ับไปมองลูกพี่ลูกน้องอย่างซูเม่ย ที่สวม

สไปแล

เด็กสาวแก้มแดงลอยหน้าลอยตา เดินนำไปโดย

” ลี่มี่ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา มือเล็กกระช

ท่านลุงได้วางไว้ แต่ลูกพี่ลูกน้องที่เอ่ยว่าจะมาช่วย กลับมิยอมลงมาช่วยนางเก็บปล

ื่นๆ อาศัยอยู่ ชาวบ้านในละแวกนี้ จึงมักจะมาวางตาข่ายดักปลาเอาไว้

มาเก็บปลาเช่นกัน” ซูเม่ยดึงยื้อกระชังปลาในมือลี่ม

รอยยิ้มอ่อนโยนของชายหนุ่ม ยิ่งทำให้ซูเม่ยคิดเข้าข้างตนเองว่ากำลังถูกเกี้ยวอยู่ ดวงตาทั้งสองมองตา

ลี่มี่กระแ

้าอยู่ไย เอากระชัง

อกหรือ เห็นเอ่ยกับพ

หายใจกับความเอาแต่ใจของลูกพี่ลูกน้อง เมื่อก่อนตัวนางก็ใช่ว่าจะยอมให้ผู้ใดมาออกคำสั่ง จึงไ

ชือกมัดปากกระชัง ป้องกันมิให้ปลาดิ้นออก แล้วจึงนำกระชัง

านย่าได้ฟัง ทำงานแทนบิดามารดาได้เช่นนี้

…

วัด ไม่ซื้ออาภรณ์ตัวใหม่ให้ข้า” ลี่มี่ได้ฟังซูเม่ยเอ่ยเช่นนั้น สีห

พ่อท่านแม่ มีค่าเพ

่วยให้เจ้าได้อาภรณ

ซูเม่ยมองมาที่ล

ทำให้เจ้าด

ำเช่นไ

ไหล่ซูเม่ยด้วยแรงทั้งหมดที่มี จนเด็กสาวแก้มแดงเซถลาล้มลงไป ด้วยบริเวณนั้นเป

อ! ใบหน้าข้า ฮื่อ” ซูเม่ยกรีดร้อง ดีดดิ้นอย่างเด็กเอาแต่ใจ ลี่มี่เห็นดังนั้นก็สาแก่ใจไม่น้อย นัยน

ปลากลับเรือนก่อน” ลี่มี่เดินกลับเรือนอย่างอารมณ์ดี ยอมรับตามตรงว่านางรู้สึกสะใจที่ได้เอาคืนซูเม่ย แม

าถึงหน้าเรือน สองข

น้องเจ็บขอยับ อย่

งอาหมิงม

ขาเรียวรีบสาวเท้าเข้าเรือน เดินตามเสีย

สะโพกน้อยของลี่หมิงอย่างแรง แม้ว่าเด็กชายจะร้องข

ยยย” น้ำสีใสไหลอาบแก้มกลมอย่างน่าสงสาร สองมือเล็กประสา

อกมาสุดเสียง รีบเข้าไปดึงตัวน้องชายมาหาตน แต่

เป่าร้องไห้ ต

ี่มี่ฉุนขาด จนมิอาจเอ่ยเรียกขานนั

่อยลี่หมิง มิเพียงเท่านั้นนางยังพลั้งมือ

ม่ทนอีกต

ุ

ย! เ