ยอยเดินมารวมตัวกันที่ลานหน้าบ้านซุน พวกเขาต่างกำล

มบ้านและกำลังเผาทุกอย่างให้วอดวายไปต่อหน้าต่อตา นางรับไม่ได้ว่าบุตรชาย

านเลย หากออกมาด้วยกันอย่างน้อยก็ยังม

กักตุนไว้ถือว่าน้อยนิดอยู่แล้ว กลับต้องมาถูกโจรปล้นไปเสียหมด ถึงแม้ว่าจะมีเงินทองมากมายฝากไว้ที่ร

หัวหน้าหมู่บ้านตีเกราะเคาะให้ทุกคนเงียบเส

ได้ถึงแม้ว่าหิมะจะหยุดตกไปแล้วและฤดูหนาวจะผ่านพ้นไปแล้วก็ตาม ขอให้พวกเราเร่งเพาะปลูก อย่างน้อยอีกไม่กี่เดือนจะไ

ให้ทุกคนเอาอาหารที่หามาได้เอามาไว้เป็นส่วนกลาง

ุ่มยังอดทนได้ แต่เด็ก ๆ กับคนแก

ดจึงจะเริ่มหาทางปลูกผักขุดมัน แต่ช่วงนี้

านคนหนึ่

ต้องการคิดอ่านการใดที่ชาวบ้านช่วยได้ก็ขอให

นางกำลังอุ้มลูกน้อยอายุประมาณสามขวบไว้ในอ้อมแขน เพราะความมี

ู่ ความคิดอ่านใดข้ายังนึกไม่ออก” จางอี้เทาเอ่ยตอบช

ตอนนี้เขาเหลือนางเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เป็นคร

แม้จะดีกว่ามากนักที่ไม่ได้สูญเสียใครในครอบครัวไปแต่ก็มีสภาพไม่ได้ดีไปกว่าบ้านจางเลย

มิงน้อยหรอกหรือ” เส

นบ้านนี้ตั้งแต

อยจริง ๆ ด้วย” ชาวบ้านหญิ

ะเง้อคอดูและหันไปถามความเห็นของหมิงเย่ เมื่อมั่นใจว่าเป็นน้องชายตัวน้อยจริง นางจึง

ข้างนอก” ซูลี่เอ่ยละล่ำละลักออกมาอย่างตะกุกตะกัก แม้จะหอบจากการวิ

บได้สติขึ้นมาเมื่อได้ยินชื่อของบ

จช้า ๆ แล้วบอกข้ามา” อี้เทาจับ

ู่ข้างนอก ข้าเห็นเขากำลังเด

เดินแกมวิ่งไปนอกบ้าน ก่อนที่จะร้องไห้โฮออกมาเมื่อ

ม่ หมิ

ะรวบเอาตัวของมารดาเข้ามากอดไว้อย่างแนบแน่น เขาร้องไห้ออกมาเสียงดัง

ห้เสียงดังยิ่งกว่าใคร เด็กน้อยกลัวจริง ๆ กลัวมาก กลัวว

อดซาบซึ้งใจไม่ได้ บางคนถึงกับร้องไห้ตามถึงแม้

ก่อน ยังมีหลี่อ้ายที่นอนสลบอยู่ข้างใน มา

มื่อบัณฑิตหนุ่มได้ยินเช่นนั้นจ

ยู่เช่นนี้ คิดได้ดังนั้นแล้วจางอี้เทาจึงประคองมารดาเข้าไปในบ้าน เจีย

อย แต่ก็ยังดีกว่าที่ต้องใส่เสื้อผ้าขลุกดินขลุกฝุ่นเช่นนั้น หมิงหมิงน้อยต้องการให้ป้

้หมิงถึงกับหน้าขึ้นสี เขาโตแล้วเหตุ

่ยนที่ห้องของซูลี่ เมื่อเสร็จแล้วนางจึงเดินออกมายังท

้ว เหตุการณ์เป็นเช่นไรค่อยบอกกล่าวหลังกินข้าวเสร็จเถอะเจ้าค่ะ อาหารมีจ

ข้าขอบใจเจ

ียวเม่ย ขอ

คุณเจียวเม่ยที่ดูแลพวกเขา

เป็นเพียงสิ่งเล็กน้อยที่ข้าจะทำได้และ

วจึงเดินออกไปด้านนอก ไม่นานจึงเดิน

ยา หลี่อ้ายยังคงนอนหลับใหลไม่ได้สติ เขาเอ่ยเล่าเรื่องราวพลางกุมมือภรรยาเ

ร์ปลอดภัยดี ตอนนี้กำลังกินข้าวอยู่ข้างนอกนั้น น้องหญิงรี

ู่อย่างนั้น จนสองย่าหลานเปลี่ยนเสื้อผ้ากิน

จางอี้เทาเห็นเช่นนั้นจึงล้มตัวลงนอน กอดทั้งภรรยาทั้งบุตรชา

า ท่านแม่ตื่นขึ้นมาคุยกับข้าสิขอรับ ท่านพ่อ ท่านย่า ต่างรอท่านแม่อยู่นะขอรับ” จางอี้เทาแ

พ่อลูกบ้านจางส่งผ่านไปยังร่างเล็กที่นอนสลบไสลไม่ได้สติอยู่นั

นขึ้นมายังไม่ได้สติดีมากนัก เอ่ยออกมาเป็นคำพูดอย่างลำบาก นางเพียงแต่จำได้ว่าบุต

ม่ หมิงเอ๋อร์กำลังกอดเจ้าอยู่” จางอี้เทาเมื่อได้สติจึงรีบเอ่ยบอกภรรยาเสียงห

ตรงนี้ขอรับ หมิง

ลอดเวลาก็ถึงกับร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้งและตะแคงตัวเองโอบกอดเอาเด็กชายมาไว้ในอ้อมกอด รัดแน่นจนจางอี้หม

” จางอี้หมิงเอ่ยกระท่อนกระแท่นเ

้อีกสักพักเข

หมิงเอ๋อร์ก่อน” จาง

และสติเลื่อนลอยเนื่องจากผ่านความเสียใจมามาก แต่อีกสักพักก็ดีใจจนไม่รู้ว่าต้อ

ลี่อ้ายนึกขึ้นได้ว่ามิได้มีเพียงบุต

ี ตอนนี้นอนพักผ่อนอยู่ที่ห้องของลี่เอ๋อร

อไม่ขอรับ” จาง

้ลุกขึ้นมาใช้หลังมือเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแ

ข้าวสักนิด น้องหญิงจะได้มีแรง ลุกไหวหรือไม่ ต้องการให้พี่ช่วยหรื

กพักเจียวเม่ยจึงยกข้าวต้มเข้ามาให้หลี่อ้ายและออกปากอาสาว่าจะดูแลหลี่อ้ายให้ จางอี้เทาและจาง

งเวลาที่เจ้าจะเล่าเรื่องทั้ง

งสือที่ข้าอ่านตั้งแต่อยู่ที่เมืองหลวง ข้าจึงบอกให้ท่านย่าขึ้นมาจากห้องลับแล้วอาศัยว่าเป็นคืนเดือนมืด หลบเข้าไปในป่า ด้วยไม่มีไฟส่อง

ยู่ในถ้ำตลอดทั้งคืน พอรุ่งเช้าท่านย่าเหนื่อยมากและข้าอยากมั่นใจว่าพวกโจรไปกันหมดแล้วจึงเริ่มลงเขากลั

ุที่ทำให้ตนเองตัดสินใจแบบนี้ ในเมื่อไม่สามารถบอกว่าเป็นสิ่งที่เขาอ่า

ารออกมา จึงตอบรับได้อย่างไม่มี

ี้ในหมู่บ้านเกิดอ

ี้เทาเริ่มต้นเล่าให้ฟังตั้งแต่ตนเองเดินมารวมตัวกับชาวบ้าน หัวหน้าโจรให้ลูกน้องซ้อม

ของเรา แต่มันก็สายเกินไปเพราะไฟได้ลุกไหม้เกินกว่าที่จะดับลงได้ มารดาเจ้าเห็นเ

นพ่ออีกครั้งหนึ่งได้หรือไม่ขอรับ” จางอี้หมิงเ

ชิกทุกคนของหมู่บ้านหลัวถงมารวมตัวกันที่นี่แต่ก็มีบางคนขัดค

่นด้วย เขาจึงได้จุดไฟเผาบ้านของเรา ท่านพ่อคิดเหมือนข้าหรือไม่ ท่านปู่ถงคิดเหมือนข

ช่นเดียว

ดเช่นเดี

นในครั้งนี้คงเกิดจากความตั้งใจและพวกโจรรู้จ

หมู่บ้านของเราและต้องรู้จักพวกเราดี

นธรรมดา แล้วเราจะไปทำอันใดให้พวกโจรขัด

ัน เพียงเหตุผลนี้ก็ทำให้กลุ่มโจรเดาได้แล้วว่าเราต้องมีเงินทองมากมาย ข่าวที

นฟู่ มิเช่นนั้นก็ไม่รู้ว่าจะลำบากไปมาก

โจรถึงรู้ว่าข้าหายตัวไ

งชาวบ้านคนอื่น” ซ

รเผาบ้านข้าเพียงบ้านเดียว”

านพ่อขอรับ” จางอี

นไรต่อไป” ชาวบ้านคนหนึ่งเ

ท่านพ่อไปหาท่านปู่บุญธรรมอาจจะพอมีอาหารหลงเหลือนำกลับมาให้ชาวบ้านได้บ้าง สำหรับท่านลุงเย่รบกวนพาข้ากับชาวบ้า

ี่ทุกคนต้องทำออกไปตา

กอีกหรือ” เจียวเม่ยเอ่ยถามด้วยความสงสัย

กขอรับ แต่จะเอามาทำอาหารให้ทุกคนในหมู่บ้านต่างหากเล่

าแล้ว พวกเราแยกย้ายกันไปทำตามที่หมิงหมิง

งจากนั้นค่อยเป็นคนหนุ่มสาว อดทนกันอีกนิด พวกเราต้องผ่านไปได้ ภัยหนาวที่เลวร้ายพวกเรายังผ่านมาได้ ขอทุกคน

วมหญิงสาวชาวบ้านไปเก็บต้นหญ้าสายรุ้งตามที่จางอี้หมิงได้บอกไว้ อ

กห้าคนที่เคยไปด้วยกันในการหาต้นลูกหนาม

านหลัวถงผ่านพ้นวิกฤตนี้ไปให้ได้ บนภูเขาคงจ

ว์ป่า ทั้งพืชพรรณและทั้งความหวังจากซุนถงกับจ

ามสามัคคีนี้คงจุดประกายควา