ครับนาย” เมฆเอ่ยถามอย่างหยั่งเ

ึงไปพักผ่อนเ

ิทก้มหัวรับคำ ก่อน

ยู่บนโซฟาภายในห้องนั่งเล่นอีกครั้ง

น้องเรย์ร้องไห้จนผล็อยหลับไป ด้วยความที่ไม่อยากปลุกให้คนตั

็กนึกถึงเหตุการณ์เลวร้ายนั้นอีก แล้วจะหลับต่อไม่ไ

หนักอะไรมากมายนัก แต่เมื่อเที

ร๊

ค่อยๆ วางคนตัวเล็กให้นอนบนเตียงแผ่วเบา ก่อนจะเอื้อมมื

ไรหนูอีกแล้ว” มือใหญ่วางทาบไปบนศ

งไง ที่ตัวเองเป็นต้นเหตุให้ค

ู่กับความคิดของตัวเอง ผมจึงไม่รู้ตัวเลยว่าน้องเร

่รู้ตัวผมก็เตรียมจะชักมือกลับ

ดมือของผมไว้ไม่หมด น้องเรย์จึง

ค่ะ หน

งถามย้ำ เมื่อเห็นท่าทีอึกอั

อมกับส่งยิ้มอ้อนเล็กๆ มาให้ “หนูคงใ

์บอก วันนี้คนตัวเล็กใช้พลังง

ด๊ดลงไปทำอะไ

ลุดยิ้มให้กับประโยคที่ดูเหมือนจะเป็นห่วงเป็นใยนั้น หากว่า

ึกพิเศษ

พิเศษ:

้ถึงกระแสความขุ่นเคืองเล็กๆ ในน้ำเสียงของ

ยู่แล้ว ยิ่งแก่ยิ่งหล่อ” ฉันรีบพูดแก้ไขสถา

ำหรับฉันที่สุดแล้ว แถมโอกาสจะได้ทานฝีมือแด๊ดไม่ได้มีบ่อยๆ ด

.

ฉันรีบยันตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนจ

ฉัน ดังนั้นวิธีนี

้คำตอบที่พอใจฉันจึงผละออกมา และ

ะชะงักเมื่อเห็นว่าแด๊ดนิ่งงันผิดปกติ คล้ายกับว

งไปกันเถอะเด

ที่ไหนรีบเดินออกจากห้องแล้วปล่อยให้ฉันวิ่งตามหลังต้

รีบนำพาสองขาของตัวเองวิ

ที่มีขาเรียวยาวกว่าผู้หญ

บมามองหน้าฉัน และเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบตา

อยู่ใกล้ๆ