น ชายหนุ่มจัดเตรียมของให้พร้อม วันนี้เขากับบุตรชายจะเข้าเมืองเพื่อเอาสูตรพะโ

ื่นยังพอมีเหลือ ถ้าเจ้าเห็นว่าสิ่งไหนดีก็ซื้อมาเถอะ เราคงต้องเริ่มเก็บสะสมเสบียงสำหรับฤดูหนาวแล้ว ถ้าร

สิ่งใดหรือไม่” จางอี้เทารับเงินมาจ

ที่มุมหนึ่งสำหรับวางเสื้อผ้า นางหยิบเอาผ้าปักและถุงหอมที่เก็

้ายออกจากเมืองหลวง ก่อนหน้านี้ข้าเก็บไว้ ถ้าไม่มีเหตุจำเป็นจริง ๆ จะไม่นำออกมาขาย ตอนนี้พวกเราต้องการเง

ือ เหตุใดถึง...” จางอี้เทามองดูผ้าในมือ แต่ยังไม

าถึงนี้ ของพวกนี้ถ้ามันช่วยครอบครัวเราได้ ข้าไม่เสียดาย อีกอย่าง เรากำลังจะ

นางรู้ว่าสามีไม่อยากขายสมบัติของภรรยา เขาอยากทำหน้าที่หัวหน้าครอบครัวที่ด

ปักจนไม่มีที่เก็บเป็นแน่” จางอี้เทาได้แต่กุมมือภรรยาไว้แล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทำไมเข

ผ้าที่สวยงาม เครื่องประดับก็เป็นเพียงปิ่นเงินเก่า ๆ อันเดียว แป้งผัด

ด้จากที่ไหนอีก อี้เทาจึงได้แต่ให้สัญญากับตนเองในใจว่าสักวันหนึ่งภรรยาของเขาต้องได

ืองหลวงอย่างน้อยต้องได้ราคาชิ้นละเจ็ดตำลึง แต่ที่นี่ชาวบ้านหรือก็ยากจน คงขายราคานี้ไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็ควรได้สักห้าตำลึงเจ้าค่ะ

งไม่ต้องเป็นห่วง” อ

ะขอรับ” จางอี้หมิงที่ยืนมองอยู่ เห็นสองสามีภรรยาแสดงความ

ต้องกลับมามั่งคั่งอ

เมืองไห่ถัง การเดินทางใช้เวลาเท่าเดิมเหมือนที่เข้าเมืองมาครั้งแรก ไม่นานสองพ่

างหรอกหรือ” จางอี้เทาถามบุตรชาย เขาเพิ่งนึกขึ้นได้ ตอนแรกตนเองจ

ม่ ถ้าเราเอาสินค้าตัวใหม่อันอื่นออกมาใกล้กันเกินไป อาจทำให้ยอดสั่งซื้อน้ำตาลผ

ก่งกาจยิ่ง” จางอี้เทาเอ่ยชมบุตรชายพร้อ

รับว่าข้า

มเป็นยีผมจางอี้หมิงไปหนึ่งทีด้วยความมันเ

มันหมูกับน้ำตาลผักมาใช่หรือไม่ขอ

้ำเช่นนั้น” จางอี้เทาเอ่ยเย้าลูกชายด้วยรอยยิ้ม ก็หมิงเอ๋

ทดลองทำพะโล้แห้งให้เขาได้ชิมใช่หรือไม่ ถึงใ

ึงให้ท่านพ่อเตรียมน้ำมันหมูกับน้ำตาลผักมาด้วย” อี้หมิงตอบก่อนจะหยุดเดิน เงยหน้า

องเอาไปขายดู” จางอี้เทาตอบคำถามบุตรชายแล้วจูงมือจางอี้หมิงเดินตรงไ

เหลาอาหารอันดับสอง คือเหลาอาหารซิ่งฝู เหลาอาหารของพวกเขาตั้งอยู่ตรงข้ามกันคนละฝากถนน จึงไม่แปลกที่

งอยู่ตรงไหนขอรับ” จา

ึงแล้ว ไม่ต้องเลี้ยวไปไหนนะ เหลา

” จางอี้เทากล่าวขอบคุณเถ้าแก่ร้านบะหมี่แล้

้สึกมั่นคงและแข็งแกร่งปรากฎเด่นชัด ตรงประตูทางเข้ามีรูปปั้นสิงโตคู่ตัวใหญ่ตั้งอยู่ ถึงแม้จะมองจากข้างนอกเข้าไป ไม่ได้เห็นว่าข้างในตกแต่งอ

็ดูราบเรียบ ชายหนุ่มสะพายตะกร้าไม้ไผ่สานไว้ข้างหลัง ส่วนเด็กชายมีร่างกายผอมแห้ง ทำให้เสี่ยวเอ้อร์ที่มีหน้าที่ต้อนรับพิจารณาแล้วว่าคงไม่ใช

ออกไปเร็ว อย่ามายืนเกะก

าหาร ไม่ทราบว่าพี่ชายพอจะให้ข้ากับท่านพ่อเข้าพบเถ้าแ

ของเมืองไห่ถัง ไหนเลยจะเอาอาหารพื้น ๆ ของชาวบ้านมาขายได้” เสี่ยวเอ้อร์ยกมือทั้งสอ

ที่ข้าจะให้คนมาไล่พวกเจ้าสองคนพ่อลูก” เสี่ยวเอ้อร์คนเดิมยังคงเอ่ยปากไ

รชายก่อนที่จะรีบเดินหนีออกไปจากหน้าเหลาอาหารที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเหลาอาหารอันดับหนึ่งของเมืองไห่ถั

ฟิงฟู่มากแล้ว จางอี้เทาจึงวางบุตรชายลง พ

์ เจ้าบาดเ

ข้าหนีมานะขอรับ” จางอี้หมิงตอบบิดาพลางหม

กเด็กน้อยด้วยรอยยิ้ม มันเป็นเรื่องที่ทำให้เด็กน้อยถึงกับน้ำตา

ู่อย่างโดดเดี่ยว ดิ้นรนเอาชีวิตรอดด้วยตัวคนเดียวมาตลอด ทว่าตอนนี้เขามีท่านพ่อ มีครอบ

้เทาเอ่ยถามบุตรชายอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง เขารีบย่อตัว

เด็กน้อยกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้อีกต่อไป เขาร้องไห้โฮออกมาอย่างไม่อายใคร

้มากมายเพียงนี้” จางอี้เทาเอ่ยถามพลา

ับ ที่ท่านพ่อรัก

มาทำร้ายหมิงเอ๋อร์ได้อย่างแน่นอน ไหนยิ้มให้พ่อดูหน่อยเร็ว พวกเรายังต้องเอาผ้าปักและถุงหอมของแม่เจ้าไปขายอีกนะ เ

นพิเศษ เขาไม่โกรธเคืองอันใดลูกเลยที่แสดงความอ่อนแอ ในหลาย ๆ วันที่ผ่านมา แม้อี้หมิงจะ

งใบหน้าอีกครั้ง แต่เพราะตัวเขายังเด็กเวลาร้องไห้จึงทำให้ทั้งน้ำมูกน้ำตาไหลออกม

ณท่านพ

ึงลุกขึ้น เขากำลังจะจูงมืออี้หมิงเดินต่อไปยังร้านขายผ้า แต่เพราะเสียงเรียกที่ด

าย อย่าเพิ่ง