ังภูเขาโดยหวังว่าจะมีผักป่า อาหารหรือพวกหัวเผือกหัวมันให้เก็บกินเป็นอาหารพอให้ชา

คงไม่รู้ว่าที่ตรงไหนมีเผือกมันให้เราได้ขุดแน่” จางอี้หมิงเอ่ยขึ้น เขาเห็นทุกคนดูเหน็ดเห

จะมาถอดใจ

หมิงน้อย เช่นนี้ลำ

ลือแล้วนะท่านพี่เย่ แม้แต่ธัญพืชหยาบก็หามีไม่ พวกโจรมันช่างใจร้ายยิ่งนั

้นการขาดแคลนอาหารไปได้ดั่งเช่นภัยหนาว

งแต่เราอย่าได้ถอดใจเท่านั้น” จางอี้หมิงเดินไป

นหาอาหารบนภูเขานี้อยู่หลายชั่วยามแล้ว เช่นน

นไรก็คือเด็ก แต่เขากับรู้สึกเชื่อใจและไว้วางใจในตัวเด็กน้อยตรงหน้าอย่างถึงที่สุด

าน่าจะเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์เช่นวันนี้อีกเป็นแน่ ท่านลุงเย่มี

้การขึ้นมาบนภูเขาสูงเช่นนี้หาได้เจออันใดที่พอจะนำไปทำอาหารได้ เขาจึงอ

ทุ่งราบไม่มีสิ่งใดให้เก็บกินได้นะ เพราะมันเต็มไปด้วยทุ่งดอกไม้ มันอยู่ห่างจากหมู่

บางทีดอกไม้อาจจะกิน

ายสีข้าเคยเห็นมาก่อน แต่เมื่อมันเป็นเพียงดอกไม้และ

ตอนนี้ทันหรือไม่ขอรับ

องลงจากเขาแล้ว หากเจ้าอยากจะไปดูพรุ่งนี้พวกเราค่

ตอนเย็นนี้พวกเราชาวบ้านหลัวถงก็ไม่มีอาหารแล้วนะขอรับ จะ

งๆในคลังก็จวนจะหมดลงแล้ว ไม่มีอาหาร

อื่นจะหาสัตว์ป่ามาได้บ้า

ม่ได้เล

.

ึงสติกลับมาทันทีที่ได้ยินว่าเย็นนี้จะไม่มีอาหารให้ทุกคนได้กินแล้ว

! ใช

ับวันนี้ข้ารู้แล้วว่าพวกเราจะหาอาหารได้จากท

้นหรือว่าจะหาอาหารมาจากที่ไหน”

ูกหนาม ข้า ท่านพี่หมิงเย่และท่านพี่ซูลี่เคยไ

กว่าหอย

จ้าจะมีอาหารอันใดเสียอีก” ชา

้องทุบแรงมาก ทุบแรงหอยก็เละ ชาวบ้านจึงไม่สนใจ มันมีมาก

หมิงหมิงน้อยมันกินไม่ได้” ซุนซูเย

พวกท่านไม่รู้วิธีเท่านั้น การทำอาหารยิ่งง่าย มันอร่อยมาก และมันยังเอาไปทำเครื่องปรุงได้อีกด้วย ข้าทำขึ้นม

้นหรือ” ซุนซูเย่เอ่ยถามเด็กน้อยอีกครั้ง เมื่อเห็นจางอี้หมิงพยักหน้

วดียิ่ง เช่นนั้นพ

ด้วยความที่รีบร้อนมิได้ไล่มองหาสิ่งใดทำให้ย่นระยะเวลาในการเ

รงมากกลับทำให้พวกเขาหนาวสั่นขึ้นมาอีกครั้ง ถึงแม

เช่นนี้พวกเราคงอยู่ที่นี่นานมิได้ อีกไม่

ยิ่งแย่ พวกเราจะทำเช่นไรกันดี” ซุน

ุ่งนี้ค่อยมาเก็บและแกะที่ตรงชายหาดอีกที ในเมื่อเราไม่มีเวลาและทนหนาวมากไม่ได้ มันอาจ

รกันเถอะ” ชายชาวบ้านตอบตกลงแล

งเดินทางกลับไปยังหมู่บ้าน พอดีกันกับกลุ่มของเจียวเม่ยที่เก็บหญ้าสายร

ามันคืออาหาร” เจียวเม่ยเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็น

รยา พลางนั่งลงพักเหนื่อยที่แคร่ไม้ไผ่รวมทั้งชายทั้งห้าคนด้วย นั่งพ

อไม่” ชายชาวบ้าน

.

กลับเป็นคำตอบ

็ดเหนื่อยและหิวโหย เพียงน้ำชาผักคงไม่เพียงพอกับควา

แทนของบ้านจางสอนการทำอาหารให้กับท่านลุงท่านป้าทั้งหลายนะขอรับ อาหารในวันนี้สมควรต้องกินกับโจ๊กธัญพืชหรือข้าวแต่หมู่บ

เสียงให้ด

นได้เช่นนั้นหรือ มันเค็มมิใช่หร

งทำเป็นซุปสายรุ้ง วิธีการทำไม่ยากขอรับ เอาเฉพาะใบเช่นการทำเกลือผักล้างจนสะอาดแล้วให้นำไปต้มในน้ำ

อรับ พอน้ำเดือดแล้วจึงใส่หญ้าสายรุ้งที่ลวกไว้ลงไป ชิมรสดูขอรับ หากมีเครื่องปรุงก็ใส่

้นเชียวหรือ” หญ

ี้แหละขอรับ” เ

กลางคนและที่ยังสาวด้านหน้า เข

้าทั้งหลายจำไ

าจำ

เด็กน้อยจึงหัน

างไฟ ในเมื่อตอนนี้เรื่องฟืนไม่มีปัญหาแล้วเราสามารถใช้ได้อย่างเต็มที่ หอยหินนำไปย

นพี่ชายหลายคนแกะหอยหินให้หน่อยขอรับ วิธีการทำคือนำหอยหินวางลงให้ด้านเรียบหงายหน้าขึ้น หาผ้าจับก็จะดีขอรับเพรา

วเอามาให้ฮูหยินทั้งหลายสำหรับต้มทำซุป

กเราครึ่งหนึ่งไปทำซุปสายรุ้ง พวกที่เหลือทำซุปหอยหิน ส่วนพวกเจ้าส

ับหนึ่งถึงสิบในใจก็ตักขึ้นมาเลย ไม่เช่นนั้นมันจะเหลือนิดเดี

า” ซุนซูเย่พาพวกผู้ชายไป

งแม้ว่าจะเงอะงะไปบ้างในตอนแรก แต่เมื่อแกะไปนานเข้าจึงเกิดความชำนาญ เด็กชายผล

ีเครื่องปรุงเหลือไหมขอ

นี้ก็หมดแล้ว เกลือไม่มีเลย โชคดีที่เรามีเ

ศเล่าขอรับ พอม

่ก็น้อยเหลือเกิน ที่เหลือคงเป็น

อดไปก่อน วันพรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกทีขอร

รึ่งชั่วยาม ซุปสายรุ้ง หอยหินต้มซุป และหอยหินย่างจึงแล้วเสร็จพร้อม

รมากก็เป็นได้ กลิ่นของหอยย่าง

ทาจึงได้กลับมาจากในเมืองพอดี แต่พวกเขากลับมามือเปล่าไม่

ล้ว” ซุนซูเย่เอ

นั้นให้ทุกคนกินข้าวกันให้เสร็จก่อน ได้เรื่องเช่นไรค่อยเจรจาทีหลังขอรับ

ับแจกอาหาร ซุนถงและจางอี้เทาจึงตามไปด้วย หลังจาก

ไม่คิดว่าหญ้าสายรุ้งพอเอามาท

วานมาก ข้าไม่นึกว่าหอยหินจะอร่อยถึงเพ

อยหินย่างอร

อันนี้ข้าย่างไว้ เ

.

.

.

สองคนนอนอยู่ในห้องของบ้านซุนอย่างอ่อนแรง จางอี้เทาเมื่อจัดการกินอา

ข้าลืมอันใด

ม แต่ก็คิดไม่ออกว่าตนเองหลงลืมอันใด

์พลุ่งพล่านมากแค่ไหนโดยเฉพาะบิดาของตนเอง เนื่องจากคนบ้านจางย้าย

แต่ก็มีบ้านเป็นของตนเอง แม้ว่าจะมีห้องหับเป็นของส่วนตัว แต่หลี่อ้ายไม่สบาย จางอี้เทาที่อารมณ

ามาทั้งวันและเมื่อคืนก่อนก็นอนในถ้ำอับชื้น วันนี้เมื

ข โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าห้องข้างๆ

ิ่งที่จางอี้หม