมออกมาจากบ้านเก่าตระกูลเฉิน ผมก็ขับรถไปโรงพยาบาลทันที

ผมนั่งอยู่ข้างเตียงผู้ป่วยของเหรินธา แล้วก็ย้อนนึกถึงเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ มันทำให้ผมรู้สึกหดหู่ใจมาก

ทันใดนั้นผมก็ได้รับข้อความฉบับหนึ่ง

【คุณปู่ตกลงให้เราอย่ากันแล้วนะ 】

ตัวอักษรเล็ก ๆ ไม่แค่ไม่กี่ตัวในข้อความนี้ มันบาดตาบาดใจผมมาก

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ หัวข้อที่ซือเจียเหลยคุยกับผมมีแต่เรื่องคือการหย่าแบบนี้

เมื่อก่อนเธอมักจะชอบเกาะติดผม คอยตามอยู่ข้างหลังผมเสมอ ราวกับว่าไม่อยากจะห่างไปจากผมเลยแม้แต่วินาทีเดียว

ในตอนนั้นผมรู้สึกได้ว่าเธอสนอกสนใจผมมาก

แต่ตอนนี้ เธอสนใจแค่ว่าเมื่อไหร่เธอจะหย่ากับผมได้เท่านั้น

ผมไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมแกะน้อยผู้ว่านอนสอนง่ายมาตลอด จู่ ๆ ถึงได้กลายเป็นกุหลาบมีหนามไปซะได้？

ไม่แม้แต่จะให้ผมได้เตรียมพร้อมเลยสักนิดเดียว

“ทะเลาะกับคนในครอบครัวอีกแล้วเหรอ？” เหรินธาที่นอนอยู่บนเตียงสังเกตเห็นว่าผมทำตัวผิดปกติ จึงถามขึ้นมาทั้งที่สีหน้าดูอ่อนแรง

“อืม”