คุยดีกว่า จะได้ตกลงกัน” ‘อาจารย์พล’ รู้ดีว่าผู้ปกครองของฉันค

ินสนับสนุนมาขู่ ทว่ามันก็ย

ลย ฉันจะได้ด่ามันที่ไม่ส

สั่งสอนลูกของตัวเองด้วย

ั

ย่างรุนแรง ก่อนที่มันจะกระ

ขึ้นจากทางด้านหลัง พอหันไปมองฉันจึงรู้สึก

ดสูทสีน้ำเงินเข้มเรียบหรูเต็มยศ คาดว่าแด๊ดคงจะรีบออกจากบริษัทหลังจากประชุมเสร็จแล

้าห้องนั่นแหละ ตั้งแต่เล็กจนโตแด๊ดส่งคนมาคอยดูแลฉันอยู่

ยู่เหมือนกัน แต่ฉันก็เ

อียด” วงแขนแกร่งตวัดโอบกอดฉันไว้ พร้อ

จ็บแขนตรงที่ถูกบีบ ทว่าพออยู่ใกล้แด๊ด

ม่สั่งสอนลูกตัวเองบ้าง ปล่อยให้มาทำตัวเกเรใส่คนอื่นอยู่ได้!” ขณะกำ

ว่ากระแสน้ำเสียงนั้นก็เต็มไปด้วยความน่าเกรงขาม “ถ้ารู้เรื่องเพียงแค่เสี้ยวเดียวก็หุบปาก

ดยไม่ตกหล่นแม้แต่คำพูดเดียว หางตาแอบเหล่มองใบหน้าถอดสีของพ่ออมย

คนแบบนั้น” กระนั้นพ่ออมยิ้มก็ยั

ณ์ตรงหน้าจะร้ายแรงมากแค่ไหน ค่อนข้างเห็นบ่อ

สมอ แล้วเอาอะไรมามั่นใจว่าเวลาลูกขอ

ส่หาเรื่องเอง” คำพูดของแด๊ดเจย์ทำให้คนฟังถึงกับหน้าตึงเมื่อได้ยิน “ลองกลับไปคุยกับล

ย่างขัดใจ ทว่าก็ยอมเป็นฝ่ายป

อ” คล้อยหลังพ่อของอมยิ้ม แด๊ดก็หันไปซักถา

่ายปกครองผู้น่าเกรงขามสำหรับนักเรียนมีท

บคุณ

ว่าประโยคที่เอื้อนเอ่ยออกมาจากลำคอแกร่งจะดูเหมือนกั

ของอาจารย์พล ฉันก็พอจะเดาออกว่าที

์ตึงเครียดตรงหน้าด้วยการกอดท่อนแขนของแด๊ด พร้อ

ก่อนจะเลื่อนฝ่ามือมากอบกุมข้อมือบางแ

เท้าก้าวพ้นขอบประตูออกมาได

ตรงที่ขึ้นรอยแดงเข้าหาตัว แต่ดูเหมื

้น พร้อมกับเอื้อมมือมาจับท่อนแขนฉันแ

ตากลมโตหลุบมองพื้นเพราะไม่กล้าสบตาร่างสูง

โกรธฉันจ

ห่วงเป็นใย ฉันถึงได้กล้าเงยหน้าขึ้นสบตากับแด๊ดอีกครั้ง แม้ว่าอีกฝ

ันก็กลัวว่าแด๊ดจะกดน้ำหนักมือลงมาเพื่อพิ

ู่ข้างกันกับคนที่คอยรายงานเรื่องของฉันให้แด๊ดฟัง “กู

ย่างว่าง่าย แม้คำสั่งนั

หนูว่

่าร่างสูงก้าวตรงเข้าไปหา ‘พี่ภูมิ’ บอดี้การ์ดส่วนตัวของฉัน

ท่าทีว่าจะหลบหนีฝ่ามือนั้น ฉั

ันก็อยากมีเวลาส่วนตัวนั่งเงียบๆ คนเดียวแล้วคิดนั่นคิดนี่บ้าง จะให้พ

ลงโทษหนูแทนหรือเปล่าล่ะ” ท่าทีของแด๊ดอ่อนลงกว่

ลยก็ได้” ฉันพูดเสียงอ่อย

กลงโทษหนูด้

ห้ฉันเกิดความรู้สึกเสีย