.3

กกาลงบนโต๊ะ เอนตัวพิงเก้าอี้ด้วยท่าทางสบายๆ นรภัท

มาทำห่าไรตอนนี้ว

ี่โรงพยาบาลน่ะ

รอท่านกลั

ะทำงาน ไม่ถามเจ้าของห้อง คว้าถุงมาวางตรงหน้า หยิบของว่างออก

์บดีมองหน้าผู้พูดที

ธรรมดา อร่อ

ต่างกันก็ตรงน้ำสลัดที่สูตรใครสูตรมัน” นรภัทร

ธรรม์บดีเกือบหลุดปากเรียกผิดชื่อ ดีที่รู

่กินเอง” พูดจบก็กั

เพราะถ้าอยากกิน มันคงไม่

้งก่อนไปบ้านนาย ได้กินแกงเลียงใส่กุ้งสด ฉันติด

เลย กินไปคำนึง

หรือกลืนลงคอวะ วันนั้นนายกินข้าวสองจานเชียวนะ

ดีถึงกับหน้าตึง เมื่อ

นี่ก็เดือนนึงแล้วนะ ไม่มีวี่แว

ล้วลูกหมีจะท้องได้ไง ถ้าท

ื่องนี้นรภัทรรู้ดี ที่เอ่

อกนะว่า

มดอารมณ์ดื้อๆ” ความที่เป็นเพื่อนสนิทกั

ากยุ่งเรื่องนี้หรอกน

ิดอ

อย่างนี้ ไม่เรียกขาดทุน ไม่พูดว่าเสียเปรียบก็คงไม่ได้ เพราะทางนั้นมีแต่ได้กับได้” ธรรม์บดีฉุกใจเรื่องนี้ขึ้นมาทันใด “แล้วที่ดินผืนนั้น ตอนขายจะได้ราคาสามสิบล้านหรือเปล่า ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใช้เวลาเท่าไหร่ก

ช่วยเหลือลัดดา แล้วยังอาจถูกหัวเราะเยาะที่โง่ ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยม หากทางนั้นรู้ว่า ต้

ม่ท้องจริงๆ ค่อยพึ่งหมอ” นรภัทรแนะนำ “แล้วแต่นายนะ มันไม่ใช่เรื่องของฉัน ฉันแค่แน

แบบนี้ฉันเสียเปรียบ ท

อ “ฉันว่าเราไปกันเลยดีกว่า ไปหาไรกินก

ได้กินมื้อเช้าและแซนวิชที่หล่อนทำ ตอนนี้ท้องเลยร้องประท้วง ขณะที่เขาลุกขึ้นออกไปจากห้องไปพร้อมกับน

ยสอ

นห้างสรรพสินค้าชื่อดังติดริมแม่น้ำเจ้าพระยา หล่อนโบกม

ษนะที่มาช้า” กุลธิร

ทุกที ทั้งที่ยังไม่ถึงเวลานัดเลย” พัชรินทร์

่อนไง ฉัน

บยิ้มให้พัชรินทร์ เพื่อนรักที่รู้จักกันมาตั้งแต่ประถมศึกษ

อยสูง เพื่อนสนิทอีกคนในรั้วสถานสงเคร

ของกินที่นี่แพงนะ เสียดายเง

์ตอบเพื่อน “ฉันได้เงินพิเศษจากเจ้านายมา เพราะฉันดิวงานกับลูกค้าได้

ือนเหมือนแกจัง หาตั้งหล

่สภาวะขาดทุนติดต่อกันเป็นปี จำเป็นต้องคัดพนักงานออก กุลธิรัตน์เป็นหนึ่งในสามสิบคน หล่อนจึงตกอยู่ในสถานะว่าง