์ราชินี แต่ครานี้ที่ต้องมาร่วมงานก็เพราะดยุกกาบริเอลเป็นคนสั่ง เขาใช้เหตุผลที่เคยช่วยเหลือเธอบังคับให้เธอมาร่วมงาน แม้จะไม่อยากมาก็ตาม หลังจากที่จุดพลุเปิดงานเสร็จนาเซียก็หาทางที่จะหลบเลี่ยงออกมา เธอเ

กเล็ก ๆ ที่มีหญิงชราผู้หนึ่งกำลังนั่งขดตัวอยู่ข้างลังไม้เก่า ๆ หญิงชราผู้นั้นยกยิ้มให้กับเธอพร้อมกับแววตาสีขาวฝ่ามัว เธอมองดูราวกับว่าเธอเคยเห็นหญิงชราผู้นี้ที่ไหนสักแห่ง ไม่ช้าหญิ

เปล่งเรียกใครอีกคน นาเซียหันกลับไปมอง ตัวเธอยืนอยู่กลาง

ธอแล้ว มันช่างเป็นภาพที่น่าหวาดกลัว ชีวิตของนาเซียผู้นี้น่าสงสารนางเป็นนางร้ายที่มักถูกกระทำต่อร่างกายของเธอนับครั้งไ

เซียท้วงเมื่อเห็นพวกนั้นเริ่มขยับตัวเข้าหา หา

น้าหรือไม่” ชายสูงใหญ่เอ่ยกล่าวไม่พอ มันย

ือหยาบกร้านปิดปากของเธอไว้ ก่อนจะอุ้มตัวเธอพลาดบ่า เสียงดนตรีดังไปทั่วเธอคิดว่าคงไม่มีทางที่เสียงของเธอจะถูกได้ยิน นาเซียพยายามสงบนิ่งคิดหาทางออกเพื่อตัวเองเสียก่อน แต่ก็ดูไร้หนทางเมื่อร่าง

อลแน่นะ” เสียงชายผู้หนึ่งเอ่

้ ดูท่านางคงจะหลงมา” ชายร่างซูบผ

หมดสนุก ถ้าเห็นรอยนั้นบนผิวสวย ๆ ของนาง” ชาย

ๆ เธอ นาเซียยกตัวเองขึ้นนั่งพร้อมกับหันไปมองด้วยความตกใจ เมื่อกี้เธอไ

ยอีกคนร้องเมื่อหันไป

นที่ชายคนที่เป็นหัวหน้ากลุ่มถูกแรงบางอย่างบีบเข้

ือกโบน ไม่มีแม้แต่เสียงร้องใด ๆ สุดท้ายร่างนั้นก็ทรุดลงนอนกองอยู่ที่พื้น เหล่าลูกสมุนเห็นท่าไม่

สังเกตที่เธอหายไปเสียแล้ว มิกาเอลย่อตัวอุ้มร่างบอกบางของเธอขึ้นอย่างเร็ว เขาคลุมชุดที่ขาด

น” มิกาเอลเอ่ยเสียงดุเมื่อใ

้นตอบ ตัวเธอสั่นเทาราวลูกนกที่ตกจากรัง กามิเอลอดนึกสงสารนางไม่ได้ เขามองดูร่างกายที่สั่นเทาจนร

มุ่งตรงไปยังปราสาทแยกที่ถูกจัดไว

จะต่อว่านางที่ทำให้เกิดเรื่องวุ่นวาย แต่ทันทีที่เห็น

าเอลเพียงไม่ส่งนางให้แก่ลาฟาซ แต่เ

ให้ข้าดูแล” ลาฟาซแย้งขึ้นทั้งยังเ

ามหา เพราะถึงอย่างไรอาณาเขตนี้เขาก็คือผู้ปกครอง หากเขาหานางช้าไปกว่านี้อีกเพียงไม่เท่าไหร่ เขาไม่อยากนึกเลยว่าสตรีที่หยิ่งยโสเช่นนาง หากถูกทำลายศักดิ์เช่นนั้นไปนางจะมีสีหน้าเช่นไรกัน มิกาเอลอุ้มนาเซียมายั

ลับมาเป็นเช่นเดิม” เซลีนไม่พูดเปล่า เธอแตะเรียวมือไปยังบาดแผลที